Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Την ίδια, όμως, στιγμή, εκτός από το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά όχι ανεξάρτητα από αυτό, εντείνονται οι ευρωπαϊκές και οι διεθνείς διεργασίες περί την οικονομική κρίση και επιδιώκεται να διαμορφωθούν νέες συμμαχίες και νέοι συσχετισμοί δυνάμεων, ορισμένοι δε αναλυτές εκτιμούν ότι οι διεθνείς ελίτ, διαβλέποντας την παρακμή του παλαιού πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα, θα επιδιώξουν να εγκλωβίσουν σταδιακά (με την τακτική του «μαστίγιου και καρότου» - εξ ου και οι αμφίσημες δηλώσεις διεθνών παραγόντων για το ζήτημα της χώρας) στο πλαίσιο, βεβαίως, του Μνημονίου, τη νέα ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα προκύψει από τις εκλογές του Ιουνίου.
Η καγκελάριος Μέρκελ, η οποία με την πεισματική εμμονή της στις πολιτικές της λιτότητας και τον αρνητισμό της έναντι των μέτρων που θα μπορούσαν κάπως να «ελαφρύνουν» αυτές τις πολιτικές και να ανοίξουν ενδεχομένως το δρόμο για μια νέα (καπιταλιστική, φυσικά...) ανάπτυξη, φαίνεται να απομονώνεται από άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία – Ιταλία) και τις ΗΠΑ, συνεχίζει, όμως, να «παίζει» το παιχνίδι του εκβιασμού της Ελλάδος και στο πλαίσιο αυτό επεχείρησε μια χοντροκομμένη παρέμβαση στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι ζήτησε δημοψήφισμα στην Ελλάδα, με ερώτημα «εντός ή εκτός του ευρώ», αν και στη συνέχεια το διέψευσε, ενώ παριστάνοντας την έκπληκτη, ούτε λίγο, ούτε πολύ, είπε στον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Π. Πικραμμένο ότι δεν υπάρχει θέμα εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ.
Όμως, ο υπουργός των Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παρεμβαίνοντας ανοιχτά στις ελληνικές εκλογές, εξέφρασε την ελπίδα ότι «θα επικρατήσει η λογική και δεν θα αφεθούν οι πολίτες να εξαπατώνται από δημαγωγούς» (εννοώντας τον Αλέξη Τσίπρα).
Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι πιθανόν να υπάρχουν κάποιου είδους «επαφές» των Ευρωπαίων με την ελληνική Αριστερά, ώστε να εξευρεθεί ένα μετεκλογικό «modus operandi», σε περίπτωση που προκύψει στην Ελλάδα αριστερή κυβέρνηση τον Ιούνιο, ουδείς, όμως, μπορεί να προδιαγράψει, στην περίπτωση αυτή, την ευρωπαϊκή στάση έναντι της χώρας, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Ως ενδεικτικά στοιχεία των διεργασιών που συντελούνται επισημαίνονται:
Η συνάντηση Μέρκελ – Ολάντ, κατά την οποία ο Γάλλος Πρόεδρος πιο θερμά, η δε Γερμανίδα καγκελάριος πιο ψυχρά, επανέλαβαν ότι θέλουν να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη και την αναδιάρθρωση των δομών της, αλλά με προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της.
Η συνάντηση Μπαράκ Ομπάμα – Φρανσουά Ολάντ, κατά την οποία σχηματίστηκε κοινό μέτωπο υπέρ της τονώσεως της αναπτύξεως στην Ευρώπη και της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη. «Ο Πρόεδρος Ολάντ κι εγώ συμφωνήσαμε πως πρόκειται για ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας, όχι μόνο για τους λαούς της Ευρώπης αλλά και για την παγκόσμια οικονομία», δήλωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Η Σύνοδος Κορυφής του G8, στην οποία ο Πρόεδρος Ολάντ επέμεινε στην έκδοση ευρωομολόγων, ο δε Πρόεδρος Ομπάμα αναγνώρισε ότι «αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα έχει συνέπειες στις ΗΠΑ».
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι δήλωσε ότι «δεν μπορεί κανείς να αρκείται να περιμένει τις δομικές μεταρρυθμίσεις και τη μείωση των ελλειμμάτων για να δημιουργήσει ανάπτυξη» και ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Μαρκ Ερό επεσήμανε ότι «καθυστερήσαμε πολύ να βοηθήσουμε την Ελλάδα. Αυτό γίνεται εδώ και δύο χρόνια και συνεχώς χειροτερεύει».
Επισημαίνεται, πάντως, ότι κοινή συνισταμένη όλων των «εταίρων» είναι η τήρηση της λιτότητας και οι εμμονή στις αναληφθείσες δεσμεύσεις, εκ μέρους της Ελλάδος, πλην, όμως, η έμφαση που καθυστερημένα δίνουν στο θέμα της αναπτύξεως και στην (παρά την άρνηση του Βερολίνου) προώθηση των ευρωομολόγων, δείχνει το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει, ότι, δηλαδή, η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή και ακόμη αναδεικνύει την ανησυχία τους ότι αν καταρρεύσει τη Αθήνα θα υπάρξει ντόμινο στην ευρωζώνη και τον κόσμο και το κόστος μιας ενδεχόμενης εξόδου της χώρας από το ευρώ θα είναι δυσθεώρητο...
ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι το κόμμα του βρίσκεται «στο στόχαστρο μίας χυδαίας επιχείρησης προπαγάνδας που έχει ενιαίο κέντρο και στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «οι τοποτηρητές της Τρόικας, αυτοί οι ακούραστοι καταστροφολόγοι και εκβιαστές, στήνουν την επιχείρηση «συκοφαντήστε τον ΣΥΡΙΖΑ, τρομοκρατήστε τον λαό». Επιχειρούν με όλες τις δυνάμεις τους συντεταγμένες, να βάλουν για πολλοστή φορά το τρομοκρατικό δίλημμα στον λαό: «Μνημόνιο ή έξοδος από το ευρώ», «Ευρώ ή δραχμή»».
Ήδη, ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς έχει θέσει το διπλό δίλημμα «δεξιά ή αριστερά, ευρώ ή δραχμή» και μαζί με τα στελέχη του (το ίδιο, άλλωστε, πράττουν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ) επιχειρούν να πολώσουν το κλίμα, παρουσιάζοντας τον Αλέξη Τσίπρα ως επικίνδυνο και επιδιώκουν να πείσουν τους «νοικοκυραίους» ότι απειλούνται, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία.
Με ρητορική περασμένων δεκαετιών, όταν η συντηρητική παράταξη μιλούσε για «κομμουνιστικό κίνδυνο», ο Α. Σαμαράς σημείωσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από το σφυροδρέπανο και φτάνει στην αναρχία».
Ενδεικτικές του κλίματος που καλλιεργείται, είναι δηλώσεις όπως του σκληρού δεξιού Άδωνι Γεωργιάδη, που υποστήριξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας «θα τα κάνει πολύ χειρότερα από τον Ανδρέα Παπανδρέου», αλλά και του νεοφιλελεύθερου Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος «προέβλεψε» ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα φύγει με ελικόπτερο κάποια ημέρα ή ίσως κάποιο βράδυ, όπως ακριβώς αναγκάστηκε να κάνει τον Δεκέμβριο του 2001 ο πρόεδρος της Αργεντινής.
Ωστόσο, σε άλλο μήκος κύματος, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Δημήτρης Αβραμόπουλος «άδειασε» την ηγεσία του, λέγοντας ότι είναι ψεύτικο το δίλημμα «ευρώ – δραχμή».
Όμως, στην ίδια ρητορική θα πρέπει να ενταχθεί και η προειδοποίηση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, ο οποίος έκανε δε λόγο για διχασμό της κοινωνίας με τραγικές συνέπειες, που ενδεχομένως να δημιουργήσουν θέματα και με τις ατομικές ελευθερίες, για να προσθέσει ότι «μπορεί να καταργηθούν οι θεσμοί και ο καθένας θα μπορεί να κάνει συμμορίες με όπλα και να οδηγηθούμε σε εμφύλιο και αυτό δεν είναι υπερβολή».
Τα ανωτέρω εντάσσονται στην προσπάθεια πολώσεως του κλίματος έναντι της δυναμικής που (φαίνεται ότι) έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός ότι στις επιθέσεις κατά του κόμματος αυτού «μετέχουν» το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να συσπειρώσουν τις κομματικές τους βάσεις και τους ψηφοφόρους τους.
Δεν είναι δε τυχαίο ότι η Αλέκα Παπαρήγα κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι εξαπατά το λαό και λέει «μπαρούφες», γενικότερα δε ζήτησε από τους πολίτες να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ και «να διορθώσουν την ψήφο τους».
Ας σημειωθεί, εξάλλου, ότι τις τελευταίες ημέρες έχει ξεσπάσει κι ένας άλλος πόλεμος, από μεγάλες ελληνικές τράπεζες, όπως η Eurobank, την οποία επέκρινε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι απειλεί τους εργαζόμενους πως αν ψηφίσουν το κόμμα αυτό θα χάσουν τη δουλειά τους και τους καλούν να ενημερώνουν τους πελάτες για τον κίνδυνο να χαθούν οι καταθέσεις τους από την εφαρμογή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η Τράπεζα εξέδωσε πάντως σχετική διάψευση.
Είναι εμφανές ότι μια άγρια πόλωση και ο «πόλεμος», με ιδεολογικές, πολιτικές και κινδυνολογικές αναφορές, είναι ήδη παρόντες, αν και ορισμένοι αρθρογράφοι, όπως ο επιθετικός κατά του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Παπαχρήστος, ή ο γνωστός για τις σκληρές νεοφιλελεύθερες θέσεις του Ανδρέας Ανδριανόπουλος, υποστηρίζουν ότι όλες αυτές οι επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ του «δίνουν πόντους».
