Από τον Δημήτρη Νούλα
Τα όσα συμβαίνουν στο «τσαντίρι» μας αυτή την περίοδο, που ο κόσμος φλέγεται εξ αιτίας της διεθνούς κρίσης, χρήζουν μελέτης από αναγνωρισμένους επιστήμονες με εξειδίκευση στη σφαίρα της κοινωνικής ψυχιατρικής για να κατανοηθεί επαρκώς ο επί μακρόν «μεγάλος εγκλεισμός» της νεοελληνικής κοινωνίας στον διχασμό και στην ακινησία.
Όπως, επίσης, είναι να απορεί κανείς που, όταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, εξαιτίας της αφροσύνης των εγχώριων (ένθεν κακείθεν) ηγεσιών αλλά και των μεθοδεύσεων των συμμάχων, η χώρα μας, ακόμη μια φορά, οδηγήθηκε σε αιματηρό διχασμό. Δηλαδή, αντί να καρπωθεί μέρος από τα τρόπαια των νικητών, μετά και από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης, έγινε το πρώτο θύμα του νέου τότε παγκόσμιου διπολισμού: κομμουνιστές και αντικομμουνιστές βυθίζοντας στο πένθος χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.
Πέραν αυτού ο εμφύλιος προκάλεσε ένα βαθύτερο, σχεδόν μόνιμο, εσωτερικό ρήγμα στον πληθυσμό που διαπερνώντας με έντονες διακυμάνσεις τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 φθάνει μέχρι τις μέρες μας και ενεργοποιείται εκ νέου τώρα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Κι αυτό συμβαίνει διότι καλούνται, ακόμη μια φορά, να πληρώσουν τα σπασμένα όχι αυτοί που πλούτισαν εύκολα και γρήγορα αλλά οι απλοί εργαζόμενοι που φαίνεται να στρέφουν τις ελπίδες τους τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα δημιουργώντας έναν αριστερό πόλο απέναντι από τη συντηρητική παράταξη.
Ο Αλέξης Καλέσης έγραψε πρόσφατα στο χρονογράφημά του πως ο νεαρός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί «φαινόμενο» της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής καθώς γέμισε με προσδοκίες τον κόσμο της Αριστεράς αλλά και σημαντικό τμήμα της δοκιμαζόμενης κοινωνίας μας. Μένει να αποδειχθεί αν ως φαινόμενο θα είναι διάττων ή πολικός αστέρας.
Σημειωτέον πως τον κόσμο -όπως προείπαμε- στέλνει στον ΣΥΡΙΖΑ φουσκώνοντας τα πανιά του πολύτασικού αυτού πολιτικού χώρου όχι κάποιο εξαιρετικό κυβερνητικό πρόγραμμα (που τώρα διαμορφώνεται σε κάπως ρεαλιστική βάση) αλλά η απληστία της οικονομικής ελίτ και η ακηδία της πολιτικής τάξης που αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν τα κέρδη και τα προνόμιά τους σε αντίθεση με πιο εξελιγμένες χώρες της Δύσης όπου οι πλούσιοι αιτούνται τη φορολόγησή τους και οι πολιτικοί μειώνουν οικειοθελώς τις αποδοχές τους (π.χ. η νέα κυβέρνηση στη Γαλλία).
Όλη αυτή η κατάσταση είναι που μεταλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας και τον ταλαντούχο νεαρό ηγέτη του σε κυρίαρχο του παιχνιδιού. Όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Σούπερμαν κι ας εξασκεί εσχάτως κι επανειλημμένως τα αγγλικά του στο τηλεοπτικό δίκτυο του αμερικάνικου κατεστημένου (CNN). Κι ας αναφέρονται σ’ αυτόν διεθνή μέσα όπως η Λιμπερασιόν που -ειρήσθω εν παρόδω-αγοράστηκε πριν λίγα χρόνια από τους μεγαλοτραπεζίτες Ρότσιλντς ή το περιοδικό Παρί Ματς.
Ο Αλέξης είναι αναμφίβολο ότι έχει ηγετική στόφα καθώς βρήκε το κουράγιο να γίνει «πατροκτόνος» οδηγώντας στην έξοδο από το κόμμα τον μέντορά του Α. Αλαβάνο. Κατάφερε να απομακρύνει τον Φ. Κουβέλη, μπόρεσε να «πικράνει» τον Λ. Κύρκο και να επικρατήσει στις διάφορες ετερόκλητες συνιστώσες του χώρου. Όλα αυτά δείχνουν ικανό πολιτικό που μπορεί σαν τον ηνίοχο των Δελφών να κρατούσε με μαεστρία τα ηνία του άρματος του ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτό ήταν μικρό κόμμα διαμαρτυρίας αλλά δεν τον κάνουν και Μέγα Αλέξανδρο.
Τώρα, όμως, πρέπει να προσέχει μήπως πέσει σε παγίδα δηλαδή στον βαθύ λάκκο της οίησης που εκτρέπεται σε ύβρη και στον οποίο λάκκο εντέχνως μπορεί να τον σπρώχνουν υπέρτερες δυνάμεις εκμεταλλευόμενες την απειρία του προκειμένου να στριμώξουν τη Γερμανία να «μαλακώσει» το ευρώ και να υιοθετήσει συντομότερα το ευρωομόλογο. Δυνάμεις που τον ονομάζουν Αλκιβιάδη με αμφίσημο τρόπο. Τόσο για τα κάλλη του Αθηναίου ευπατρίδη όσο και για την αποκοτιά και τη δίψα του για εξουσία που μπορεί να οδηγήσει, εν ονόματι κάποιου αβέβαιου οράματος, στον όλεθρο τον ίδιο αλλά και την χώρα. Ακόμη και στην προδοσία.
Διότι συνιστά οίηση όταν ο αρχηγός ενός σχετικά μικρού κόμματος μιας μικρής και εξαντλημένης χώρας ειρωνεύεται με περισσή αυθάδεια και επιπολαιότητα τον νέο-εκλεγέντα Πρόεδρο ενός μεγάλου και συμμαχικού κράτους όπως είναι η Γαλλία. Και είναι αβέβαιο το όραμα πως θα ξεσηκωθούν όλοι οι «κολασμένοι» της Ευρώπης κάτω από την «παντιέρα ρόσα» του Αλέξη, όταν αυτό δεν συνέβη στην Ισπανία που εδώ και χρόνια μαστίζεται από ανεργία κοντά στο 25% ή στις ΗΠΑ όπου οι ανασφάλιστοι εδώ και δεκαετίες ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια.
Οι επαγγελματίες που συμβουλεύουν και «πωλούν» τον Αλέξη ως ελκυστικό προϊόν ας κάνουν τη δουλειά τους. Όμως οι εκπρόσωποι της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, όπως ο Μανώλης Γλέζος ή της γενιάς του 114 όπως ο Γ. Δραγασάκης οφείλουν, υπερβαίνοντας την ανάγκη τους «να λάβουν τα όνειρά τους εκδίκηση», να τιθασεύσουν την παρόρμηση του νεαρού ηγέτη αλλά και των άλλων νέων που τον ακολουθούν. Να τους εξηγήσουν την αρετή της υπομονής και ότι η «επανάσταση», τη στιγμή που ο καπιταλισμός θριαμβεύει παντού, ας περιμένει λίγο κι ας αρχίσει αυτή τη φορά από κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη. Για να μην γίνει η Ελλάδα το θύμα, όπως στην έναρξη του ψυχρού πολέμου, που ως θρυαλλίδα θα προκαλέσει εξέγερση της Ευρώπης. Διότι πάντοτε η θρυαλλίδα καταστρέφεται.
Οι φαντασιώσεις και οι υπερβολές ότι θα αναγκάσει η Ελλάδα την Α. Μέρκελ και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες να υποχωρήσουν από τα συμφωνημένα πέρα από όσα σχεδιάζουν οι ίδιοι (αναπτυξιακή πολιτική, ευρωομόλογο) και ότι θα ξεσηκωθούν οι κατά βάση συντηρητικοί λαοί της ηπείρου μας μπορεί να κολακεύουν τη ματαιοδοξία των φανατικών οπαδών και να δελεάζουν ομάδες του πληθυσμού που έχουν κυριαρχηθεί από οργή και πανικό αλλά δεν παρασύρουν τους εχέφρονες πολίτες. Άλλωστε μια ματιά στη Βόρεια Αφρική, στη Συρία και στη γειτονική Γιουγκοσλαβία παλαιότερα θα φανέρωνε ότι ο κόσμος μας δεν είναι παιχνίδι play station αλλά γεμάτος αδυσώπητους ανταγωνισμούς με βία και αίμα.
Γι’ αυτό απαιτείται ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή τόσο από τον απρόσμενα διογκωμένο πολιτικό σχηματισμό (ΣΥΡΙΖΑ) με την επισφαλή ενότητα όσο και από τον αρχηγό του. Αντί να τα βάζουν με την Ευρώπη, που είναι πέρα από τα μέτρα τους, ας συμβάλλουν με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων στην άρση της ανισοκατανομής των βαρών εντός της κοινωνίας μας. Γιατί κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Superman καραδοκεί ο ευφάνταστος ήρωας του Θερβάντες ή ακόμη χειρότερα η πολύ πιο οικεία στους Ελληνες κυρίαρχη φιγούρα του θεάτρου σκιών. Και τότε η ελληνική αριστερά θα έχει πέσει στην δεύτερη μεγάλη παγίδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Αυτή της (αυτό)γελοιοποίησης. Και είναι κρίμα.
Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
