Του Χρήστου Τσαντήλα
«ΟΠΟΥ φτωχός κι η μοίρα του…», λέει ο βασανισμένος λαός, αλλά πού να φανταστεί ότι κάποια μέρα θα το έλεγε και για την …αφεντιά του. Ότι θα αφορούσε στο ίδιο του το σπίτι! Διότι, ανάμεσα στα μύρια κακά που μας βρήκαν, εδώ και πέντε χρόνια ως χώρα και ως λαό, τα οποία όχι μόνο δεν περνούν αλλά διαρκώς χειροτερεύουν, ήρθε καπάκι και αυτό με τους πρόσφυγες από τη Συρία, να μας αποτελειώσει! Φτωχοί κι αυτοί, φτωχοί κι εμείς, σε έναν δύσκολο, αλλά όχι κοινό, αγώνα επιβίωσης…
Η ΑΠΟΛΥΤΗ τραγωδία, η πιστότερη καταγραφή της ανθρωπιστικής κρίσης. Η εκατόμβη των νεκρών στη Μεσόγειο, το υγρό κοιμητήριο των κυνηγημένων από τον φόβο του πολέμου ψυχών, που πέφτουν στη θάλασσα να ζητήσουν σωτηρία από μια Ευρώπη που έχει άλυτα και τα δικά της προβλήματα. Με τους συμμάχους του Βορρά, να αισθάνονται ότι βρίσκονται πολύ μακριά απ΄ το πρόβλημα, σε μεγάλη απόσταση από την έκρηξη αυτή του μεταναστευτικού που πλήττει κυρίως τη χώρα μας, αλλά που ανησυχούν όλο και περισσότερο κάθε φορά που βλέπουν ζωντανά στην τηλεόραση να πνίγονται χιλιάδες άνθρωποι, μικρά παιδιά να πλέουν άψυχα στη θάλασσα, σωσίβια ζωσμένα σε κορμιά, να κτυπιούνται στο κύμα στις ακτές της Μεσογείου και γυναίκες να γεννούν την ώρα του ναυαγίου…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ, βλέποντας αυτές τις εικόνες κυρίως με τους χιλιάδες μετανάστες – πρόσφυγες στα λιμάνια των νησιών μας, τα λόγια του μητροπολίτη Άνθιμου σε ένα κήρυγμά του από τηλεοράσεως, που έλεγε ότι «…κάποτε στην Ελλάδα, δεν θα υπάρχουν Έλληνες»! Διότι η δική μας η κρίση δεν αφορά μόνο στο οικονομικό και το αστρονομικό χρέος της χώρας που δεν βγαίνει στον αιώνα… Αφορά στην υπογεννητικότητα, τους θανάτους του γερασμένου πληθυσμού και την εγκατάλειψη της χώρας ελλείψει δουλειάς, από τους νέους μας. Γινόμαστε κάθε χρόνο λιγότεροι οι Έλληνες, ενώ αντίθετα πολλαπλασιάζονται οι ξένοι μετανάστες.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ για μας, βρισκόμαστε ως χώρα σε τέτοια χάλια, σε απόλυτη δηλαδή πολιτική και οικονομική καραντίνα, παντελώς ανέτοιμοι (και κυρίως άφραγκοι) να αντιμετωπίσουμε (και) το μεταναστευτικό. Και με μια κυβέρνηση που διαλέξαμε αβλεπτί, καθώς υποσχέθηκε να μας βγάλει απ΄ την κρίση, που όμως δυσκολεύεται και δεν μπορεί ούτε το …«Ιησούς Χριστός φυλάει κι όλα τα κακά σκορπάει» να πει, αφού ως γνωστόν, μόνο το πρωτόκολλο φέρνει τους βασικούς της συντελεστές στους ναούς! Είναι μάλλον ιστορικές και καθοριστικές για την τύχη μας οι στιγμές που περνάει η χώρα. Βρισκόμαστε στο μετέωρο βήμα του γκρεμού και εξαντλούμε όλα τα όπλα που διαθέτουμε στη φαρέτρα. Έχουμε όμως μια παρηγοριά. Βλέπουμε με αγάπη ευτυχώς τους κατατρεγμένους μελαμψούς πρόσφυγες της εμπόλεμης γειτονιάς μας και λέμε «υπάρχουν και χειρότερα»!
