Από τον Δημήτρη Νούλα
Ο ελληνικός λαός συμμετέχει σήμερα σε μια εκλογική αναμέτρηση, ως συνέχεια της εντολής της 6ης Μαΐου, η οποία υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να εκληφθεί ως περιττή σπατάλη δυνάμεων, με δεδομένη την κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε. Το επιβεβαιώνει, συν τοις άλλοις, η πρόσφατη και εντεινόμενη εκτράχυνση του δημόσιου βίου και το κλίμα διχασμού που καλλιεργήθηκε.
Ευχόμαστε, εν τούτοις, οι πολίτες να αναδείξουν, ως αδιαπραγμάτευτη, την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, εκφράζοντας ταυτόχρονα την απαίτηση για αλλαγές σε πρόσωπα και σε πολιτικές που σχετίζονται με τις πελατειακές σχέσεις και τον φαβοριτισμό, που αγνοούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Να εκλέξουν, δηλαδή, πολιτική ηγεσία που θα μπορεί να επιβάλλει στο εσωτερικό τη συμμετοχή και των πλουσίων στον καταμερισμό των βαρών και σε ευρωπαϊκό επίπεδο να εμφανίσει ένα αρραγές εθνικό μέτωπο για να διαπραγματευτεί αλλαγές πολιτικών.
Προς το παρόν, δυστυχώς, δεν συντρέχει καμιά από αυτές τις προϋποθέσεις καθώς υπονομεύονται από όλες, σχεδόν, τις πολιτικές δυνάμεις που οχυρώνονται πίσω από τη δική τους κομματική αλήθεια. Κι ας είναι φανερό σε όλους, πως, για να αποφευχθεί η απευκταία κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας, απειλώντας ακόμα και βασικούς πυλώνες και κατακτήσεις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, απαιτείται κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης γιατί μόνο αυτή μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Ταυτόχρονα απαιτείται να υπάρξει ενίσχυση της αναπτυξιακής προσπάθειας, που όλοι αναφέρουν στον προγραμματικό τους λόγο, λαμβάνοντας υπόψη και προβάλλοντας την ελληνική ιδιαιτερότητα που περιλαμβάνει: πρώτον τη δραστική συρρίκνωση του μεταναστευτικού και του ναυτιλιακού συναλλάγματος και δεύτερο την ειδική σύνθεση του ενεργού πληθυσμού* με αυτό-απασχόληση που πλησιάζει το 28% και μισθωτή εργασία της τάξης του 63% (35% στο δημόσιο με πολλά «ενιαία» μισθολόγια και 28% στον ιδιωτικό τομέα) όταν στην αναπτυγμένη Ευρώπη προσεγγίζει το 90%. Διότι μόνο με γνώση, με οργάνωση και σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις μπορούμε να πείσουμε φίλους και εταίρους να βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όλοι μαζί την κρίση που πλήττει ήδη και άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Οι σημερινές εκλογές είναι δυνατό και πρέπει να επιφέρουν τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και να κλονίσουν πρακτικές και νοοτροπίες που οδήγησαν στα τωρινά αδιέξοδα: τον λαϊκισμό, τον συντεχνιασμό, την παρασιτική και κρατικοδίαιτη οικονομία, την ασύστολη φοροδιαφυγή και την ανομία, το πελατειακό κράτος. Είναι στη διακριτική ευχέρεια του εκλογικού σώματος να ισχυροποιήσει σήμερα τις δυνάμεις που αποδεδειγμένα διασφαλίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο μην αφήνοντας ούτε χαραμάδα για επιστροφή στη μοναξιά της δραχμής, στην απομόνωση και στην εσωστρέφεια δηλαδή στις αγκάλες της βαθιάς Ανατολής. Οι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες, όλοι όσοι έβγαλαν μεγάλα ποσά («μαύρα» συνήθως) στο εξωτερικό, οι διάφοροι αγράμματοι κομματικοί φεουδάρχες και δυνάμεις που αντιμάχονται την ευρωπαϊκή ισχυροποίηση καραδοκούν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Είναι καιρός η πολιτική τάξη να ξεφύγει από κομματικούς φονταμενταλισμούς που παραπέμπουν στον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα (κοτζαμπασισμός, παρεοκρατία, πελατειακές σχέσεις) και να αποφασίσει να διοικήσει την χώρα με όρους του σήμερα. Η Ελλάδα χρειάζεται την επανίδρυση και δημιουργία ενός σύγχρονου κι ευέλικτου κράτους που θα επιτρέψει τη γρήγορη φυγή προς τα εμπρός μέσα από εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις που θα αξιοποιούν στο έπακρο όλους τους ανθρώπινους πόρους. Οι ώρες είναι κρίσιμες και ασφαλώς δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να παιχθεί το μέλλον της κορώνα-γράμματα. Η υπερίσχυση της κοινής λογικής και της σύνεσης στις σημερινές εκλογές αντί της οργής και της απελπισίας είναι το βασικό εργαλείο της ελληνικής κοινωνίας για να πορευτεί με περισσότερη ασφάλεια στον ευρωπαϊκό της δρόμο.
Ο ευρωπαϊκός αυτός δρόμος, η οδός Ελλήνων, μπορεί να είναι δρόμος δυσκολιών και θυσιών αλλά με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάκαμψης, με τη συμπαράσταση των εταίρων και με τους δικούς μας κόπους είναι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε μια για πάντα από την ημιμάθεια και τον επίμονο οριενταλισμό στον οποίο από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους είμαστε καθηλωμένοι και εξαιτίας ενός παρακμιακού συστήματος εκπαίδευσης της ήσσονος προσπάθειας, δίχως κριτικό πνεύμα. Η οδός ελλήνων ταυτίζεται με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην οποία για χάρη των επόμενων γενεών οφείλουμε να είμαστε παρόντες, ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος-μέλος, ειδικά τώρα που τα πράγματα στην Ευρώπη αρχίζουν να κινούνται σε θετικότερη κατεύθυνση.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός των υποσχέσεων με βάση τις φαντασιώσεις και τις υπερβολές του λαϊκισμού και με βάση τα συμφέροντα ισχυρών συντεχνιών που προστρέχουν σε νέα «στέγαστρα» (τα συμφέροντα αυτών υπηρετεί και η προχθεσινή απόφαση του υπηρεσιακού υπουργού Α. Ρουπακιώτη για εξαίρεση των «ευγενών» ταμείων από τον ΕΟΠΥΥ όπως συνέβη και παλαιότερα με τον πολλαπλασιασμό του κόστους των οικοδομικών αδειών από τον Κ. Λιάσκα, υπουργό των κυβερνήσεων Γρίβα και Ζολώτα (1989-90)). Ο δρόμος αυτός, όμως, είναι πιθανό να αποδειχθεί η οδός των συλλογικών παραισθήσεων και, εν τέλει, η οδός απωλείας για την πατρίδα και τους Ελληνες.
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν διαθέτει σήμερα ηγέτες με το κύρος, την πυγμή και το ευρωπαϊκό όραμα ενός Κ. Καραμανλή ή με την απήχηση στην Ευρώπη, τη μεθοδικότητα και την αποτελεσματικότητα ενός Κ. Σημίτη. Τουναντίον, οι επίγονοι αυτών, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τον αιτούμενο (από το 1909 ή και νωρίτερα) αστικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, που ουσιαστικά άρχισε με την ένταξή της στην ΕΟΚ και την είσοδό της στην ευρωζώνη, αλλά τη βύθισαν στο χάος και στη διεθνή ανυποληψία. Γι΄ αυτό δεν θα είναι καθόλου περίεργο αν το έργο του εκσυγχρονισμού της χώρας το αναθέσουν-αργότερα-οι πολίτες σε ένα «αριστερό» κόμμα όταν αυτό, βέβαια, δώσει δείγματα πολιτικής ωρίμανσης ξεπερνώντας τις γνωστές παιδικές ασθένειες των ανά τον κόσμο αριστερών κομμάτων.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η πολιτική ηγεσία, που θα προκύψει από τη σημερινή εκλογή, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί εαυτόν και να μετατρέψει την αρνητική ενέργεια της προεκλογικής πόλωσης, που επέτεινε την εντροπία του συστήματος, σε θετική δημιουργική και διεκδικητική εθνική προσπάθεια. Ο σχηματισμός, αύριο κιόλας, κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης μέσα από τον ελληνικό «ιστορικό συμβιβασμό» αριστερών, κεντρώων και συντηρητικών δυνάμεων είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν, ως έκφραση έμπρακτης συγνώμης, για όσα δεινά, ως πολιτικό σύστημα, επισώρευσαν στη χώρα.
* O Δημήτρης Νούλας είναι χημικός
* Κ. Τσουκαλάς, ΑΥΓΗ της Κυριακής, 11-6-2012
