Ομολογώ πως έχω μεσάνυχτα από πολιτική οικονομία και ως εκ τούτου αδυνατώ να καταλάβω τις αιτίες, την έκταση και το βάθος, καθώς και τον τρόπο ανάκαμψης της οικονομικής κρίσης.
Ψυχανεμίζομαι κάποια πράγματα από τις αντιδράσεις φίλων και εχθρών (άντε να τους ξεχωρίσεις) μέσα και έξω από τη χώρα.
Εκείνο που με υποψιάζει περισσότερο είναι γιατί οι Τροϊκανοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα μην τυχόν και βρεθούμε έξω από την Ευρωζώνη.
Προσπαθούν, με όλα τα μέσα Μ.Ε. μέσα και έξω από την Ο.Ν.Ε., να μας τρομοκρατήσουν. Γιατί;
Μήπως, επειδή θα μείνει λιψή η ομάδα και δεν θα γίνεται παιγνίδι; ΄Η επειδή θα σταματήσει το τοκογλυφικό άρμεγμα της «Αγελάδας»;
Ιδιαίτερη οργή και κατάρα στρέφεται ενάντια σε πολιτικούς σχηματισμούς που αντεπιτιθέμενοι, τρομοκρατούν τους «τρομοκράτες».
Δηλαδή, φαίνεται πως το θεριό φοβάται τον Γιάννη περισσότερο απ΄ ό,τι ο Γιάννης το θεριό.
Αυτοί οι «φιλέσπλαχνοι» τροϊκανοί «πέρασαν» την Ελλάδα για αγελάδα, και από τη στιγμή που έγινε η «παραχώρηση της επικαρπίας» άρχισαν να την αρμέγουν.
Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, η περίπτωση της Ακρόπολης.
Οι Ελληνες είχαν την ψιλή κυριότητα και ο Ελγιν την επικαρπία.
Όμως με το άρμεγε, άρμεγε, η Αγελάδα βάδιζε για το βυρσοδέψειο… Τέλος, για να μην ψοφήσει, ήλθαν σε συμφωνία να τσοντάρουν και οι τροϊκανοί στη διατροφή της.
Αυτή τη συμφωνία τη βάφτισαν Μνημόσυνο (συγνώμη, μνημόνιο). Η ιστορία, και ιδιαίτερα η ελληνική, διδάσκει πως δεν υπάρχει πιο ταπεινωτική ήττα, για ένα κράτος, από το να βρεθεί κάτω από τον οικονομικό έλεγχο του Δ.Ν.Τ και Σία.
Κανονικά οι συντελεστές θα έπρεπε να παραπέμπονται «επί εσχάτη προδοσία».
Στις 6 Μαΐου τα δύο ένοχα κόμματα, ο ελληνικός λαός τα ξαπέστειλε στον αγύριστο. Οι εκλογές στις 17 Ιουνίου που θα σηματοδοτήσουν και το τέλος της μεταπολίτευσης, θα είναι οι πιο κρίσιμες.
Πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι δεν πρόκειται για συνηθισμένη εκλογή για ανάδειξη νέας κυβέρνησης, αλλά στο κατά πόσον θα παραμείνουμε κράτος ανεξάρτητο, λαός ελεύθερος μέσα σε δημοκρατικό πολίτευμα.
Φρόνιμο είναι να μη αναστήσουμε φαντάσματα…
Με ψυχραιμία και ωριμότητα να ξεπεράσουμε, το όντως, μεγάλο δίλημμα, αν θέλουμε να μην γίνουμε «κοψοχέρηδες» ή αυτόχειρες…
Σπύρος Χαλικιάς
