Εθιμικά, η «Κυριακή του Θωμά» ευνοεί κάποιες αμφισβητήσεις. Αναθεωρήσεις, αναζητήσεις και αναστοχασμοί συνταιριάζουν με το πνεύμα της ημέρας. Και η φορτισμένη επικαιρότητα ρίχνει νερό σ» αυτές τις αυλακιές. Μια πρώτη πρόκληση είναι η υπέρβαση του καίριου προβλήματός μας. Στοιχειοθετείται με δυο λόγια. Πολλοί, αν όχι όλοι, περιμένουμε «κάτι». Αυτό το «κάτι» θα πάρει μορφή κάποια μέρα και θα είναι πολύ κρίσιμο. Θα είναι καθοριστική δοκιμασία για πολύ καιρό. Οι «έξω» θα υποχωρήσουν. Μας το είπε ο γριφώδης Αλέκος (Ο Φλαμπουράρης ντε...) με εκείνο το αρειμάνιο ύφος δερβίση-μυστικοσύμβουλου. Οι «έξω» μας λένε «εφαρμόστε τη συμφωνία». Από αυτήν την αντίφαση θα προκύψει το «κάτι». Αυτό το «κάτι» μάθαμε πια, συνηθίσαμε να το περιμένουμε χωρίς να ξέρουμε πότε θα συμβεί. Ούτε πώς και τι θα είναι. Όμως, αυτή η εναλλαγή ελπίδων και φόβου οδηγεί τη σκέψη σε περίεργα μονοπάτια...Σε υπέρβαση του καίριου με άλλους τρόπους.
Εξομολογούμαι στους υπομονετικούς αναγνώστες, έχοντας υποστήριξη από τη βακτηρία του αυτοσαρκασμού, ότι βρήκα έναν τρόπο υπέρβασης του καίριου σε μια... σφυγμομέτρηση. Από την οποία έμαθα ότι είμαι ένας από τους 6 στους 10 που πιστεύουν στο «μάτιασμα». Στο «κακό μάτι», όπως λέμε. Το «ΒΗΜΑ» της περασμένης Κυριακής είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα σφυγμομέτρηση. Ξάφνιασε λιγάκι γιατί, αν προσέξατε, εδώ και καιρό-κατά περίεργο τρόπο-σταμάτησε η πλημμυρίδα των γκάλοπ για θέματα πολιτικά...Η καλή εφημερίδα, λοιπόν, δημοσίευσε μια έρευνα για τη σημερινή στάση των νεοελλήνων σε θέματα θρησκευτικά και κοινωνικά. Ομολογώ, λοιπόν, ανακουφιστικά ότι ένιωσα πιο...χαλαρά, διαπιστώνοντας ότι είμαστε οι 6 στους 10 που νιώθουμε κάποιο δέος απέναντι στο «μάτιασμα». Αφού μπορεί να καταλύσει τον ορθολογισμό, να διευκολύνει μια λογική υπέρβαση, ακόμα και τις ανησυχίες να καταλαγιάσει για αυτό το «κάτι» που περιμένουμε...
Διότι, πείτε μου σας παρακαλώ, αν κι εσείς νοσταλγείτε κάπως τις ευτυχισμένες μέρες του 2009, όταν «ταΐζαμε και τα σκυλιά με λουκάνικα», και-βέβαια-αν σας απόμεινε λίγος ρεαλισμός ζώντας σε σουρεαλιστική χώρα, είναι ή δεν είναι «μάτιασμα», από «κακό μάτι» αυτή η ζημιά που πάθαμε; Πριν ψάξουμε για αυτόν ή αυτούς που μας μάτιασαν, πριν αναζητήσουμε το «ξεμάτιασμα», ας επιχειρήσουμε να συμφωνήσουμε στο αντικείμενο της βασκανίας. Έτσι, επιλέγω δυο εκδηλώσεις, από τις πολλές, που θα μπορούσαν να κεντρίσουν τη ζηλόφθονη ματιά.
Το 2008, λοιπόν, οι Έλληνες διέθεταν 6.914.000 πιστωτικές κάρτες. Μειώθηκαν το 2009 σε 6.145.000. Την ίδια χρονιά οι Γερμανοί διέθεταν μόνο 3.556.000 κάρτες. Οι Σουηδοί, λιγότερες από εμάς, μόνο 5.615.000! Σήμερα υπολογίζεται ότι μένουν ενεργές στην αγορά λιγότερες από 2,5 εκατομμύρια, περίπου όσες και το 2000. Όταν άρχιζε το πάρτι του πλαστικού χρήματος. Το γλεντήσαμε, δεν μπορείτε να πείτε, μη γινόμαστε κι αχάριστοι! Κι ας λέει ότι θέλει η πικρόχολη Γερμανική «BILD»...
Κάθε χρόνο (!) χάνονται 9,7 δις ευρώ από τον ΦΠΑ. Στην Ελλάδα εισπράττεται μόνο το 39%(!). Το 2011 υπολογιζόταν να εισπραχθούν 24,7 δις και μαζεύτηκαν μόνο 15! Αυτή η φοροκλοπή δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Παρουσιάζεται, με μικρότερη ένταση, ακόμα και στις βόρειες χώρες με την προτεσταντική πειθαρχία και αυστηρότητα. Γιατί η φοροκλοπή δεν έχει ούτε εθνικότητα, ούτε ράτσα. Φύεται και αναπτύσσεται όπου την ευνοούν οι πολιτικές βιοκλιματικές συνθήκες. Παρ» ημίν μπορεί να θεωρηθεί και ένα ιδιότυπο μέσο αναδιανομής του εισοδήματος, περίπου αυτονόητο και...βολικό, για πολλούς! Είναι ένας τρόπος άμεσης κοινωνικής αναδιανομής δημόσιου πλούτου, ένας ανορθόδοξος και άδικος τρόπος...κοινοκτημοσύνης του δημόσιου χρήματος.
Μπορεί να φανταστεί ή να υποδείξει κανείς τον πολιτικό σχηματισμό που θα αποτολμούσε όχι να εξαφανίσει αλλά απλώς να μειώσει αυτήν την παγιωμένη και ευρύτατα αποδεκτή συνθήκη; Σε δυο μήνες θα είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, άσχετα αν θα δικαιωνόταν σε δυο χρόνια!...Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η φοροκλοπή είναι όσο τρεις φορές ο ΕΝΦΙΑ, ή πέντε φορές το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων, ή 18 φορές το κόστος καταβολής Δώρου Χριστουγέννων στους χαμηλοσυνταξιούχους των 700 ευρώ, αναγκάζεται να αναζητήσει πάλι κάποιο «κακό μάτι». Πώς αλλιώς να εξηγηθεί τόσος διάχυτος αυτοκαταστροφικός πολιτικός παραλογισμός;
Αυτή η αναδρομή στα παλιά, που όμως διαρκούν, καθώς μάλιστα περιμένουμε το «κάτι», οδηγεί σε μια διχοστασία, συνταιριαστή με τη μέρα.
Από τη μια λες «Φτάνει, κουράστηκα, δεν θέλω, δεν αντέχω άλλους αριθμούς, στατιστικές και νούμερα. Επιτέλους, δεν είναι όλα αριθμοί». Είναι μια δικαίωση του Ιταλού Τζορντάνο Μπρούνο: «Η άγνοια είναι η πιο ευχάριστη επιστήμη στον κόσμο διότι αποκτάται χωρίς κόπο και κρατάει το μυαλό μακριά από τη μελαγχολία».
Και από την άλλη, αντιμετωπίζεται η πιθανότητα και ο κίνδυνος, προσπαθώντας να καταλάβεις κάποια πράγματα που μας πάνε στραβά, να περιπέσεις σε άλλη συνομοταξία Ελλήνων, από αυτές που κατέγραψε η σφυγμομέτρηση της εφημερίδας. Δηλαδή, σε εκείνο το 40% που πιστεύουν στην ύπαρξη του Σατανά...Αν συνδυαστεί και με το «μάτιασμα» τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Εκφεύγουν από επίγειες ερμηνείες. Άλλοι, πιο αρμόδιοι, ίσως έχουν την έφεση να μιλήσουν γι» αυτά.
Η κραυγή, όμως, μετά από αυτά, είναι αυθόρμητη: «Τι στο διάολο, μας μάτιασαν και δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι;»
xatzis@hotmail.com
