Μ.Ε, Λαγκουβάρδου
Μη φοβάσαι την εποχή της διάλυσης, σαν αυτήν που βιώνουμε τώρα στη χώρα μας. Εκείνη πρέπει να φοβάται. Μη φοβάσαι τις απειλές. Εκείνοι που τις εκτοξεύουν δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν αν πραγματοποιηθούν. «Δεν υπάρχει τίποτε κρυφό», λέει το Ευαγγέλιο, «που δεν θα γίνει φανερό, ούτε μυστικό που δεν θα φανερωθεί. Ας τ’ ακούει αυτά, όποιος έχει αυτιά για να ακούει».
Η διάλυση είναι σαν την εποχή του φθινοπώρου, όταν φυσούν οι άνεμοι και πέφτουν οι βροχές και ετοιμάζουν τη γη να γίνει δεκτική των σπόρων που θα βλαστήσουν την άνοιξη. Να μη φοβούμαστε τη διάλυση όταν βλέπουμε με ελπίδα την καινούρια άνοιξη για τον τόπο μας. Οι δυνάμεις της φθοράς θα παρέλθουν μαζί με τις επιθυμίες και τις ψεύτικες μανίες τους.
Λέει το Ευαγγέλιο: Προσήλθαν οι μαθητές στον Ιησού όταν ήταν μόνος και μαζί με τους δώδεκα τον ρώτησαν για το νόημα της παραβολής του σπόρου.
Ο Ιησούς τους μίλησε για την παραβολή αυτή και τους είπε ότι ο σπόρος σημαίνει το λόγο. «Ο σπείρων τον λόγον σπείρει», είπε. Τους είπε ότι ο λόγος για να καρποφορήσει πρέπει να βρει γη δεκτική. Έκανε δε ιδιαίτερο λόγο για την απάτη του πλούτου και για τις επιθυμίες που συνδέονται με αυτόν και είπε συγκεκριμένα ότι η απάτη του πλούτου συμπνίγει το λόγο και δεν τον αφήνει να καρποφορήσει.
Ο Ιησούς τελειώνει την παραβολή του σπόρου με μια άλλη παραβολή, την παραβολή του λύχνου. Με την παραβολή του λύχνου ο Ιησούς τους λέει, ότι τελικά τα εμπόδια στην καρποφορία του λόγου δεν είναι παντοτινά, ότι αυτοί που βάζουν τα εμπόδια ενεργούν «παρά φύσει» και ότι στο τέλος αποκαλύπτονται οι πονηρές επιδιώξεις τους και εκείνοι δίνουν λόγο των πράξεών τους.
«Και έλεγεν αυτοίς. Μήτι έρχεται ο λύχνος ίνα τεθή υπό τον μόδιον ή υπό την κλίνη; ουκ ίνα επί την λυχνίαν επιτεθή; Ου γαρ έστι κρυπτόν, ο εάν μη φανερωθή, ουδέ εγένετο απόκρυφον, αλλ’ ίνα έλθη εις φανερόν. Εί τις έχει ώτα ακούειν, ακουέτω».
(Τους έλεγε ο Ιησούς. Μήπως φέρνουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από το μόδιο ή κάτω από το κρεβάτι; Το φέρνουν για να το τοποθετήσουν στον λυχνοστάτη. Έτσι δεν υπάρχει τίποτε κρυφό που δεν θα γίνει φανερό ούτε μυστικό που δεν θα φανερωθεί. Ας τ’ ακούει αυτά, όποιος έχει αυτιά για να ακούει».
Τώρα ο τόπος μας βιώνει την εποχή της διάλυσης, το φθινόπωρο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής του. Άνεμοι διαλυτικοί φυσούν στην ατομική και συλλογική ζωή μας και διαλύουν τα πάντα, το άτομο, την οικογένεια, την κοινωνία και τους δεσμούς μεταξύ τους. Ο τόπος μας θα μπορούσε σαν τη γη την καλή να είναι δεκτική στο λόγο του Θεού. Σ’ αυτό προσβλέπουμε για να πάρουμε θάρρος. Η Εκκλησία έχει σήμερα παρθένο έδαφος.
Οι πατέρες όρισαν την αρχή του φθινοπώρου, ως αρχή της σποράς, να διαβάζεται το Ευαγγέλιο που μιλάει για την παραβολή του σπόρου. Καλή γη είναι ο άνθρωπος που ακούει το λόγο του Θεού, που τον βάζει μέσα στην καρδιά του και που καρποφορεί. Όρισαν επίσης να διαβάζεται ο 44ος ψαλμός του Δαβίδ και ο Απόστολος που ενθαρρύνει τον άνθρωπο να εντείνει όλες του τις δυνάμεις και να αγωνιστεί για να μην ψευτίσει και για να διατηρήσει τη γαλήνη του και τη δικαιοσύνη. Να αγαπήσει τη δικαιοσύνη και να μισήσει την ανομία και τις άδικες πράξεις που τον απομακρύνουν απ’ τον Θεό. Μιλάει για το πώς να υπομένουμε χάριν του Ιησού όλες αυτές τις στενόχωρες καταστάσεις που βιώνουμε, για να μην φτάνουμε στην απόγνωση, αλλά να έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό.
«Μην πτοηθείτε». Με αυτά τα λόγια ο Κύριος μας ενθαρρύνει για πολλοστή φορά. Αν αγνοήσουμε τον φόβο και δεν τον αφήσουμε να μας καθυποτάξει, θα έχουμε πνεύμα δυνατό και ελεύθερο, καθαρότητα του νου, ηρεμία, γαλήνη και ειρηνική εμπιστοσύνη στον Θεό.
«Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου βλέπουμε παντού την εικόνα της διασκόρπισης και κατά το χειμώνα το νερό μετατρέπεται σε πάγο. Αλλά όταν έρθουν οι θερμές αύρες της άνοιξης, οι πάγοι διαλύονται και τα στοιχεία που ήταν διασκορπισμένα στις μάζες του πάγου ενώνονται και πάλι.» Τα εμπόδια θα ξεπεραστούν χάρις στις ενωτικές δυνάμεις του ελληνικού λαού, την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα.
