Δηλαδή, έτσι που μας τα λένε, πρέπει να κάνουμε τούμπες από τη χαρά μας. Μπορεί να μας πλακώνουν εκ νέου στις φάπες με το Φ.Π.Α., μπορεί να είναι αντισυνταγματικές οι βασικές ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό, μπορεί να ποδοπατούνται άνευ αιδούς τα εργασιακά μας δικαιώματα, αλλά... Αλλά λέγω, όσοι είναι υπερχρεωμένοι θα πρέπει να κάνουν το σταυρό τους που μας βρήκε αυτή η λαίλαπα, αυτό το τσουνάμι τού οικονομικού χάους και έτσι θα ρυθμίσουν τα χρέη τους.
Διότι το νομοσχέδιο, το οποίο περίμεναν χιλιάδες δανειολήπτες που αδυνατούσαν να εξυπηρετήσουν προσωπικά ή επαγγελματικά δάνεια, βρίσκεται προ των πυλών. Και έχουν εναποθέσει σ’ αυτό τις ελπίδες τους, προκειμένου να μπορέσουν να σωθούν. Το νομοσχέδιο, λέει, επιτρέπει στους υπερχρεωμένους πολίτες, που έχουν περιέλθει σε αποδεδειγμένη μόνιμη αδυναμία να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, να ρυθμίσουν την εξόφληση ενός μέρους των χρεών τους για τέσσερα χρόνια και, εφόσον ανταποκριθούν στη ρύθμιση, να απαλλαγούν από το υπόλοιπο των χρεών τους. Στις ρυθμίσεις δε υπάγονται όλα τα φυσικά πρόσωπα, καταναλωτές και επαγγελματίες, με εξαίρεση τους εμπόρους. Και με την ψήφισή του ρυθμίζονται όλα τα χρέη προς τράπεζες, δηλαδή καταναλωτικά, στεγαστικά, επαγγελματικά, καθώς και όλα τα χρέη προς τρίτους, με εξαίρεση οφειλές από αδικοπραξία που διαπράχτηκε με δόλο, διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, οφειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο, καθώς και εισφορές προς Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης.
Καταρχήν, πολύ ωραίο ακούγεται για να είναι αληθινό. Και κατά δεύτερον, να δούμε από την κατάθεση μέχρι την ψήφιση και την εφαρμογή πόση απόσταση θα υπάρχει και πώς θα λειτουργήσει επί του πρακτέου. Γιατί, εφόσον έχει να κάνει με τράπεζες, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για τίποτα. Και εφόσον έχει να κάνει με τράπεζες, δεν είναι διόλου απίθανο να αρχίσουν να ανοίγονται διάφορα «πορτοπαράθυρα» για κατηγορίες και υποκατηγορίες και «εξαίρεσε τον έναν», «εξαίρεσε τον άλλον», να είναι τελικά ελάχιστοι αυτοί που πραγματικά θα μπορούν να επωφεληθούν από τις ρυθμίσεις. Μπορεί, ας πούμε, να προκύψουν τίποτε... ψιλά γράμματα, σαν αυτά που βάζουν οι τράπεζες κι εμείς οι αφελείς δεν τα διαβάζουμε καλά ή με τη δέουσα προσοχή και μετά βρισκόμαστε δεμένοι χειροπόδαρα στο αδηφάγο τραπεζικό σύστημα. Και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτά τα... ψιλά γράμματα ήδη συμπεριλαμβάνονται στο Νομοσχέδιο, δεν είναι τόσα... ψιλά και ο «δόλος» βρίσκεται στην παράγραφο εκείνη, η οποία μιλάει για δικαστικά αποδεδειγμένη αδυναμία εξυπηρέτησης δανείου. Δηλαδή, όλοι αυτοί που χρωστούν και είναι οι χιλιάδες των χιλιάδων, θα πρέπει να περάσουν από τα δικαστήρια, διότι το ποσόν που θα καταβάλει ο κάθε ενδιαφερόμενος θα καθορίζεται από το δικαστήριο με βάση το εισόδημά του και αφού ληφθούν υπόψη οι βιοτικές ανάγκες του ιδίου και των προστατευόμενων μελών της οικογένειάς του. Το δικαστήριο δε, μπορεί ακόμη, λέει, να απαλλάξει τον οφειλέτη από την υποχρέωση να καταβάλει μηνιαία ένα ορισμένο ποσόν, όταν αυτός βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή οικονομικά θέση.
Βάλτε και λογαριάστε τώρα τι δουλειά θα ’χουν τα δικαστήρια άπαξ και περάσει το νομοσχέδιο με τόσα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που τα σφίγγει η μέγγενη των οφειλών προς τράπεζες!
Όπως και να ’χει, παρότι φαίνεται να έχει κενά και αδυναμίες το Νομοσχέδιο, μπορεί σίγουρα να αποτελέσει μια πηγή ανακούφισης, αν εφαρμοστεί σωστά, σε αυτούς τους δύσκολους και στριμωγμένους καιρούς, όπου η ρευστότητα αποτελεί είδος προς εξαφάνιση.
