*Του Γ. Καραβάνα (karavanas1@hotmail.com)
Στις πρoηγούμενες εκλογές, μεγάλος ηττημένος υπήρξε το «Κέντρο» και η «μετριοπάθεια», με την κατάσταση να σώζεται οριακά εξαιτίας του bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Νικητές τα άκρα και ο καταγγελτικός, πλην κενός επιχειρημάτων, λόγος. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει θριαμβευτικά τη θέση του δεύτερου κόμματος και τη Χρυσή Αυγή να εισέρχεται για πρώτη φορά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όλα δείχνουν πως το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει. Αιτία, αφενός η αναποτελεσματική ως και εγκληματική διακυβέρνηση της χώρας από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για περισσότερο από 30 χρόνια και αφετέρου η πονηρή και υστερόβουλη τακτική τους, να ανέχονται και να ενθαρρύνουν τα άκρα, αποκλείοντας παράλληλα κάθε άλλη εναλλακτική μετριοπαθή και υπεύθυνη φωνή όπως αυτή της ΔΡΑΣΗΣ, προκειμένου να θέτουν το δίλημμα «ή εμείς ή οι βάρβαροι» - τακτική όμως που τους γύρισε μπούμεραγκ!
Το βίαιο επεισόδιο ανάμεσα στον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής και των υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, μπορεί να ξένισε με την τηλεοπτική αμεσότητά του, στην πραγματικότητα όμως είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας που είχε ξεκινήσει από πολύ παλιά. Η βαθύτερη αιτία του κακού είναι πολιτισμική, σχεδόν αξιακή. Έχει να κάνει με την τάση που έχουν οι λαοί της Ανατολής, να «ερμηνεύουν» τον νόμο κατά το δοκούν και σύμφωνα με το δικό τους, συναισθηματικά φορτισμένο, αξιακό σύστημα κάθε φορά. Στην Ανατολή, αλλά και εδώ, οι άντρες αισθάνονται ηθική υποχρέωση να μαχαιρώσουν όποιον τους βρίσει τη μάνα. Στη Δύση... δεν χαλάει κι ο κόσμος! Το πρόβλημα είναι αρχαίο: το συναντούμε στην Τραγωδία της Αντιγόνης, όπου συγκρούεται ο «νόμος των θεών», των αξιών δηλαδή του καθενός μας, με το «νόμο των ανθρώπων», δηλαδή των κοινά συμφωνημένων κανόνων κάθε Πολιτείας.
Η δυτική Ευρώπη ξεμπέρδεψε από αυτό το δίλημμα. Όχι επειδή βρήκε φιλοσοφική λύση στο πρόβλημα, αλλά επειδή κατάλαβε πως πρακτικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να λειτουργήσει μια πολυαξιακή και πολυπολιτισμική κοινωνία. Στην Ελλάδα, ποτέ δεν απαγκιστρωθήκαμε από τις προσωπικές δοξασίες του καθενός μας. Ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, πιστεύει στον Φασισμό – δεν το κρύβει. Είναι μάλιστα δικαίωμά του να πιστεύει σε ό,τι θέλει! Πιστεύει δηλαδή ότι ο ισχυρότερος πρέπει να επιβάλλεται – είναι κι αυτό ένα αξιακό σύστημα, που κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να δουλεύει! Η κ. Δούρου, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύει ότι είναι δημοκρατικό δικαίωμα μιας μειοψηφίας π.χ. των πανεπιστημιακών, να μην εφαρμόζει τους νόμους που δεν της αρέσουν. Η κ. Κανέλλη του ΚΚΕ, θεωρεί πως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Η ίδια μάλιστα δεν χάνει την ευκαιρία να καπνίζει επιδεικτικά μέσα σε τηλεοπτικά στούντιο και άλλους κλειστούς δημόσιους χώρους, δηλώνοντας με τη στάση αυτή, την αντίθεσή της στο συγκεκριμένο νόμο.
Τι θα απαντούσε λοιπόν η ίδια – τι απαντά η κοινωνία μας; – στον κ. Κασιδιάρη, αν αυτός δηλώσει ότι «είναι αντίθετος με τον νόμο που απαγορεύει τα χαστούκια, και γι’ αυτό δεν τον εφαρμόζει;». Τι θα του πει η κ. Κανέλλη, όταν αύριο αυτός δηλώσει μέσα στο Κοινοβούλιο, ότι «νόμος είναι το δίκιο του Ελληνα, έναντι στον μετανάστη» ή ότι «νόμος είναι το δίκιο του πατέρα που δέρνει τα παιδιά του». Κάποιοι πιστεύουν ότι «νόμος είναι ο λόγος του Θεού» και πετροβολούν τον μαιευτήρα που κάνει αμβλώσεις (ξεχνώντας πως διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν διαφορετικές αξίες και θεούς). Άλλοι πιστεύουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του συνδικαλιστή και του αγρότη», που κλείνει το λιμάνι και το δρόμο με τη βία (ξεχνώντας το δίκιο εκείνου, που πρέπει να μεταφέρει τα προϊόντα του για να μη σαπίσουν).
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, αν θέλουμε κάποτε να ζήσουμε σε μια ειρηνική και σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία: Νόμος είναι ό,τι υπερψηφίζει το Κοινοβούλιο – τελεία και παύλα. Θα μου πείτε: «μα είναι όλοι οι νόμοι δίκαιοι; Είναι δίκαιος ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών;». Έτοιμος είμαι να απαντήσω «όχι». Έτοιμος είμαι να κάνω κι εγώ το ίδιο λάθος…! Ποιος όμως θα κρίνει τελικά αν είναι δίκαιος ή όχι, ο Α ή ο Β νόμος; Και με ποια διαδικασία; Νόμος είναι ο νόμος του Κοινοβουλίου, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί ΔΕΝ γίνεται αλλιώς! Και είναι προτιμότερο να έχουμε μερικούς «κακούς» ή «άδικους» νόμους, παρά να εφαρμόζει ο καθένας όποιους νόμους τον βολεύουν. Καλύτερα μια προβληματική και ατελής Δημοκρατία, που απαιτεί διόρθωση, παρά μια κοινωνία όπου ο ένας χαστουκίζει και πυροβολεί τον άλλον. Η μέχρι σήμερα ΜΗ-εφαρμογή των νόμων, για την οποία την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη φέρουν αυτοί που κυβέρνησαν (δηλ. η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για ψηφοθηρικούς βεβαίως λόγους), είναι το έδαφος επάνω στο οποίο φύτρωσαν οι παλαβομάρες των Ριζοσπαστών της Αριστεράς, των οπαδών της Χρυσής Αυγής αλλά και πολλών από εμάς. Καιρός τώρα, να απαιτήσουμε ως κοινωνία την πλήρη και απαρέγκλιτη εφαρμογή ΚΑΘΕ νόμου, από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Καιρός να φροντίσουμε και εμείς για την εφαρμογή τους, είτε τηρώντας τους οι ίδιοι, είτε καταγγέλλοντας όσους δεν τους τηρούν. Καιρός να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
*Ο Γιώργος Καραβάνας, είναι μέλος της Κ.Ε. της ΔΡΑΣΗΣ (www.drassi.gr)
