Αγαπητή "Ελευθερία"
Εδώ και αρκετές μέρες διερωτώμαι αν οι λέξεις είναι ικανές να μας προκαλούν φόβο. Μπορεί μερικές να είναι αποκρουστικές, ορισμένες απαγορευμένες για να προφέρονται ευρύτερα και δημόσια, άλλες χυδαίες, αν και η "πρωτιά" στους ολυμπιακούς αγώνες έδωσε το "ελευθέρας" στην περιφορά μιας οικογένειας λέξεων χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Μέχρι πριν μερικούς μήνες δεν νοιώθαμε τέτοιο φόβο. Πρόσφατα η λέξη- επίρρημα "λάθρα", ως πρώτο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης, κατάντησε φόβητρο για μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων. Διαβλέπω το ενδεχόμενο μελλοντικά να απαγορευθεί 'και δια νόμου η χρήση της λέξης Λάθρα' ή 'λάθρη' ή λαθρομετανάστης. Γιατί φοβόμαστε να αποκαλούμε, όσους έχουν το χαρακτηριστικό του "λάθρα" μεταναστεύοντος, με το πραγματικό τους όνομα και να τους χαρακτηρίζουμε -άκουσον- άκουσον- ...παράτυπους!!! μετανάστες; Το ότι είναι "παράνομοι μετανάστες " -τίτλος που δίνεται από ορισμένους προοδευτικούς, είναι αλήθεια, αλλά δεν παύει να εισέρχονται "λάθρα" στην ελληνική επικράτεια, δηλαδή να θέλουν και να επιτυγχάνουν: να εισέλθουν "λάθρα" στη χώρα μας. Η εμμονή αυτή ίσως δικαιολογείται από το γεγονός ότι τους "συλλαμβάνουμε" και τους χορηγούμε την άδεια τρίμηνης παραμονής και φιλοξενίας. Απ' τη στιγμή που αποκτούν το χαρτί αυτό, εφόσον φοβούμαστε τη λέξη "λαθρομετανάστης", θα μπορούμε να τους αποκαλούμε "φιλοξενομετανάστες". Ας μη φοβόμαστε τη λέξη "λάθρα". Είναι μια ελληνικότατη λέξη (Ομήρου Ιλιάδα στίχοι, 70, 165, 180, 350, 240, 265... στην Ομήρου Οδύσσεια άλλες τόσες φορές, στους Αττικούς συγγραφείς, στον Ηρόδοτο, στο Σοφοκλή κλπ).
Εκείνο που ίσως, για όσους πραγματικά δεν είναι θύματα διώξεων και πολέμων, θα πρέπει να μας φοβίζει είναι το από τι συνοδεύονται οι άνθρωποι αυτοί (ασθένειες, ήθη και έθιμα, προκαταλήψεις, διαθέσεις...).
Εκείνο που θα πρέπει αποφασίσουμε είναι αν τους έχουμε ανάγκη και αν μπορούμε να τους προσφέρουμε συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης - κάτι που είναι αδύνατο για τους ίδιους τους γηγενείς.
Με την προσήκουσα τιμή
Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης
