Tου δασκάλου Δημήτρη Σ. Δραγανιδάκη,
προέδρου της Λ.Ε.Κ. Λάρισας
«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453 αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην ιστορία και γεγονός μοναδικής σημασίας, αφού διδάσκει ότι καμιά θυσία δεν πάει χαμένη, γιατί η αντίσταση και ο αγώνας των υπερασπιστών στα τείχη της Βασιλεύουσας έμεινε στις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων ως δέσμευση νέων αγώνων στις επερχόμενες γενιές.
29 Μαΐου 1453... σε μια πολιτεία που ψυχορραγεί βρίσκονται μόνο μερικές χιλιάδες αποφασισμένων Ελλήνων και λίγες εκατοντάδες Ευρωπαίων για να την υπερασπισθούν. Όταν αργά τη νύχτα ξεκινά η τελευταία τουρκική επίθεση ενάντια στα ασθενικά τείχη της ετοιμοθάνατης πρωτεύουσας, και ενώ μέχρι τώρα τα γεγονότα εκτυλίσσονται ικανοποιητικά για τους αμυνόμενους, οι λιγοστοί γενναίοι σφίγγουν με αυτοπεποίθηση τα όπλα τους αναμένοντας στωικά την ιστορία που γράφεται με χρυσά γράμματα, μέχρι τη στιγμή που στην Πύλη του Ρωμανού, όπου συνεχιζόταν η μάχη σώμα με σώμα, τραυματίστηκε ο Ιουστινιάνης, ο οποίος αποφάσισε να εγκαταλείψει τον αγώνα στην πιο κρίσιμη στιγμή, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η άμυνα σε εκείνο ακριβώς το σημείο και οι Τούρκοι να εισβάλλουν στο εσωτερικό της Πόλης.
Ο πρώτος Τούρκος που θα ανέβαινε στο τείχος και θα κέρδιζε τη μεγαλύτερη αμοιβή από τον σουλτάνο ήταν ένας γενίτσαρος. Ήταν γεννημένος Έλληνας από τη Μικρά Ασία αλλά είχε την τύχη των παιδιών πού τα άρπαζαν οι Οθωμανοί και τα στρατολογούσαν στο σώμα των γενιτσάρων. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος τότε βγάζοντας την αυτοκρατορική του στολή, διατηρώντας τα ερυθρά πέδιλα με τους χρυσούς δικέφαλους αετούς, γυρνά στον Καντακουζηνό λέγοντάς του: «Γίνεται εγώ να είμαι ζωντανός και η Πόλις να έχει κυριευτεί; Ας βρεθεί ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι» και όρμησε στο πλήθος των βαρβάρων.
Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει μαχόμενος σαν απλός στρατιώτης, το πρωί της Τρίτης της 29ης Μαΐου του 1453, σφραγίζοντας με τη θυσία του, ανεξίτηλα το όνομά του στην αιωνιότητα. Εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, η Βασιλεύουσα, η πρωτεύουσα της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας πέφτει χτυπημένη από τον βάρβαρο κατακτητή.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το Βυζάντιο κατέρρευσε όχι την ημέρα που έπεσε η Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ νωρίτερα, εξαιτίας της φθοράς που προκαλούσαν οι εσωτερικές έριδες καθώς επίσης και η η αποκοπή της κεντρικής εξουσίας από τον λαό σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό της πολιτειακής της οργάνωσης. Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου όμως στην πύλη του Ρωμανού σφραγίζει με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στις καρδιές όλων των Ελλήνων εξαγνίζοντας τα πάντα και γίνεται το σύμβολο και η ελπίδα του Γένους. Ο θρύλος του θα θρέψει γενιές υποδούλων για 400 χρόνια δουλείας με την ιδέα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.
Αν είχε παραδοθεί την 29η Μαΐου 1453, η συνθηκολόγηση θα ήταν η ταφόπλακα του έθνους μας. Αντίθετα η απόφαση για αντίσταση γέννησε την ελπίδα και την προσδοκία. Ο Ελληνισμός στην πορεία της χιλιόχρονης πορείας του, αν και δοκιμάστηκε σκληρά από διάφορους επίδοξους κατακτητές, ήταν και πρέπει να συνεχίσει να είναι ανοιχτός στην επικοινωνία και την συνεργασία με άλλους λαούς και άλλους πολιτισμούς. Οφείλει όμως να είναι πιο διορατικός και πιο προσεκτικός, γιατί οι σημερινές αλώσεις μπορεί να παρουσιάζονται μικρές και καθημερινές είναι όμως πιο ύπουλες και εξίσου επικίνδυνες.
Πρότυπα που έχουν να κάνουν με τον εύκολο πλουτισμό, την καλοπέραση, την ευτέλεια. Φαινόμενα όπως η ξενομανία, η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η αναξιοκρατία, η έκπτωση αξιών από ορισμένους πολιτικούς ταγούς, οι συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα, η αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και πολλά άλλα αποτελούν αλώσεις που για να αποτραπούν απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα. Μαχητικότητα και αντίσταση με κάθε τρόπο σε οτιδήποτε προσπαθεί να αλώσει και να αλλοτριώσει, την ταυτότητά μας, Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα αρκεί να το πιστέψουμε και να είμαστε ενωμένοι. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές, το χρωστάμε στους προγόνους μας που όρισαν στη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες από το χρέος μη κινούντες, το χρωστάμε στη θυσία του τελευταίου Αυτοκράτορα.
