Φυλλομετρούσα το ημερολόγιο, με ομολογημένη καχυποψία και ανησυχία, όπως πολλοί από εμάς, για να σημαδέψω τις «κρίσιμες ημερομηνίες», καθώς μάθαμε να τις λέμε, της διαπραγματευτικής περιπέτειας. Στις «κρίσιμες Παρασκευές», τις απευκταίες, κοντοστάθηκα με πολλές επιφυλάξεις, μέχρι τη μέρα (22/4) οπότε έγινε πολύπλευρη υπενθύμιση ότι οι μεταφερόμενες πια «κρίσιμες ημερομηνίες» έχουν κατάληξη την 30η Ιουνίου. Τότε τελειώνει η τετράμηνη συμφωνία παράτασης του Μνημονίου, αλλά και η πρώτη φάση της performance «πρώτη φορά αριστερά»…
Με αυτήν την ανακούφιση, αφού φαίνεται να υπάρχει διαθέσιμος χρόνος και για άλλους προβληματισμούς, δίνεται η ευκαιρία να διατυπωθούν κάποιες σκέψεις. Ειδικά, για θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αποσπασματικά κατ’ ανάγκη και μόνο από τη σκοπιά ενός απλού πολίτη.
Όταν, λοιπόν, καταπιάνεσαι με ένα πρόβλημα, το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή του είναι να το γνωρίσεις, να το καταγράψεις, να το «μετρήσεις». Αν οχυρωθείς πίσω από «αδιαπραγμάτευτες» βεβαιότητες ματαιοπονείς. Μια από τις πρώτες διακηρύξεις του κ. Μπαλτά ήταν η κατάργηση του «Νόμου Διαμαντοπούλου» και ιδίως των Συμβουλίων Ιδρυμάτων (ΣΙ). Στα οποία προσφέρθηκαν να συμμετάσχουν δεκάδες διακεκριμένοι, εξαιρετικοί επιστήμονες, Έλληνες και ξένοι. Αυτή η πρόθεση αλλαγής έγινε χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς κάποιον προϊδεασμό.
Δεν έχω υπόψη μου κάποια έγκυρη αξιολόγηση από την εφαρμογή του νόμου αυτού. Ο οποίος υπονομεύθηκε λυσσαλέα, μέσα από το Ιδρύματα, αν και κρίθηκε συνταγματικός. Ενόχλησε πολλούς, κυρίως γιατί καθιέρωνε τη δημόσια απολογία (πρωτάκουστο!), καταργούσε τη δύναμη κομματικών φατριών στη διοίκηση των Ιδρυμάτων (την…καθεστωτική!), καθιέρωνε ενισχυμένη την αξιολόγηση (καταστροφικό!) και καταργούσε το κακώς εννοούμενο «Άσυλο» (κοινώς: μπάχαλο).
Θα είχε ενδιαφέρον, (ίσως μου διαφεύγει), μια έκθεση αποτελεσμάτων, θετικών και αρνητικών, από την εφαρμογή του νόμου. Ο οποίος -υπενθυμίζεται- ψηφίστηκε στη Βουλή με πρωτοφανή, ανεπανάληπτη πλειοψηφία. Αντί αυτών διαβάζω στον ημερήσιο Τύπο κάτι…ψελλίσματα, υποστηρικτικά του ‘εγχειρήματος Μπαλτά’ που αποπνέουν …ναφθαλίνη. Ως και ο κύριος Βέλτσος δεν κατόρθωσε να γίνει πιο σαφής για το θέμα…(Από τότε που ήμασταν μαθητές στο ένδοξο Ε! Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, από τότε αυτό το παιδί ήξερε να…ξαφνιάζει).
Η καλοπροαίρετη αναμονή (αυτό ας μη αμφισβητηθεί) μιας έγκυρης ενημέρωσης, αν είναι δυνατό και από ανεξάρτητο κριτή, για τα αποτελέσματα εφαρμογής του ‘νόμου Διαμαντοπούλου’ εξαντλείται. Και τη θέση της παίρνει μια ένσταση, πριν γίνει οργή. Βασισμένη στη δημοσιογραφική καταγραφή γεγονότων.
Ο κ. Μπαλτάς ας προετοιμαστεί. Αλλάζοντας τον νόμο θα βρει μπροστά του έναν άλλο «νόμο», του περιθωρίου: «Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος είναι το δίκιο του φοιτητή». Αλλά θα τον αντιμετωπίσει μόνος, χωρίς υποστήριξη και…άοπλος.
Οι κύριοι Παρασκευόπουλος και Πανούσης είχαν «το νόμο στα χέρια τους». Η ευτελισμένη λεγόμενη «κατάληψη» της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου μπορούσε να λήξει σε μισή ώρα. Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι! Αν ήξεραν οι «καταληψίες» ότι μπορεί να γίνει επέμβαση της Αστυνομίας. Την έκαναν γνωρίζοντας ότι δεν θα γίνει. Όπως δεν γινόταν μέχρι τώρα «κατάληψη», γνωρίζοντας ότι με τον νόμο που ακόμα ισχύει η επέμβαση της Αστυνομίας θα μπορούσε να γίνει.
Θα έχει ενδιαφέρον, κάποια μέρα, να μάθουμε από τους δυο υπουργούς-καθηγητές, τους δυο πολύπειρους νομομαθείς, άπειρους όμως στην άσκηση πολιτικής διοίκησης, ποια είναι η εμπειρία τους.
Ο κ. Παρασκευόπουλος από τον «διάλογο», αν τον έκανε, ακόμα και με κουκουλοφόρους. Αν εμπλουτίσθηκε η διοικητική του εμπειρία και η διαλεκτική του ικανότητα…
Και ο κ. Πανούσης αν ξανασκέφτηκε την προτροπή του να αναλάβουν οι φοιτητές την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου. Αν έχει κότσια ας την επαναλάβει στον πατέρα μιας σπουδάστριας της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, η οποία παρακολουθεί μαθήματα στο κεντρικό κτίριο, αυτό με τα υπόγεια εργαστήρια, εκεί όπου ετοιμάζονται οι…βόμβες μολότοφ. Η αντίδρασή του, προβλεπτή, δεν θα τον ξαφνιάσει, ίσως όμως να τον προσγειώσει. Κάποιος, μάλιστα, πρέπει να του πει ότι δεν πείθει η…απορία του για το πού είναι οι φοιτητικές ενώσεις και νεολαίες. Απλά, δεν υπάρχουν. Ευτυχώς, οι νέοι απεχθάνονται τον κομματικό στρατωνισμό, τον αναξιόπιστο πια και παλιοκαιρίσιο…
Μια υπενθύμιση στοιχειώδους κοινοβουλευτικής αγωγής. Ο εκάστοτε κάτοχος της εξουσίας θα πρέπει να μη λειτουργεί με την ψευδαίσθηση της αυθεντίας. Κι αυτό γιατί σε δημοκρατία ζούμε, κάποια στιγμή θα βρεθεί εκτός εξουσίας. Και τότε θα απαιτεί, με τη σειρά του, ότι δεν προσφέρει, δηλαδή τον διάλογο…
xatzis@hotmail.com
