Του Ανδρέα Γιουρμετάκη
ΤΟ 2009, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε να αυτοπροταθεί μέσω του διαδικτύου όποιος θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να κατέχει δημόσιο αξίωμα, τα υπουργεία γέμισαν βιογραφικά υποψηφίων... Φορτωμένα με πολλά πτυχία τα περισσότερα, παρέπεμπαν στην πιο ελπιδοφόρα στελέχωση των υπουργείων με γενικούς γραμματείς που δεν θα προέρχονταν (για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία του τόπου) από τους κομματικούς προθαλάμους...
Στο υπουργείο Οικονομικών τότε έφτασαν εκατοντάδες βιογραφικά: άνθρωποι άξιοι πίστεψαν στο αξιοκρατικό μοντέλο κι έστειλαν το βιογραφικό τους ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα τύχουν της προσοχής των (έως τότε) ιδρυτών του κομματικού κράτους... Αλλά, φευ!.. Γενικός γραμματεύς του υπουργείου ορίστηκε ένας πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, με προηγούμενη θητεία (υφυπουργού νομίζω) στο ίδιο υπουργείο...
ΡΩΤΗΣΑ τότε, έναν από τους υπουργούς, γιατί συνέβη αυτό... Γιατί, δηλαδή, ενώ είχαν την ευκαιρία για μια αξιοκρατική επιλογή οδηγήθηκαν σε μια ακόμη λύση «αποτυχόντος βουλευτή», παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή τους εξήγγειλε την «ανοιχτή δημοκρατία»... Μου απάντησε ότι, πράγματι υπήρχαν άνθρωποι με καταπληκτικά βιογραφικά που υπέβαλλαν αίτηση για τη θέση του γενικού γραμματέως... Άνθρωποι της ακαδημαϊκής κοινότητος (καθηγητές), αλλά και της αγοράς... Σκεφτήκαμε λοιπόν, συνέχισε, ότι στο υπουργείο των Οικονομικών χρειαζόταν ένας «άνθρωπος της αγοράς» στη θέση του γενικού γραμματέα, ώστε για πρώτη φορά η πολιτική να βλέπει το αντίκρισμά της στην καθημερινότητα... Αλλά, δυστυχώς φοβηθήκαμε – υπογράμμισε – τον πρότερο βίο όσων θέλαμε να επιλέξουμε...
ΔΗΛΑΔΗ; Τον ρώτησα... Δηλαδή, μου απάντησε, ο καθένας από τους «δυνατούς» υποψηφίους για τη θέση του γενικού γραμματέα, επειδή προφανώς είχε ικανότητες, «κουβαλούσε» πολλά χρόνια προϋπηρεσίας στον ιδιωτικό τομέα με θητεία σε επιχειρήσεις που επιλέγουν τους καλύτερους και τους «χρυσοπληρώνουν»... Φοβηθήκαμε λοιπόν, πως επιλέγοντας κάποιον άριστο μάνατζερ που είχε δουλέψει με επιτυχία στον εφοπλισμό ή σε πολυεθνική εταιρία (Carrefour, Siemens, Coca Cola κ.λπ.) ή σε έναν από τους κορυφαίους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας (Αγγελόπουλου, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Κοντομηνά κ.λπ.) κανείς δεν θα ασχολούνταν με το αξιοκρατικό της εκλογής... Όλοι θα άφηναν υπονοούμενα διαπλοκής, όπως συνέβη με τη συνεργάτιδα τότε του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού Γλυκερίας Σιούτη που κατηγορήθηκε ότι υπήρξε νομικός σύμβουλος της Siemens ή παλιότερα του Αλ. Λυκουρέζου, βουλευτή της ΝΔ, που λοιδορήθηκε γιατί υπήρξε συνήγορος του Κοσκωτά...
ΘΥΜΗΘΗΚΑ τη συζήτηση αυτή του 2009 με αφορμή την παραίτηση του υφυπουργού Ναυτιλίας Γ. Βερνίκου... Όχι ότι κατηγορήθηκε αδίκως για την εξωχώρια εταιρία που κατείχε, αλλά η περίπτωσή του είναι μια από τις χιλιάδες ανθρώπων «του επιχειρείν» ή «της αγοράς» που αδυνατούν να συνεισφέρουν στα κοινά ακόμη κι αν το επιθυμούν (εις βάρος συχνά της δουλειάς τους) γιατί όλο και κάποια επιδότηση θα έχουν πάρει ως επιχειρηματίες, όλο και κάποια φορολογική παράβαση θα έχει εγγραφεί στα μητρώα τους, όλο και κάποια «ύποπτη» (συχνά με όρους λαϊκισμού) επαγγελματική συναλλαγή θα βρεθεί στο παρελθόν τους... Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συκοφαντική δυσφήμηση εις βάρος του Θάνου Τζήμερου της «Δημιουργίας, ξανά» που τον κατηγόρησαν γιατί ως διαφημιστής είχε πελάτη φαρμακευτική εταιρία! Μόνον βλαξ ή άνθρωπος που δεν δούλεψε ποτέ μπορεί να πιστεύει ότι ένας επαγγελματίας «διαλέγει» πελάτες!
Μ' ΑΥΤΑ και μ' αυτά οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνδικαλιστές, οι ελεύθεροι επαγγελματίες (δικηγόροι, γιατροί κ.λπ.), οι επιτυχημένοι αφισσοκολλητές και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα που ελάχιστο επαγγελματικό βίο διαθέτουν θα μονοπωλούν την ενασχόληση με τα κοινά....
