*Του Βασίλη Μίχου
Πόση ντροπή θα πρέπει να ένιωσε κάθε Έλληνας χθες, με το που άκουσε πως το λεβεντόπαιδο, ο ανυπότακτος και επαναστατικά αγενής, ειρωνεύτηκε(;) και πάντως με απαξιωτικό τρόπο ονομάτισε τον (και άρτι μάλιστα εκλεγέντα) αρχηγό του κράτους που τον φιλοξενούσε... Εκτός ίσως από ένα συγκεκριμένο πλήθος επαναστατημένων μικροαστών, που προφανώς φούσκωσε τα στήθη του από υπερηφάνεια γιατί ο ‘μικρός’ απέδειξε ότι δεν κωλώνει πουθενά, ότι έχει τον τσαμπουκά μέσα του ρε παιδί μου! Αν είμαστε τέτοιος λαός, τέτοιος «ηγέτης» μας ταιριάζει...
Όμως, αυτή η συμπεριφορά βοηθάει (θέλω να ελπίζω) στο να δώσουν λίγη προσοχή, όσοι από τους όψιμους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν ακόμη μία σχέση με την πραγματικότητα, στο ζήτημα των συμμαχιών της χώρας. Παρότι αντιλαμβάνομαι ότι η αναφορά σε συμμάχους και συμμαχίες εύκολα γεννά πλέον απορριπτικές εξ αρχής στάσεις, διότι θεωρείται προφανές ότι υποκρύπτει «ενδοτισμό και ξενοδουλεία».
Η Ιστορία πάντως διδάσκει πως κανένα εγχείρημα, κανενός λαού, δεν επιχειρείται χωρίς την εκ των προτέρων διασφάλιση συμμαχιών. Είναι μάλιστα αποδεδειγμένο (και βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων και η ελληνική ιστορία) ότι χωρίς συμμαχίες η πορεία μιας χώρας έχει μία μόνο κατάληξη: την καταστροφή. Είναι επίσης γνωστό ότι οι συμμαχίες συνάπτονται στη βάση κοινών συμφερόντων, η δε επιτυχής ευελιξία ενός μέρους εξαρτάται από την ικανότητά του να αξιολογεί τα ουσιαστικά συμφέροντα των άλλων μερών, ώστε να μπορεί να προσδιορίζει τα όρια των ελιγμών του.
Ήδη, με τα διλήμματα που φαίνεται να μας απασχολούν, έχουμε πετύχει μεγάλο βαθμό απομόνωσης. Εάν δε, επικρατήσει η λαϊκίστικη άποψη του τσαμπουκά θα βρεθούμε χωρίς συμμάχους –οι οποίοι φρόντισαν με τον πλέον επίσημο τρόπο να μας προειδοποιήσουν. Κυρίως υπενθυμίζοντάς μας ότι έχουν και αυτοί λαούς με δημοκρατικά κοινοβούλια, εάν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό. Το δε μέγεθος της αποτυχίας μας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι πρώτες χώρες που απροκαλύπτως αντέδρασαν στη στάση μας ως λαού και χώρας είναι οι συμπάσχουσες (και άρα υποτιθέμενες συμπαραστάτριες) Πορτογαλία και Ιρλανδία. Η Ευρώπη δεν μπλοφάρει για τον απλούστατο λόγο πως εκ της συγκροτήσεώς της η σπουδαιότητα της τήρησης των συνθηκών είναι απείρως σημαντικότερο συμφέρον, είναι στην ουσία το θεμελιώδες συμφέρον, έναντι οιουδήποτε κόστους σε δισ. ευρώ ή δολάρια.
Ας το έχουν υπ’ όψιν τους αυτό όσοι μοιράζουν στον λαό τζάμπα περηφάνια, κερδοσκοπώντας ασύστολα στην οργή του, στην απελπισία του και στο αίσθημα ταπείνωσης που αυτοί οι ίδιοι εξέθρεψαν.
Από ψευτολεβεντιά έχουμε πήξει. Λίγη σοβαρότητα αναζητούμε.
mihoslar@otenet.gr
