Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΣΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ πλατώ ήταν κοινό μυστικό: στην Κανέλλη, στον Πάγκαλο (και παλιότερα στον Ευάγγελο Γιαννόπουλο) δύσκολα επιβάλλεσαι... Αν είσαι (μόνον εσύ, ο δημοσιογράφος) απέναντί τους έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις απόψεις που «ξεφεύγουν» (που δεν εντάσσονται δηλαδή στον «μέσο όρο») και να κάνεις μια ενδιαφέρουσα εκπομπή... Αν έχεις κι άλλους καλεσμένους, εξαρτάται από εκείνους το πώς θα αντιδράσουν στη φυσική τους υπεροψία, στην επιθετικότητά τους και στις ενδεχόμενες προσβολές...
ΑΝ πάλι έχεις τον Πάγκαλο ή την Κανέλλη απέναντι στον Κασιδιάρη είναι σίγουρο ότι η αδυναμία σου να ελέγξεις τη συζήτηση πολλαπλασιάζεται επί εκατό... Αλλά αυτό, για τις τηλεοπτικές εκπομπές που ποντάρουν στην τηλεθέαση (και στην Αθήνα ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορεί να αγνοήσουν την τηλεθέαση ούτε αυτοί που δείχνουν να... αδιαφορούν γι’ αυτή) είναι η πρόκληση: ένας καβγάς δηλαδή που θα φτάσει στα άκρα και θα εξιτάρει το κοινό!.. Μ’ αυτά δυστυχώς, εξιτάρεται το κοινό όχι από το 1990 που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά από την εποχή της ασπρόμαυρης κρατικής «μονοφωνίας»: ποιος από τους παλιούς τηλεθεατές ξεχνάει τον τεράστιο εκείνο καβγά του σκηνοθέτη Δημήτρη Κολλάτου με τον Κώστα Καραγιάννη του εμπορικού κινηματογράφου στην εκπομπή «Πρόσκληση σε γεύμα» του Κώστα Χαρδαβέλα τη δεκαετία του εβδομήντα; Ποιος επίσης, μπορεί να ξεχάσει τους αλήστου μνήμης καβγάδες του (πατρός) Πλεύρη με τον μακαρίτη Βασίλη Ραφαηλίδη; Πλεύρης και Ραφαηλίδης ήξεραν πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο τους καλούσαν («ελάτε να τσακωθείτε και σε μας») για να διασταυρώσουν ξανά και ξανά τις απόψεις τους... Αλλά, το διασκέδαζαν κι αυτοί να εξαπολύουν ύβρεις και σεξουαλικά υπονοούμενα ο ένας εναντίον του άλλου, παρότι... διανοητές: της Αριστεράς ο ένας, της Δεξιάς ο άλλος...
ΟΙ ΚΑΒΓΑΔΕΣ αυτοί βέβαια, δεν έφτασαν ποτέ σε χειροδικία... Ήταν βλέπετε η εποχή που ο καθένας μπορούσε να λέει ό,τι θέλει και να μην τρώει γιαούρτι, μπουγέλο, σφαλιάρα ή μούντζα... Η λεγόμενη «εποχή της μεταπολίτευσης» που τελείωσε με την υπογραφή του μνημονίου και νομιμοποίησε τον (δεξιό ή αριστερό) ακτιβισμό: ξύλο στον Χατζηδάκη, γιαούρτι στον Αλαβάνο, νερό στον Ευθυμίου, μούντζα στους επισήμους, νεράντζια στον Νταλάρα, στα καλά του καθουμένου... Ε, δεν θα ήταν περίεργο να μην «μολυνθεί» η μικρή οθόνη, ο σχεδόν αποκλειστικός χώρος των κατεξοχήν «πολιτικών συγκρούσεων»; Ήταν υπόθεση μιας στιγμής... Και μιας διαφορετικής προσέγγισης του «διαλόγου»... Τα ορντέβρ ήρθαν με τον καβγά Τατσόπουλου – Σταυρίδη και το κυρίως πιάτο με Κανέλλη – Κασιδιάρη απεδείχθη αρκετά «βαρύ» για το στομάχι του Έλληνα τηλεθεατή...
ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ένας φίλος πώς θεωρώ ότι συνέβη το γεγονός... «Καθημερινά» του απάντησα «στους δρόμους της Λάρισας, πολλοί οδηγοί ανταλλάσσουν κοσμητικά επίθετα οδηγώντας... Το «πού πας ρε μ.....α;» πάει σύννεφο από τα ανοιχτά παράθυρα των ΙΧ... Στις περισσότερες περιπτώσεις ο καβγάς αποφεύγεται γιατί ο συνήθης τρισύλλαβος χαρακτηρισμός του νεοέλληνα έπαψε να μας θίγει πλέον... Αλλά εκστομίζοντάς τον, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να πέσεις στον «τρελό» που θα κατέβει με το μαχαίρι και θα σε αποτελειώσει...
ΣΥΝΕΒΗ πριν από χρόνια στη (μη πεζοδρομημένη τότε) οδό Πανός... Ένα «πού πας ρε μ.....α» ήταν η αφορμή ένας οδηγός να σφάξει τον άλλον και να πάει ο ένας στο χώμα και άλλος στη φυλακή... Ηθικόν δίδαγμα: του λοιπού πρέπει να «μετράμε» τις λέξεις μας... Η λέξη φασίστας δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο από τη στιγμή που 450.000 νεοέλληνες επέλεξαν... δημοκρατικά τους αποδέκτες του χαρακτηρισμού ως εκπροσώπους τους... Κι από τη στιγμή που ο προπηλακισμός μπήκε στην υπηρεσία της πολιτικής αντιπαράθεσης με «αριστερά» και «δεξιά» πιστοποίηση...
