* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
«Κενόδοξοι και φίλαρχοι
τυφλοί από τα πάθη»
Αλ. Σούτσος
Πολλά λέγονται για τη σημερινή κρίση που περνάμε. Μοναδική στον τόπο μας. Πως τάχα ποτέ δεν βρεθήκαμε σε τέτοια απόγνωση. Λες και μόνο η δική μας γενιά Θεόσταλτη και Θεοσκεπής, βολοδέρνει στα κράσπεδα του χάους. Πως μόνο ο δικός μας δρόμος είναι στρωμένος με τριβόλους και αγκάθια. Βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία πως σήμερα σκούρες πινελιές απελπισίας και απόγνωσης συνθέτουν το τοπίο της ζωής μας. Ανεμοδαρμένοι από μια γενικευμένη κρίση. Αφόρητα λαβωμένοι όχι μόνο από τη φτώχεια, αλλά και από τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, αρχών και θεσμών. Περνάμε κρίση σοβαρή. Αλλά από κρίσεις η φυλή μας, άλλο τίποτα. Η προσφυγή στην Ιστορία μας διδάσκει. Ξεφυλλίζοντας-τις σελίδες της σίγουρα θα παρηγορηθούμε. Από τους Μηδικούς πολέμους μέχρι σήμερα κρίσεις μεγάλες έφεραν τη φυλή μας στο χείλος της καταστροφής. Κι όμως τις περάσαμε. Τότε που σε πλήρη διάσταση των ελληνικών πόλεων, η περσική πλημμυρίδα από στεριά και θάλασσα, απειλούσε τον ολιγάριθμο Ελληνισμό. Και η απειλή διαλύθηκε με το κλέος του Μαραθώνα και την αίγλη της Σαλαμίνας.
Τετρακόσια χρόνια κάναμε σκλάβοι των Τούρκων. Και το ’21 χωρίς λεφτά, ανυπόδητοι, νηστικοί και άοπλοι, είπαμε να ξεπεράσουμε την κρίση της σκλαβιάς. Αδιανόητη αποκοτιά θα πει κανείς. Και όμως, μετά από μια δεκαετία σκληρών αγώνων και ανυπέρβλητων δυσκολιών με αίμα και θυσίες λαός και Εκκλησία ξανάφτιαξαν το Ελληνικό κράτος. Κρίσεις απανωτές του ιερού αγώνα. Κρίσεις με κομματικές διενέξεις. Με ξένες επεμβάσεις. Τραγικές στιγμές στο Μεσολόγγι, στη φοβέρα του Δράμαλη και του Ιμπραήμ, απείλησαν την Εθνική μας ύπαρξη.
Κι όμως κατενικήσαμε το ακαταμάχητο. Μηδενίσαμε τον επαπειλούντα κίνδυνο. Ισχυροποιήσαμε τη βούληση και την επιμονή και φθάσαμε στην Ανάσταση του Γένους. Μέσα από τούτες τις κρίσεις, ανάμεσα στο γκρεμό και το θαύμα και τις ιδεατές εξάρσεις, κάναμε πιθανό το απίθανο και εφικτό το ανέφικτο.
Κάποιος γέρος, κουνάει το κεφάλι του καθώς ακούει να μιλάμε για κρίση. Θυμάται την κρίση του ’40. Άλλη αποκοτιά. Ανήμποροι μπροστά στο Φασιστικό άξονα. Με ελλιπή οπλισμό. Βορά του ψύχους και της στέρησης. Όμως ενωμένοι, ομόψυχοι και θαρρετοί, καταπλήξαμε την οικουμένη με το απαράμιλλο Έπος. Μεγάλη κρίση, που γέννησε ακόμα πιο μεγάλη. Την κρίση της Κατοχής. Ένδεια και απόγνωση. Στέρηση κι απελπισία. Φυλακές, εκτελέσεις, πείνα και εξαντραποδιασμοί. Χάσαμε τα πάντα. Όχι όμως την ελπίδα. Κι όταν οι κροταλισμοί των μυδραλίων εσίγησαν, όταν καθαρίσαμε τους δρόμους από τα τυμπανιαία πτώματα, που άφησε πίσω της η πείνα κι ακόμα πριν στεγνώσει το αίμα των αδικοχαμένων στα Γερμανικά αποσπάσματα, τότε μας ήλθε κι άλλη κρίση. Το πιο τρανό κι αδιανόητο αδελφοφάγωμα. Μια κρίση της ελεεινότερης συμπεριφοράς των Ελλήνων. Όταν μεταπολεμικά, όλα τα κράτη νοικοκυρεμένα ανασυγκροτήθηκαν, κτίζοντας με κέφι το μέλλον τους, εμείς συνεχίσαμε να γκρεμίζουμε τα γεφύρια μας, να καίμε τα χωριά μας, να κτίζουμε καινούργιες φυλακές και στρατόπεδα, να χύνουμε αίμα αδελφικό.
Μεγάλη και τούτη η κρίση. Κρίση Ελευθερίας. Κρίση Δημοκρατίας. Και λαβωμένοι σωθήκαμε. Καθημαγμένοι νικήσαμε. Εξουθενωμένοι ανέστημεν. Ματωμένοι γλιτώσαμε από τη Σταλινική θηριωδία. Κρίσεις λοιπόν πολλές και επαχθέστερες. Αλλά είχαμε γκισέμια. Ανθρώπους, που αγαπούσαν και θυσιάζονταν για το καλό του τόπου. Οραματιστές και όχι ιδιοτελείς. Παλικάρια και όχι ράθυμους, ανεπαρκείς και ολιγίστους. Πατριώτες και όχι πουλημένα ανδράποδα. Η σημερινή κρίση είναι πολυπλόκαμη. Οικονομική, ηθική, πολιτική, Εκκλησιαστική, Δικαστική, κοινωνική. Κρίση Αρχών, Αξιών και Θεσμών. Και παράλληλα, ένας λαός απελπισμένος, με μειωμένες αντιστάσεις, κατακερματισμένος, παραλοισμένος, σα να μην ξέρει τι θέλει.
Και η ελπίδα μία μας απομένει. Ο καλός Θεός της Ελλάδας να δώσει φώτιση και δύναμη, στον επίσης κατακερματισμένο πολιτικό κόσμο, ώστε με σύνεση, σοβαρότητα και ευθύνη, πάνω από κομματικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες, ενωμένοι και ομονοούντες να ηγεθούν μιας προσπάθειας για τη σωτηρία της Πατρίδας μας.
