Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
«Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου».
Μανόλης Αναγνωστάκης
Σε κλίμα πρωτοφανούς πολώσεως, με πολεμική ατμόσφαιρα και κυρίως με την προσπάθεια τρομοκρατήσεως των πολιτών από τους δανειστές της χώρας, αλλά και από τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και την «αρωγή» των περισσότερων ΜΜΕ, η χώρα οδεύει εκ νέου σε εκλογές, στις 17 Ιουνίου, με υπηρεσιακή κυβέρνηση, καθώς απέτυχε η όποια προσπάθεια συγκροτήσεως είτε «κυβερνήσεως της Αριστεράς», είτε «κυβερνήσεως εθνικής ενότητας».
Και απέτυχε, γιατί άπασες οι πολιτικές δυνάμεις, η κάθε μια για τους δικούς της πολιτικούς, ή μικροπολιτικούς λόγους, τις δικές της πολιτικές και ενίοτε προσωπικές στρατηγικές των ηγεσιών τους, επέλεξαν την άρνηση, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε αδικαιολόγητα, στο να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Παρά τα όσα ελέχθησαν από όλους τους αρχηγούς, με «πατριωτικές» κορώνες, άπαντες γνώριζαν ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν διόλου εύκολη υπόθεση, καθώς ήταν δύσκολο να συγκλίνουν οι «μνημονιακές» πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την «αντιμνημονιακή» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (και άλλων κομμάτων) ο οποίος, όμως, είχε κυβερνητική πρόταση για συγκρότηση «κυβέρνησης της Αριστεράς», πρόταση την οποία, όμως, απέρριψε το ΚΚΕ, που επέλεξε να μείνει «εκτός του κάδρου» των διερευνητικών προσπαθειών, για τη συγκρότηση κυβερνήσεως κι έτσι, σε τελική ανάλυση, να παραμείνει στο απυρόβλητο.
Είναι δε τουλάχιστον περίεργο, το κόμμα το οποίο έχει ως πρόγραμμά του την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, το κόμμα το οποίο ζήτησε αμέσως νέα προσφυγή στις κάλπες, να τιμάται για την «καθαρή στάση» του και την ίδια στιγμή το ίδιο κόμμα να μέμφεται τον ΣΥΡΙΖΑ (σε αγαστή σύμπνοια με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) για «τυχοδιωκτική» πολιτική και ως «κόμμα του ευρωμονόδρομου» (όπως, άλλωστε το ΚΚΕ θεωρεί και όλα τα άλλα κόμματα) που καλλιεργεί αυταπάτες στον λαό.
Η χώρα οδεύει εκ νέου σε εκλογές, μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια, με ανοικτούς τους εκβιασμούς εκ μέρους των δανειστών, έστω και με ρητορικές, μεταξύ τους, διαφοροποιήσεις (η γνωστή λογική του «μαστίγιου και του καρότου») αλλά και με εμφανή τα διλήμματα, που θα τεθούν στους πολίτες: Το ένα εξ αυτών θυμίζει άλλες εποχές, δηλαδή η επιλογή ανάμεσα στο δίπολο (όπως το όρισε ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος προσπαθεί εναγωνίως να συσπειρώσει την Κεντροδεξιά, αρχής γενομένης με την επανένταξη στη ΝΔ της Ντόρας Μπακογιάννη) «Δεξιά ή Αριστερά» και με σαφή αντικομμουνιστική ρητορεία, και με ένα δεύτερο, αν και επί της ουσίας του ψευδεπίγραφο, «εντός ή εκτός του ευρώ», όταν σύμπασα η κοινωνία δεν φαίνεται να επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, αλλά το σταμάτημα της αδιέξοδης μνημονιακής πολιτικής.
ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ
Ήταν προφανές ότι οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν περίμεναν το αποτέλεσμα της κάλπης της 6ης Μαΐου, όπως δεν το περίμενε η εγχώρια και η ευρωπαϊκή ελίτ, δηλαδή, δεν ανέμεναν τέτοιας εκτάσεως εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε φυσικά περίμεναν πως δεν θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν την πλειονοψηφία των 151 βουλευτών για να σχηματίσουν δική τους κυβέρνηση συνεργασίας, που θα συνέχιζε την υλοποίηση των επιταγών του μνημονίου και θα προωθούσε την ασαφή θέση περί επαναδιαπραγματεύσεώς του.
Ο Ευ. Βενιζέλος ευρισκόμενος με την πλάτη στον τοίχο, δεν είχε σχεδόν καμία επιλογή ή ελιγμό, καθώς το κόμμα το οποίο παρέλαβε είχε σημαντικές διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το πιο χαμηλά ποσοστά συσπειρώσεως (άρα ίσως ήταν ο μόνος που δεν ήθελε νέες εκλογές, προκειμένου να κερδίσει πολιτικό χρόνο) ο δε Αντώνης Σαμαράς ηττηθείς πολιτικά και στρατηγικά δεν είχε παρά δύο επιλογές: Ή να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ (αλλά αυτό δεν έβγαινε αριθμητικά) με την προσθήκη και άλλων «προθύμων», ή να ζητήσει εκ νέου εκλογές, σε μια ύστατη προσπάθεια να ανεβάσει τα ιστορικά χαμηλά ποσοστά που έλαβε η ΝΔ και να μην αμφισβητείται η ηγετική του θέση.
Σύμφωνα με το «Βήμα», ο Αντώνης Σαμαράς φέρεται να ήθελε το βράδυ της 6ης Μαΐου να ξαναζητήσει εκλογές, αλλά αυτό απετράπη με παρέμβαση, διά του Ευ. Μεϊμαράκη, του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ, αιφνιδιασμένος από τα υψηλά ποσοστά που έλαβε και τη δυναμική που φαίνεται να έχει, δεν είχε κανένα λόγο να εγκλωβιστεί σε μια συνεργατική και στην ουσία μνημονιακή κυβέρνηση και έτσι να αναιρέσει το μήνυμα που έλαβε από τις κάλπες, να παγιδευτεί και να καταστεί όμηρος των επιλογών που, ήδη, υπάρχουν.
Το ΚΚΕ με τη γνωστή θέση του «εμείς και οι όλοι άλλοι», το οποίο ζητεί (άλλωστε «το κόμμα έχει πάντα δίκιο») από τους πολίτες «να διορθώσουν την ψήφο τους», ευφυώς αρνήθηκε οποιαδήποτε εμπλοκή του σε διερευνητικές εντολές ή διαδικασίες για συνεργατικές κυβερνήσεις, αλλά επιμένει να αρνείται και την οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο έχει στοχοποιήσει (μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) καθώς αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να συγκρατήσει τις δυνάμεις του και πάνω από όλα την ιδεολογική και πολιτική του καθαρότητα.
Η ΔΗΜΑΡ εμφανίσθηκε ως ο «αδύναμος κρίκος», προς τον οποίο απευθύνθηκαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ώστε να προστεθεί στις δικές τους κοινοβουλευτικές δυνάμεις, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση «με φιλοευρωπαϊκό» προφίλ, πλην, όμως, ο Φώτης Κουβέλης αντιμετώπισε σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα, το οποίο και τον οδήγησε στη, μέχρι τέλους, εμμονή του να μετάσχει και ο ΣΥΡΙΖΑ στο όποιο συνεργατικό σχήμα. Προφανώς ο Φώτης Κουβέλης δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς, καθώς η συμμετοχή του σε τρικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜΑΡ, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα του προκαλούσε σοβαρό εκλογικό πρόβλημα και διαρροές προς το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Οι δε «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Πάνου Καμμένου προσπάθησαν να ισορροπήσουν μεταξύ της αντιμνημονιακής ρητορικής τους και του «σεναρίου Β’» το οποίο, σύμφωνα με την Προεδρία της Δημοκρατίας (και παρά τις διαψεύσεις σκοπιμότητας στις οποίες προχώρησαν ο Π. Καμμένος και οι επιτελείς του) τον εμφάνιζε πρόθυμο να μετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας αν υπάρχει σοβαρός εθνικός λόγος. Οι επιτελείς του Π. Καμμένου αφήνουν να εννοηθεί ότι το επίμαχο έγγραφο με το «σενάριο Β’» διοχετεύθηκε από τη ΝΔ, προκειμένου να σπάσει η όποια, ύστατη, προσπάθεια συνεννοήσεως για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, γιατί, όπως ισχυρίσθηκαν, ο Α. Σαμαράς «θέλει εκλογές για να γίνει πρωθυπουργός».
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ
Είναι προφανές από την ανωτέρω παράθεση, ότι άπαντες είχαν πολιτικές και μικροπολιτικές αφετηρίες και δύσκολα μπορεί να σταθεί ο ισχυρισμός, κυρίως των ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι φταίει αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ για το αδιέξοδο στη χώρα, καθώς μάλιστα ο εναντίον του καταγγελτικός τους λόγος είχε αντιφάσεις, όπως και αυτή καθ’ αυτή η επιχειρηματολογία τους, προκειμένου να πεισθεί ο Αλέξης Τσίπρας να μετάσχει στη συνεργατική κυβέρνηση.
Άλλωστε, ο Ευ. Βενιζέλος δήλωσε ευθέως ότι πρέπει να εισέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει «κοινωνική αντιπολίτευση».
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως δεν ήταν δυνατόν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ (και ίσως η ΔΗΜΑΡ) να αναλάβουν να διαχειριστούν την κρίση και ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει «εκτός κάδρου» και έτσι να εισπράττει (ή και να υποδαυλίζει) την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Σημαίνει ακόμη ότι οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς παραδέχονται ότι η συνέχιση της ίδιας μνημονικής πολιτικής θα προκαλέσει, ούτως ή άλλως, κοινωνική δυσαρέσκεια και συνεπώς κοινωνική αντιπολίτευση.
Εξ άλλου, οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς τη μία μέρα έλεγαν πως πρέπει να συνεργαστούν στην κυβέρνηση οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, άρα και ο ΣΥΡΙΖΑ και την άλλη τον επέκριναν δριμύτατα ότι δήθεν θέλει την επιστροφή στη δραχμή και ότι παίζει με το ευρώ και τη δραχμή, ο δε αρχηγός της ΝΔ θέλει να συγκροτήσει «μέτωπο» των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της ευθύνης», κατά του «αριστερού, αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού», δηλαδή κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επί της ουσίας αφήνει στο απυρόβλητο το ΚΚΕ, παρά τις γνωστές θέσεις του υπέρ της άμεσης εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ.
Ας σημειωθεί, ότι στο προκείμενο ζήτημα, προσπάθησαν να αξιοποιήσουν και ένα ατυχές (όχι ως προς την ουσία του, αλλά ως προς τη χρονική συγκυρία που διατυπώθηκε) σημείο από μία συνολική αντιμνημονιακή εκτίμηση του Αλέκου Αλαβάνου, σημείο, σύμφωνα με το οποίο η καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει και έξοδο από το ευρώ,
Βεβαίως ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να «μαζέψει» τη δήλωσή του, λέγοντας ότι «με τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς υπάρχει διαφορά εκτίμησης ότι απέναντι στον εκφοβισμό και την υστερία, η καλύτερη απάντηση δεν είναι η διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα από το ευρώ, αλλά ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από την αριστερά πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και ότι κανένα ευρώ δεν θα σταθεί εμπόδιο για τις υπαρξιακές πια ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκεται σε απόγνωση».
Επισημαίνεται, εξάλλου, ότι μετά το αδιέξοδο για την εξεύρεση πολιτικής λύσεως, άπαντες κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι από την αρχή ήθελε νέες εκλογές (και γι’ αυτό οδήγησε τις διαβουλεύσεις σε ναυάγιο) επικρίθηκε χλιαρά (από τον Ευ. Βενιζέλο) ο Φώτης Κουβέλης, γιατί ουσιαστικά δεν υπέκυψε, ουδεμία αναφορά έγινε στη στάση του ΚΚΕ, το οποίο, όμως, αμέσως ζήτησε νέες εκλογές, άπαντες δε παρέκαμψαν το γεγονός ότι ο αρχηγός της ΝΔ, όλη την προεκλογική περίοδο, επέμενε να δηλώνει ότι θα πάμε σε νέες εκλογές, προκειμένου να πετύχει την αυτοδυναμία.
ΜΠΑΡΑΖΑ ΠΙΕΣΕΩΝ
Έχει καταστεί σαφές ότι κανένα από το τρία κόμματα (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) τα οποία, επί της αρχής συμφωνούσαν για την ανάγκη να υπάρξει κυβέρνηση, δεν ήθελαν να προχωρήσουν, καθώς αντιλαμβάνονταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο μεγάλος κερδισμένος, όπως και άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις («Ανεξάρτητοι Έλληνες», ΚΚΕ) και αυτό αποτελούσε έναν πολιτικό εφιάλτη γι’ αυτούς.
Δεν ήταν τυχαίο πως όλο το προηγούμενο διάστημα εξελίχθηκε και θα κλιμακωθεί με άγριο τρόπο τις επόμενες εβδομάδες, ένα παιχνίδι πιέσεων και εκβιασμών προς ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να ενδώσουν, αλλά και προς την κοινωνία προκειμένου να αλλάξει τις επιλογές της.
Και αυτό το παιχνίδι εκπορεύεται κατ’ αρχήν από τις κυρίαρχες ελίτ στην Ελλάδα, οι οποίες υπέστησαν μια πολιτική ήττα και επιζητούν χρόνο για να ανασυγκροτηθούν και να αντεπιτεθούν. Εκπορεύεται ακόμη από τους δανειστές που «παίζουν» με τη μη καταβολή της επόμενης δόσεως του δανείου και κυρίως με τον εκβιασμό για την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ. Εκπορεύεται επίσης από τραπεζίτες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και άλλα εγχώρια και διεθνή κέντρα, για τα οποία, όπως επεσήμανε το «Παρόν», «είναι εφιάλτης μια νέα εκλογική αναμέτρηση τον επόμενο μήνα, που διαβλέπουν ότι θα σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και αντίθετα μεγαλύτερη ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, που τον βλέπουν ακόμα και στην πρώτη θέση».
«Όλα αυτά τα κέντρα, εναγωνίως πιέζουν και εκβιάζουν, προς πάσα κατεύθυνση: από τον θηριώδη, διαπλεκόμενο μηχανισμό προπαγάνδας των ΜΜΕ, εγχώριων και διεθνών, που επίσης απειλούν και εκβιάζουν. Έχουν, ήδη, ξεκινήσει μια χονδροειδή προπαγάνδα κατά του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που τους εμφανίζουν σαν τους εν δυνάμει καταστροφείς της χώρας, αναπαράγοντας τα προπαγανδιστικά όπλα που χρησιμοποίησαν προεκλογικά οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς, όταν χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το κόμμα της δραχμής και τον κ. Τσίπρα τον εμφάνιζαν σαν ανεύθυνο που θα μας οδηγήσει σε αλβανοποίηση. Σε αυτήν την προπαγάνδα πρωταγωνιστούν τα γνωστά μεγάλα κανάλια της διαπλοκής και οι εφημερίδες γνωστών συγκροτημάτων», προσθέτει η εφημερίδα.
Επισημαίνονται, επίσης, οι κινδυνολογικές αναφορές του Αντώνη Σαμαρά για την ανάγκη να σταματήσει η ηγεμονία της Αριστεράς και να μην έλθουν το σφυροδρέπανο και η... αναρχία, η εν γένει κινδυνολογία ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ η χώρα θα οδηγηθεί εκτός του ευρώ, οι αναφορές του Γιώργου Καρατζαφέρη για «επερχόμενο σταλινισμό» (!) αλλά και οι επισημάνσεις του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ για «κίνδυνο πραξικοπήματος» στην Ελλάδα, καθώς και οι «τρομολαγνικές» προειδοποιήσεις του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη για «κίνδυνο εμφυλίου» στην χώρα.
(Η συνέχεια του άρθρου στην επιφυλλίδα της Δευτέρας 21.05.2012)
