Του Νίκου Καμάκα, συνταξιούχου
Η απάντηση στο ερώτημα προϋποθέτει σαφή προσδιορισμό της κρίσης και των αιτιών που την προκάλεσαν. Οι πολιτικοί φορείς -εκτός ΚΚΕ – με διαφορετικά λόγια προτείνουν τις ίδιες λύσεις. Ξεκινούν από το αποτέλεσμα, αποσιωπώντας σκόπιμα τις αιτίες. Αφού απομονώνεται το αποτέλεσμα από τις αιτίες, επόμενο είναι και οι προτεινόμενες λύσεις να είναι μονόποδες.
Η ίδια η κρίση είναι μόνο οικονομική ή καλύπτει όλους τους τομείς της ζωής μας; Είναι ελληνική ή παγκόσμια; Είναι κρίση κλάδου παραγωγής ή συστήματος; Γιατί απομονώνεται και δίνεται μονόπλευρη έμφαση; Από άγνοια ή σκόπιμα; Πιστεύω σκόπιμα γιατί βολεύει. Δεν φτάσαμε, μας έφτασαν στην άκρη του γκρεμού. Η ανεργία η φτώχεια, η αβεβαιότητα και η απελπισία θεριεύουν. Πού πάμε; Τι λένε γι’ αυτό οι μέχρι τώρα διαχειριστές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ξαναψηφίστε μας να σας σώσουμε. Το παίζουν ανίδεοι, και θέλουν να τους εμπιστευτούμε; Αφέλεια δεν θα ‘ναι;
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ που πάει να τους αντικαταστήσει, για το αποτέλεσμα μιλάει και στην ίδια ρότα τραβάει. Το δρόμο των διαπραγματεύσεων και της διαχείρισης προτείνει, τον δρόμο της ρήξης τον αφήνει να χορταριάσει. Οι Σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις δεν είναι τωρινές, όπως δεν είναι και οι καπιταλιστικές κρίσεις. Σε χρονική συχνότητα και βάθος αλλάζουν, κατά τα άλλα μια απ τα ίδια, εναρμονισμένα με τα τωρινά δεδομένα και τις ανάγκες του συστήματος. Για τους πρώτους ΝΔ – ΠΑΣΟΚ η μελάνη των υπογραφών της υποτέλειας δεν στέγνωσε. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η λατρεία της ΕΕ και το Μάαστριχτ δεν αποξενώθηκαν. Και αυτός την ανάθεση της διαχείρισης διεκδικεί.
Εμείς όμως οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου δεν έχουμε ανάγκη από διαχείριση, αλλά από αλλαγή τρόπου παραγωγής. Όσο καλή και να είναι η διαχείριση όσο έντιμοι και να είναι οι διαχειριστές, όσο καλές προθέσεις και να έχουν, αφού η ηθική του συστήματος έχει υιοθετημένα τα προνόμια για τους λίγους, δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η ρήξη που προτείνει το ΚΚΕ δεν είναι εξωπραγματική, είναι η μοναδική. Καπιταλισμός χωρίς καπιταλιστικές κρίσεις δεν γίνεται. Και εκείνο που θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από τις καπιταλιστικές κρίσεις είναι ο επιστημονικός Σοσιαλισμός.
Όλες οι άλλες προτάσεις είναι γιατροσόφια για τη σωτηρία του καπιταλισμού που γέρασε, ξεπεράστηκε, ό,τι είχε να δώσει σαν σύστημα το έδωσε, τώρα του μένουν μόνο οι κρίσεις της παρακμής. Να γιατί μπορεί να υπάρχουν πάνω από δύο πολιτικοί φορείς – κόμματα- πολιτικές όμως πάντα δύο. Δεν είναι τα ονόματα που χαρακτηρίζουν τα κόμματα αλλά η πολιτική τους, οι στόχοι οι ερμηνείες των φαινομένων, και οι προτεινόμενες λύσεις. Στην προκειμένη περίπτωση η καταδίκη του καπιταλισμού και των μηχανισμών επιβολής του. Η αποβολή της ηθικής αυτού του κοινωνικού συστήματος που επιτρέπει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με την ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου. Ποια από τα πολιτικά κόμματα στα προγράμματά τους προβλέπουν και επιδιώκουν την αλλαγή αυτού του ιστορικά ξεπερασμένου συστήματος; Μόνο το ΚΚΕ.
Κρίση έχουμε, θάρρος χρειάζεται για να γυρίσουμε τις πλάτες στο καθεστώς των εκμεταλλευτών και της κακομοιριάς. Ας τολμήσουμε κι ας συνεχίσουμε αυτό που στις 6 του Μάη τολμήσαμε να το κάνουμε αφετηρία για καινούριες κατακτήσεις, μέχρι τη λαϊκή εξουσία. Στο δικομματισμό δώσαμε ένα καλό μάθημα, απόδειξη πως αν τολμήσουμε μπορούμε πολλά να κατακτήσουμε γιατί είμαστε οι πολλοί.
Μας τρομοκρατούν με το μπαμπούλα της εξόδου απ την Ευρωζώνη αν δεν τηρήσουμε τις υποδουλωτικές συμφωνίες και τα μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών - χωρίς να μας ρωτήσουν -. Μας λεν πως αν μας διώξουν απ την ΕΕ θα χαθούμε, λες και γεννηθήκαμε μαζί της. Μας εκβιάζουν πως αν βγούμε απ το Ευρώ τελειώσαμε. Πριν τη σύσταση της ΕΕ και το ευρωνόμισμα δεν ζούσαμε; Το ότι μας πήραν ακόμη και την ανεξαρτησία μας, μας το κρύβουν. Το ότι παράγουμε ότι θέλουν και εισάγουμε ότι μας λένε, αποσιωπείται. Για τα ποσά που διαθέτουμε για εξοπλισμούς, όπου δεν είναι για τις ανάγκες μας, αλλά για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ (και είναι τεράστια) τίποτα δεν αναφέρουν. Γιατί; Μήπως δεν τα γνωρίζουν; Μας λένε τι παίρνουμε, δεν λένε όμως και τι δίνουμε.
Ως πότε με «πλάνα λόγια» θα μας γελούν; Αλλά και ως πότε θα το παίζουμε αγράμματοι ανίδεοι; Ως πότε θα διαλέγουμε το μικρότερο κακό; Ως πότε θα δίνουμε τη δύναμή μας σε εκείνους που τη στρέφουν ενάντιά μας; Ως πότε θα είμαστε θύματα της ατολμίας μας;
