Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Στην αντεπίθεση προσπαθεί να περάσει η ΝΔ, τόσο με τις 18 δεσμεύσεις της για την οικονομία και την ανάπτυξη, όσο και με τις συνεχείς (και με ιδεολογική αφετηρία) επιθέσεις της κατά του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να παγιώσει το, έστω και οριακό, προβάδισμα, το οποίο, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, φαίνεται να έχει έναντι του «ανερχομένου» ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εμφανισθεί, εν Ελλάδι και διεθνώς, ως η βασική σταθερά του (κατά τα λοιπά καταρρέοντος) ελλαδικού πολιτικού συστήματος και φυσικά να παραμείνει στην πρώτη θέση και να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων στο μετεκλογικό τοπίο.
Μετά την εκλογική αποτυχία στις 6 Μαΐου και το ιστορικά χαμηλό ποσοστό που έλαβε η ΝΔ, αποτυχία που δεν οφειλόταν μόνο στη μνημονιακή πολιτική που ακολούθησε, αλλά και στη λαθεμένη εκλογική στρατηγική (καθώς είχε παραγνωρίσει τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και τις εκ δεξιών πιέσεις που δεχόταν και αναλισκόταν μόνο σε επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκονταν, ούτως ή άλλως, με την πλάτη στο καναβάτσο) ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε σε διορθωτικές κινήσεις.
Κήρυξε «πανστρατιά» και «συναγερμό» (με προφανή την αναγωγή στον μετεμφυλιακό «Ελληνικό Συναγερμό» του στρατάρχη Παπάγου) όλων των δυνάμεων του κεντροδεξιού τόξου και υιοθέτησε μια σκληρή προεκλογική τακτική έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά («δεξιά ή αριστερά») και σκληρές θέσεις που φθάνουν στο όριο της ακροδεξιάς και το (σύμφωνα ακόμη και με τον Δ. Αβραμόπουλο) ψευδεπίγραφο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή».
Η πρώτη κίνηση έχει αποφέρει στη ΝΔ μια συμμαχία με την (ακραία μνημονιακή) Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά και με στελέχη (ακροδεξιάς λογικής) από τον αποψιλωμένο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη (ο οποίος, όμως, κάνει λόγο ακόμη και προσπάθεια χρηματισμού στελεχών του) συμμαχία η οποία παραμένει άγνωστο αν θα προσδώσει στο κόμμα τα προσδοκώμενα εκλογικά οφέλη, η δε δεύτερη κίνηση έχει οδηγήσει στη στήριξη του κόμματος από ομογάλακτα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης και σε συσπείρωση, περί τη ΝΔ, μερίδας των «νοικοκυραίων», οι οποίοι φαίνεται να αποδέχονται την προβαλλόμενη κινδυνολογία περί εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Ορισμένοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι η ρητορική που αγγίζει ακροδεξιές θέσεις και θυμίζει μετεμφυλιακές λογικές, μπορεί να συσπειρώσει ένα τμήμα του σκληρού δεξιού ακροατηρίου, το οποίο στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση είχε επιλέξει τη «Χρυσή Αυγή» και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», αλλά φαίνεται ότι δεν υποστηρίζεται ενθέρμως από στελέχη του κόμματος, κεντρώας λογικής και φιλελεύθερης αφετηρίας.
«ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ «ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ»
Στην εκ των εκλογικών αποτελεσμάτων επιβληθείσα έκκληση Σαμαρά για «πανστρατιά» των δυνάμεων της Κεντροδεξιάς, ανταποκρίθηκε (ποιούσα την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς βρέθηκε εκτός Βουλής μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου) η Ντόρα Μπακογιάννη και πολλά στελέχη του ΛΑΟΣ.
Από το «πολιτικό πλαίσιο» της συμφωνίας Σαμαρά – Μπακογιάννη προκύπτει ότι ο στόχος του αυτού του «κοινού πατριωτικού μετώπου για την Ευρώπη και την ανάπτυξη» είναι η εφαρμογή αφενός μεν των δεσμεύσεων του μνημονίου, αφετέρου δε η «επαναδιαπραγμάτευση» ορισμένων δυσμενών όρων της δανειακής συμβάσεως.
Δίνει δε έμφαση στην ανάπτυξη, αλλά και «σαρωτικές αλλαγές στο κράτος, με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας».
Την ίδια στιγμή, πρώην βουλευτές, εκλεγέντες με τον ΛΑΟΣ, προσχώρησαν στη ΝΔ (όπως οι κ. Πλεύρης και Βελόπουλος) ακολουθήσαντες τους κ. Βορίδη και Γεωργιάδη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει άγριος πόλεμος Καρατζαφέρη – Σαμαρά.
Ο κ. Σαμαράς «δεν αλλάζει μυαλά», τόνισε ο κ. Καρατζαφέρης και πρόσθεσε ότι η Ελλάδα «θέλει πατριώτες και όχι το DNA των προδοτών».
ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ Η ΝΤΟΡΑ
Υπενθυμίζεται, πάντως, ότι η κ. Μπακογιάννη είχε διαγραφεί από τη ΝΔ, επειδή είχε ταχθεί υπέρ του πρώτου Μνημονίου, όταν ο κ. Σαμαράς «έπαιζε» με την αντιμνημονιακή ρητορική, ενώ από τη στιγμή που ο αρχηγός της ΝΔ επέλεξε να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου και το δεύτερο μνημόνιο, δεν υπήρχε ουσιώδης πολιτικός λόγος (πέραν, φυσικά, της μακροχρόνιας αντιπαλότητάς τους) ώστε η πρώην υπουργός να ευρίσκεται εκτός του κόμματος.
Όμως, αξίζει να επισημανθεί ότι η κ. Μπακογιάννη δεν άλλαξε πολιτική θέση, αλλά ήταν η αλλαγή της θέσεως της ΝΔ, που την επανέφερε στο κόμμα, όπως και ο κατακερματισμός των δυνάμεων της ευρύτερης Κεντροδεξιάς.
Ο Αντώνης Σαμαράς είχε την ανάγκη των ψήφων της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», η δε Ντόρα Μπακογιάννη δεν είχε άλλη επιλογή από την επιστροφή της στη ΝΔ, αφού απέτυχε το κομματικό της εγχείρημα.
Η σχέση Σαμαρά – Μπακογιάννη θα εισέλθει σε νέα φάση αναλόγως του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης Ιουνίου, αν, δηλαδή, η ΝΔ θα παραμείνει πρώτο κόμμα, αν θα ανεβάσει τα ποσοστά της 6ης Μαΐου, αν φυσικά το κόμμα θα μετάσχει σε μια μετεκλογική κυβέρνηση κι αν αυτή η κυβέρνηση θα μακροημερεύσει, ενώ δεν διαλάθει της προσοχής όλων των αναλυτών η επανεμφάνιση του (επί τριετία σιωπούντος) Κώστα Καραμανλή κι η στήριξη που παρέχει στο εγχείρημα της «πανστρατιάς» της «παρατάξεως».
Εξάλλου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το ποσοστό του 2,6% που έλαβε στις 6 Μαΐου η κ. Μπακογιάννη, δεν είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει αθροιστικά υπέρ της ΝΔ, ενώ η παρουσία της, ως ακραίας μνημονιακής προσωπικότητας, πιθανόν να αποτρέψει ψηφοφόρους του Πάνου Καμμένου, οι οποίοι, υπό το βάρος της πολώσεως, θα σκέπτονταν να επανακάμψουν στο κόμμα.
Επίσης, αναφορικά με τα στελέχη του ΛΑΟΣ, που προσχώρησαν στη ΝΔ, δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε τους υπαινιγμούς του Γιώργου Καρατζαφέρη, περί πιέσεων, που περιελάμβαναν «και πιθανό χρηματισμό τους», προκειμένου να εγκαταλείψουν το κόμμα του.
ΑΚΡΑΙΟΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
Ορισμένοι αναλυτές, με αφορμή την ανωτέρω διεύρυνση της ΝΔ κάνουν λόγο για «ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό» και για «συγχώνευσή της με την ακροδεξιά» και στο πολιτικό επίπεδο κι αυτή η εξέλιξη πιθανώς να απωθήσει ψηφοφόρους «πράσινης» προελεύσεως ή και καθαρόαιμους κεντροδεξιούς να επιλέξουν τη ΝΔ, σε συνδυασμό μάλιστα με τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, που ανταλλάσσονταν προεκλογικά μεταξύ της ΝΔ, της κας Μπακογιάννη και των στελεχών του ΛΑΟΣ, που προσχώρησαν στο κόμμα.
Η ηγεσία της ΝΔ δεν κατάφερε να πείσει, στην πανστρατιά που κήρυξε, όσα στελέχη των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» προσδοκούσε να «εισπράξει», πλην, όμως, προσεγγίζει προσεκτικά το κόμμα του Πάνου Καμμένου, με το βλέμμα στραμμένο στις διεργασίες μετά τη 17η Ιουνίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αντώνης Σαμαράς κάνει λόγο για «πολιτική λύση» μετά τις εκλογές και (μέχρι στιγμής) δεν έχει θέσει ως προαπαιτούμενο τη δική του πρωθυπουργία, αν το κόμμα έλθει πρώτο στις εκλογές, ο δε Πάνος Καμμένος, ο οποίος προφανώς δεν θέλει άλλες εκλογές, μιλά για συνεργασία σε οικουμενική κυβέρνηση, χωρίς του κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.
Ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος σε συνέντευξή του στην «Αυγή» εκτίμησε ότι «η συγκρότηση του δεξιού «μετώπου» αποτελεί την τελευταία «ζαριά» των συστημικών συμφερόντων. Προϋπόθεση για τη διαμόρφωση του «μετώπου» αυτού αποτελεί το γεγονός ότι η σημερινή ΝΔ δεν διαθέτει ούτε ιδεολογικές αρχές, ούτε σαφείς πολιτικές θέσεις, ούτε μπορεί, βεβαίως, να εκπροσωπήσει ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, την οποία και διέλυσε». Πρόσθεσε δε ότι «τα συστημικά συμφέροντα επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα ύστερο «αστικό ανάχωμα» με κόμματα και πρόσωπα που αποδοκίμασε ο ελληνικός λαός».
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
Αυτή η «δεξιά πανστρατιά» έχει ως στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αναδειχθεί στο βασικό ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος εμφανίζεται αισιόδοξος, παρά τις δυσκολίες, για την τελική έκβαση της αναμετρήσεως.
Άλλωστε, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί μεν τη δυναμική δημιουργίας πόλου, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί αντισυσπειρώσεις, οι οποίες ίσως υπονομεύσουν την προοπτική του να αναδειχτεί σε πρώτο κόμμα.
Παρά το γεγονός ότι η «πανστρατιά» της Κεντροδεξιάς δεν έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η δε ΝΔ έχει καταφύγει σε κορώνες και κινδυνολογία, αλλά και σε προσπάθεια (από την Ντόρα Μπακογιάννη) να συνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και με την τρομοκρατία, φαίνεται ότι καταφέρνει να αυτοπροσδιορισθεί ως η κύρια δύναμη του «πόλου του ευρώ».
Ωστόσο, πέραν αυτού ο αρχηγός της ΝΔ «παίζει» και το ιδεολογικό χαρτί έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αν και επιτελικά του στελέχη, τού εισηγούνται να αποφύγει έναν «ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο», γιατί εκτιμούν ότι μια προεκλογική αντιπαράθεση που θα επικεντρώνεται στο δίπολο Δεξιάς - Αριστεράς ίσως να λειτουργήσει υπέρ του Αλέξη Τσίπρα.
Υπό το πρίσμα αυτό η ηγεσία της ΝΔ κλιμακώνει τον πόλεμο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να αποδομήσει την «αριστερή πλατφόρμα», ιδίως στα θέματα της δημοσίας τάξεως και λαθρομεταναστεύσεως, που μπορεί να δημιουργήσουν αντισυσπειρώσεις από την πλευρά των συντηρητικών ψηφοφόρων, προβάλλοντας το μότο «νόμος και τάξη», επισημαίνοντας τις ασάφειες και τις αντιφατικές θέσεις μεταξύ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η δε έγερση από την κ. Μπακογιάννη του θέματος της τρομοκρατικής οργανώσεως «17 Νοέμβρη» πιστεύεται από τη Συγγρού ότι θα συσπειρώσει περισσότερους «νοικοκυραίους» περί τη ΝΔ.
Ωστόσο, στελέχη της ΝΔ, όπως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έχουν εισηγηθεί να αποφευχθεί μια ιδεολογική σύγκρουση «δεξιάς – αριστεράς», ενώ αντίθετη με την αναβίωση του «δεξιού μετώπου» απέναντι στην Αριστερά δηλώνει και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είναι πεπεισμένη ότι αυτός ο διχασμός όχι μόνο δεν θα αποφέρει εκλογικά οφέλη στο κόμμα, αλλά πρόκειται για ένα παρωχημένο δίλημμα, που μπορεί να τορπιλίσει εκ των προτέρων και κάθε προσπάθεια για μετεκλογικές συνεργασίες.
Ας σημειωθεί ότι για πρώτη φορά για έναν Καραμανλή, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής επέσεισε τον κίνδυνο της Αριστεράς, λέγοντας στους συντηρητικούς ψηφοφόρους να μην επιλέξουν «την αποχή ή την ψήφο διαμαρτυρίας και μάλιστα σε μικρότερους σχηματισμούς της ευρύτερης κεντροδεξιάς» γιατί «στην ουσία ψηφίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ». «Εμμέσως πλην σαφώς, δηλαδή, πολίτες χωρίς αριστερό προσανατολισμό θα στήριζαν έτσι την Αριστερά και ειδικά σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση αυτό δεν βοηθάει την Ελλάδα», πρόσθεσε.
Η ηγεσία της ΝΔ το επόμενο χρονικό διάστημα θα «παίξει», με εκστρατεία «πόρτα – πόρτα» και θα κινηθεί με τη μέθοδο των διλημμάτων, με οδηγό το «ευρωπαϊκό πατριωτικό μέτωπο» έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, κατά την επιχειρηματολογία της Συγγρού, ανήκει «στο λόμπι της δραχμής» και «θέλει την έξοδο από το ευρώ», αλλά και με την «απειρία» και την «επικινδυνότητα» του κόμματος αυτού της Αριστεράς.
Ορισμένοι αναλυτές, όπως ο Δημ. Μητρόπουλος στα «Νέα», υποστηρίζουν ότι ένα από τα ταμπού της μεταπολιτεύσεως ήταν ότι η ΝΔ απέφευγε να συγκρουστεί με την Αριστερά και αυτό το είχε επιβάλλει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το τήρησαν ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Κώστας Καραμανλής. «Τη γραμμή αυτή εγκατέλειψε ο Αντώνης Σαμαράς (…). Η ΝΔ είναι σε φάση νέου αντικομουνιστικού πυρετού», έγραψε ο εν λόγω αρθρογράφος.
