Από τον Θρασύβουλο Καβασίδη
«Όλβιος όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν»
Ευριπίδης
«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Είναι μια φράση που λέγεται ότι ειπώθηκε από τον Π. Μπακογιάννη και η οποία έκτοτε έχει καταστεί του συρμού. Και το ερώτημα που τίθεται, όταν μαύρα σύννεφα έχουν κατακλύσει το γαλανό ουρανό της χώρας, είναι αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο και αν η προσφυγή στον λαό αίρει πάντοτε τα υφιστάμενα αδιέξοδα.
Κατά την προεκλογική περίοδο των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 ακροθιγώς κάποιοι αναφέρθηκαν στις εκλογές του 1920 χωρίς να εξαντλήσουν το όλο θέμα.
Επειδή λέγεται ότι πολλές φορές η Ιστορία επαναλαμβάνεται, ας περιγράψουμε με λίγα λόγια τα πριν και τα μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920.
Η χώρα από το 1912 συμμετείχε στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – στο πλευρό της Αντάντ – και τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο στρατός μας μέχρι το 1920 είχε συμπληρώσει 8 χρόνια, φορώντας τη στολή του και πολεμώντας σε όλα τα μέτωπα.
Στο διάστημα αυτό, που Πρωθυπουργός ήταν ο κρητικός Ελ. Βενιζέλος, η χώρα μας διπλασιάστηκε, με την απελευθέρωση των «νέων Χωρών».
Ο Ελ. Βενιζέλος έχοντας υπό μάλης την υπογραφείσα Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) και περιχαρής για την εκπλήρωση ενός ακόμη εθνικού ονείρου, της Ελλάδας «των πέντε θαλασσών και των δύο Ηπείρων», δέχθηκε μετά από δύο ημέρες στο Παρίσι και στο σιδηροδρομικό σταθμό «Λυών», της γραμμής Παρίσι – Μασσαλία, δολοφονική επίθεση από δύο απότακτους αξιωματικούς (Απ. Τσερέπη, Γ. Κυριάκη).
Απογοητευμένος από τη συνωμοτική αυτή ενέργεια που εξυφάνθηκε από τους αντιβενιζελικούς κύκλους (Ανάκτορα, Λαϊκό Κόμμα κλπ) αποφάσισε τη διεξαγωγή εκλογών, αφού έληγε η θητεία της «Βουλής των Λαζάρων», ενώ μπορούσε, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, να παρατείνει για άλλη μια φορά τον βίο της.
Στις εκλογές που διεξήχθησαν η αντιβενιζελική αντιπολίτευση, με έμβλημά της την ελιά (οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου είχαν ως έμβλημά τους την άγκυρα) και σύνθημά τους το «ψωμί και ελιά και Κώτσο Βασιλιά» δηλ. τον Κων/νο Γλύξμπουργκ, προπαγάνδιζαν την ειρήνευση, την αποχώρηση του στρατού από τη Μ. Ασία και την επιστροφή στα σπίτια. Μάλιστα ο κατά συρροή υβριστής του Βενιζέλου και ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» Γ. Βλάχος, σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο του με τίτλο «ΟΙΚΑΔΕ» (επιστροφή στα σπίτια), το οποίο προωθήθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του Μικρασιατικού Μετώπου, συντέλεσε ώστε οι Φιλελεύθεροι να υποστούν συντριπτική ήττα και ο ίδιος ο Βενιζέλος να μην εκλεγεί ούτε βουλευτής!
Η νέα βασιλική Κυβέρνηση Δ. Γούναρη, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό, αντί της ειρήνευσης που υποσχέθηκε, συνέχισε τον πόλεμο με στόχο την κατάληψη της Άγκυρας, με αποτέλεσμα ο στρατός μας να υποστεί πανωλεθρία και να επέλθει η «Μικρασιατική Καταστροφή», την οποία πλήρωσε πανάκριβα ο ελληνικός πληθυσμός της Μ. Ασίας.
Στις εκλογές εκείνες κυριάρχησε το θυμικό, το συναίσθημα. Οι πολίτες προσήλθαν τότε στις κάλπες προκειμένου αφενός μεν να τιμωρήσουν την τότε Κυβέρνηση Βενιζέλου για τη μακρόχρονη στρατολόγηση, αφετέρου δε να επιβραβεύσουν την παράταξη εκείνη που τους υποσχέθηκε την ειρήνευση και την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 κυριάρχησε και πάλι το θυμικό. Οι πολίτες τιμώρησαν τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974, γιατί τα θεώρησαν αποκλειστικά υπεύθυνα για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα και επιβράβευσαν τα λοιπά κόμματα και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ανέδειξαν ως δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη, ιδιαίτερα γιατί τους υποσχέθηκε «λαγούς με πετραχήλια», έτσι χωρίς κάποιο πρόγραμμα. Μόνον επαγγέλθηκε μεταξύ άλλων τον κρατισμό, κάτι που μεγάλες μάζες «βολεμένων» να στραφούν προς τα εκεί! Οι κάθε είδους «Φωτόπουλοι», «Ραυτόπουλοι», «Κοτσακάδες» κλπ. βρήκαν το κατάλληλο στέγαστρο, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το πλέον θλιβερό όμως και επικίνδυνο που αναδείχθηκε στις πρόσφατες εκλογές είναι η είσοδος στη Βουλή των Ελλήνων ενός νεοναζιστικού υβριδίου, που παραπέμπει τους φιλίστορους στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919).
Και γεννάται το ερώτημα: για το σημερινό κατάντημα της χώρας «τις πταίει»; Μια ακτινογραφία της μεταπολιτευτικής περιόδου εμφανίζει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: την κυριαρχία του κρατικού, πολιτικού και κοινωνικού παρασιτισμού, με όλα τα επακόλουθά τους, τη διαφθορά σε όλους τους τομείς δραστηριότητας, σε όλα τα επίπεδα, την αδιαφάνεια, τη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, την εισφοροδιαφυγή στα ασφαλιστικά ταμεία κλπ.
Την ευθύνη γι’ αυτή την τραγική κατάσταση φέρει φυσικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, που αποδείχθηκε ανίκανο να δημιουργήσει και να υποστηρίξει εκείνες τις δομές οι οποίες θα μπορούσαν να οικοδομήσουν ένα σύγχρονο και ευνομούμενο Κράτος.
Μάλιστα κάθε φορά που επιχειρήθηκε να πραγματοποιηθεί κάποια μεταρρύθμιση με την υποστήριξη κομμάτων της αντιπολίτευσης προσέκρουσε στην άρνηση εκείνων των ομάδων και συντεχνιών που βολεύονταν από την ηρεμία του τέλματος. Ποιος δεν ενθυμείται π.χ. την απόπειρα του τότε υπουργού Τάσου Γιαννίτση να πραγματοποιήσει μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού μας συστήματος; Όλοι, με επικεφαλής τους «βολεμένους» κατέκλυσαν τους δρόμους, αντιδρώντας λυσσαλέα με συνέπεια να ματαιωθεί αυτή. Και να το αποτέλεσμα: τα ασφαλιστικά μας ταμεία – βοηθούσης και της κακοδιαχείρισης των αποθεματικών τους – κλυδωνίζονται. Πρόσφατες εξάλλου είναι οι αντιδράσεις για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, της άρσης του Καμποτάζ κλπ. Ποιος τα λησμόνησε όλα αυτά;
Και όταν ο Θ. Πάγκαλος εκστόμισε τη φράση «μαζί τα φάγαμε», εμφανίστηκαν όλοι οι... αναμάρτητοι και κάγχαζαν, ως άλλοι «Λαζόπουλοι» σε βάρος του. Και ώ του θαύματος, όταν άρχισε να αναδύεται από τον βούρκο το όργιο της ρεμούλας διαφόρων «βολεμένων» και μη, σε όλα τα επίπεδα και παντού, τότε άρχισαν οι καγχάζοντες να... ηρεμούν και να καθίστανται σκεπτικοί.
Άρχισε ο καθένας εξ ημών – πλην κάτι τύποι σαν τον Τράγκα, ο οποίος συνεχίζει να «υλακτεί» να διερωτάται: μήπως και εγώ συνέβαλα «δια - πράξεως ή παραλείψεως» σ’ αυτή τη δεινή κατάσταση που περιήλθε η Χώρα;
Στις εκλογές της 06.05.2012 οι πολίτες εκδήλωσαν τα αισθήματά τους. Με την ακυβερνησία που ακολούθησε επιδεινώθηκε ακόμη πιο πολύ η κατάσταση της χώρας. Τώρα οι πολίτες καλούνται και πάλι στις κάλπες, στις 17 Ιουνίου 2012. Τώρα που τα αστεία και τα ψέματα τύπου «ΟΙΚΑΔΕ» τελείωσαν καλούνται οι πολίτες, παραμερίζοντας το συναίσθημα, να αποφανθούν με γνώμονα τη λογική, τον ορθολογισμό. Να αποδείξουν ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Αν όμως, υπάρξει μετά τις εκλογές αδιέξοδο, τότε θα πρέπει να κληθούν από τους εξαπατηθέντες να λογοδοτήσουν όλοι εκείνοι που τους υποσχέθηκαν, χαϊδεύοντας τα αυτιά τους, ότι θα τους λύσουν τα προβλήματά τους, σείοντας το μαγικό ραβδί τους. Κι αυτό, γιατί ενδεχομένως να αποπειραθούν να βρεθούν εκτός χώρας, όπως τούτο συνέβη στην Αργεντινή που οι κυβερνώντες της αριστεράς διέφυγαν με ελικόπτερα.
Σημείωση: οι γραμμές αυτές χαράχθηκαν πριν από το θλιβερό επεισόδιο σε τηλεοπτικό σταθμό. Το σύνδρομο της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» πλανάται πάνω από τον ουρανό της χώρας.
