Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Όλα σιγά – σιγά παίρνουν τον δρόμο τους και αυτό που είχα γράψει κάποια στιγμή περί επανασυσπείρωσης και συνεργασίας μετά τον τεχνητό κατακερματισμό, γίνεται πλέον πραγματικότητα. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο γάμος Σαμαρά με Μπακογιάννη, το ίδιο όπως και η συνεργασία μεταξύ Τζήμερου και Μάνου, που είναι ίσως θέμα χρόνου να προσχωρήσουν στη ΝΔ. Όλες αυτές οι τεχνητές διασπάσεις, που δημιούργησαν ξεχωριστά και συμπαγή πολιτικά οχυρά, στόχευαν κάπου και δη σε ανασυγκολλήσεις που αποφέρουν μεγαλύτερα ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις. Η πρόκληση της 17ης Ιουνίου είναι σε κάθε περίπτωση μεγάλη και αρκούντως δελεαστική. Το ειδύλλιο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Κοινωνικής Συμφωνίας βρήκε και αυτό πρόσφορο έδαφος καθώς η κ. Κατσέλη παρά τη διαφωνία Καστανίδη προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με τον Τσίπρα. Με δεδομένο ότι στο ΠΑΣΟΚ λόγω πρόσφατου παρελθόντος δεν αναμένουν προτάσεις για συνεργασίες, οι συγκολλήσεις προς το παρόν γίνονται στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που συναγωνίζονται ως νέο δίπολο εξουσίας για την πρώτη θέση. Μη νομίζετε όμως ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να παραμένει άπρακτο για πολύ καιρό. Θα περιμένει τη φθορά του χρόνου σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, καραδοκώντας στη γωνιά για το παρθενικό λάθος αναφορικά με την άσκηση της μνημονιακής ή αντιμνημονιακής πολιτικής. Στη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ έχει έτοιμη την απάντηση: «Θέλατε να κυβερνήσετε, κάντε το τώρα! Θέλατε να διαπραγματευθείτε για το μνημόνιο – ο δρόμος είναι ανοιχτός!» Απεκδυόμενο των ευθυνών, το ΠΑΣΟΚ απλά αφήνει τον χρόνο να κυλήσει, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις ολιγωρίες και τα παραστρατήματα των δύο νέων μονομάχων. Εξάλλου ο Βενιζέλος το είπε ξεκάθαρα: «Όσοι έχουν επιφυλάξεις για τη δανειακή σύμβαση και δεν τη θέλουν και την κατηγορούν και τη θεωρούν ως κάτι που πρέπει να ακυρωθεί στην πράξη, θέλουν να πάρουμε τα λεφτά; Ή νομίζουν ότι θα παίρνουμε τα λεφτά αλλά θα βρισκόμαστε εκτός του πλαισίου του σύμβασης, χωρίς να υπάρχει η νομική και πολιτική βάση της σύμβασης αυτής;» Όπως βλέπουμε οι απαντήσεις είναι και στις δύο πλευρές, και σε αυτούς που άσκησαν δριμύτατη κριτική στον Γιώργο Παπανδρέου και τους χειρισμούς του αλλά τώρα ευθυγραμμίζονται μαζί του, αλλά και σε αυτούς που θέλουν την έξοδο από το μνημόνιο. Η τακτική αυτή είναι σαφώς προμελετημένη και προσδοκά οφέλη στο μέλλον, αφού προηγουμένως το ΠΑΣΟΚ παραμείνει για κάποιο διάστημα στην αντιπολίτευση και αφήσει τους άλλους να φθείρονται. Χωρίς να θέλω να προβλέψω περισσότερα, νομίζω κατά την εκτίμησή μου ότι οι νέοι συσχετισμοί στη Βουλή θα συνεχιστούν να διαμορφώνονται για πολύ καιρό ακόμη, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το αν θα καταφέρουμε τελικά να παραμείνουμε στο ευρώ. Μέχρι στιγμής πάντως, ό,τι έχει γίνει στο πολιτικό πεδίο, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη φθορά του ΠΑΣΟΚ και όχι στην άνοδο της ΝΔ. Πάραυτα, η θέση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι επισφαλής, με δεδομένο ότι θα αναγκαστούν στην πορεία να παρεκκλίνουν από τις αρχικές τους θέσεις. Και φαντάζεστε τότε ποια θα είναι η φθορά και ποιος θα είναι ο ωφελημένος; Μα και πάλι το ΠΑΣΟΚ που θα καραδοκεί στη γωνιά. Και άντε πάλι από την αρχή. Έτσι, σιγά-σιγά οδεύουμε προς τη νέα εκλογική αναμέτρηση, χωρίς όμως να μπορούμε να προβλέψουμε τις κινήσεις αλλά και τη σύνθεση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Το μνημόνιο δεν προβλέπεται πάντως να καταγγελθεί, και ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να βάλει νερό στο κρασί του. Με δεδομένο ότι επιθυμεί σφόδρα την ευρωπαϊκή πορεία, το πιο πιθανό είναι να παραλλάξει την τακτική του έτσι ώστε ούτε να προδώσει τους ψηφοφόρους του, ούτε όμως και να οδηγηθεί εκ των πραγμάτων στις θέσεις του ΚΚΕ. Θα είναι ομολογουμένως ένα πολύ ενδιαφέρον από πολιτικής άποψης χρονικό διάστημα, υπό τον όρο ότι κανείς δεν θα επιμείνει ρητά στις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Όμως θα το ξανατονίσω: Πίσω από κάθε συμφωνία και δημιουργία κεντροδεξιού ή κεντροαριστερού μετώπου, κρύβεται μια ακόμη προσπάθεια επιστροφής στο παρελθοντικό πολιτικό στάτους, αφού και οι «αντάρτες» επανεισέρχονται στα γνώριμα λιμέρια, αλλά και οι διαφωνούντες με τους οπαδούς τους, αφού έκαναν το κέφι τους, βρίσκονται και πάλι στις αγκάλες του κόμματος, με υποτίθεται νέους όρους και προϋποθέσεις. Η ανασυγκολλήσεις λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά τακτικές και ελιγμοί αύξησης των ποσοστών, αφού πρώτα κατευνάστηκαν τα πάθη και ικανοποιήθηκαν οι φιλοδοξίες των όποιων διαφωνούντων. Τώρα λοιπόν έρχεται και πάλι, για παράδειγμα, η ΝΔ, συμπαγής και συσπειρωμένη να διεκδικήσει την πρωτιά, χωρίς να λογοδοτήσει κανείς για το παρελθόν ή το μεγαλοπρεπές διαζύγιο με την Ντόρα πριν λίγο καιρό. Έτσι θα γίνει και με το ΠΑΣΟΚ, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να αναλώνεται στον μοναχικό του δρόμο. Κοινώς, αγαπητοί φίλοι και φίλες, μην νομίζετε ότι έχουν αλλάξει πολλά, απλά οι τακτικές και οι ελιγμοί ομφαλοσκοπούν την τρέχουσα επικαιρότητα και αναλόγως των σχεδιασμών μπαίνουν σε ενέργεια πριν και μετά τις εκλογές. Και πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι τα ίδια θα έχουμε, γιατί το πολιτικό σύστημα της χώρας εκτρέφει και συντηρεί τον δικομματισμό.
