Ξέρετε τώρα αυτό το... «διά βοής» έχει πολλά πλεονεκτήματα. Διότι μέσα στη γενική... βοή, να ’ναι και κανένας που διαφωνεί, δεν ακούγεται που λέει ο λόγος. Και είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Αντώνη Σαμαρά, πρωτίστως και δευτερευόντως για τον άμεσα ενδιαφερόμενο Ανδρέα Λυκουρέντζο, ο νέος γραμματέας της Ν.Δ. να τύχει της γενικής αποδοχής, χωρίς διαρροές, λευκά, άκυρα και λοιπά χρώματα του ουράνιου τόξου. Εικάζω λοιπόν ότι δεν ήταν τυχαία η πρόταση μέλους της Πολιτικής Επιτροπής η εκλογή του νέου γραμματέα να μη γίνει με κάλπες, αλλά διά βοής, αφού έτσι κι αλλιώς ένας ήταν ο υποψήφιος, μετά που ο Σαμαράς τράβηξε το αφτί στον Μαρκόπουλο. Βέβαια, ρώτησε ο πρόεδρος: «είναι κανένας που διαφωνεί να βάλουμε κάλπες;». Αλλά και να ’τανε και κανένας που διαφωνούσε τολμούσε να το πει, έτσι εν ψυχρώ; Όχι βεβαίως-βεβαίως. Οπότε ο Ανδρέας Λυκουρέντζος εξελέγη «διά βοής» νέος γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, προς μεγάλη ικανοποίηση του ιδίου και ακόμη μεγαλύτερη του προέδρου. Ο οποίος, με την εκλογή τού γραμματέα κατ’ αυτόν τον μαζικό τρόπο, έβαλε και τον τελευταίο λίθο στο «χτίσιμο» του βασικού κορμού του νέου κόμματος που θέλει να δημιουργήσει. Υπό την έννοια αυτή, η ομόφωνη, άνευ διαρροών εκλογή του Ανδρέα Λυκουρέντζου, που υπήρξε προσωπική του επιλογή, είχε ιδιαίτερη σημασία ως «επισφράγισμα» της κυριαρχίας Σαμαρά, όπως αυτή προβλήθηκε μέσα από το πρόσφατο Συνέδριο της Ν.Δ. Βέβαια, με μια φρεσκοεκλεγμένη Πολιτική Επιτροπή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νέου προέδρου, θα ήταν μικρό το ρίσκο - και διά της κάλπης - να προκύψουν ανεπιθύμητα αποτελέσματα, όχι όμως και ανύπαρκτα. Γιατί, μπορεί μέσα από τις διαφορετικές «γραμμές» που αναπτύχθηκαν για την εκλογή της νέας Πολιτικής Επιτροπής να κυριάρχησε σε παραλλαγές η «γραμμή Σαμαρά», κόστος είχαν και κάποιοι εκτός... γραμμής και επίσης υπάρχουν και οι εξ οφίτσιο συμμετέχοντες, οι οποίοι δεν είναι δα και όλοι ελεγχόμενοι. Άρα, η πιθανότητα υπήρχε, όπως άλλωστε και σε κάθε εκλογή.
Πέραν αυτού, η επιλογή Λυκουρέντζου από πλευράς Σαμαρά είχε και «ενωτική» σημασία. Διότι ο Λυκουρέντζος είναι πρώην «Καραμανλικός» και ακολούθως «Σαμαρικός» και σε μια εποχή που ο Α. Σαμαράς θέλει τους Καραμανλικούς μαζί του, ο συγκεκριμένος μπορεί να λειτουργήσει «ενωτικά» και «ρυθμιστικά» μέσα στο κόμμα.
Τώρα από κει και πέρα, και αφού κυριάρχησε η... βοή, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, ο Αντώνης Σαμαράς την καθάρισε την παρτίδα και όπως γράψαμε και προ ημερών, μπορεί πλέον να αισθάνεται ότι είναι ένας πρόεδρος που έχει το δικό του κόμμα. Και μετά και τον ορισμό των αντιπροέδρων και κάποιες αλλαγές που λέγεται ότι θα κάνει σε τομεάρχες και γραμματείς, θα μπορεί να ελπίζει ότι με τις δομικές αλλαγές που έκανε θα δώσει μια νέα πνοή και χαρακτήρα στη Ν.Δ.
Βέβαια, τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι. Αντιθέτως, είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Γιατί δεν φτάνει ν’ αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα αλλιώς. Πρέπει και να πείσει τον κόσμο και να τον επαναφέρει στα νερά του. Γιατί μέχρι τώρα φαίνεται ότι τα απόνερα που άφησε η εκλογική ήττα του Νοεμβρίου διώχνουν τον κόσμο ή, εν πάση περιπτώσει, τον κρατάνε μακριά. Και οι όποιες εσωτερικές αλλαγές δεν είναι η απάντηση για να γυρίσει ο κόσμος αυτός πίσω.
Φαίνεται ότι ο Α. Σαμαράς, αφού «καθάρισε» με το κόμμα, σκοπεύει τώρα να παίξει το προσωπικό του χαρτί, εξορμώντας στην περιφέρεια και στοχεύοντας, ερχόμενος σε άμεση επαφή με τους πολίτες, να αναθερμάνει τις σχέσεις του κόμματός του μαζί τους. Αυτό βέβαια μετά τις 7 Ιουλίου, οπότε και θα ανακοινώσει την πρόταση εξόδου της Ν.Δ. από το μνημόνιο, στην οποία, επίσης, πολύ ποντάρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την ώρα που η λαϊκή αγανάκτηση χτυπάει πλέον κόκκινο.
Με γεια το γραμματέα στη Ν.Δ. και σε άλλα με υγεία, που λέει ο λόγος.
