Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο με τα μέχρις στιγμής δεδομένα να σχηματιστεί στο εγγύς μέλλον κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Και το λέω αυτό διότι ακούγεται από κάποιες πλευρές ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να γίνει ακόμη και μετά τις συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε ανύποπτη στιγμή ακόμη και πριν τις επόμενες εκλογές που τελικά προκηρύχθηκαν.
Η κυβέρνηση προσωπικοτήτων δεν έγινε δεκτή από τη ΔΗΜ.ΑΡ., με δεδομένο βέβαια ότι δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα αν συμμετείχε σε αυτή ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Χαρακτηρίστηκε βέβαια από τον κ. Κουβέλη ως πολιτική ήττα. Έτσι, όπως βλέπουμε, η συμμετοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση τουλάχιστον για τη ΔΗΜ.ΑΡ., σε κάθε περίπτωση σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ή όπως θέλετε πέστε την. Η αίσθηση από συνομιλία με αρκετά στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. μετά την ανακοίνωση των νέων εκλογών, ήταν ότι όλα κρίθηκαν στις κινήσεις Τσίπρα, καθώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - κατά τη γνώμη τους - απώλεσε τη σημαντική ευκαιρία που είχε για τον σχηματισμό κυβέρνησης Αριστεράς.
Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βέβαια έχουν διαφορετική άποψη και μάλλον στηλιτεύουν την προσπάθεια που έγινε μετά την κλήση των πολιτικών αρχηγών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά τους «το μέλλον της χώρας το καθορίζουν, όπως φαίνεται, οι τραπεζίτες». Το καθόρισαν όμως ή αυτά ήταν μόνο προεκλογικά προπετάσματα καπνού; Και πώς τελικά δεν τελεσφόρησε η - κατά την άποψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – «προγραμματική συμφωνία» Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ.;
Παρατηρούμε μια διαφορετικά αντιμετώπιση της πολιτικής κατάστασης από ΔΗΜ.ΑΡ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μια αντιμετώπιση που έφερε και φέρνει τα δύο αυτά κόμματα σε πολλές των περιπτώσεων σε οριακή σύγκρουση, που αποτυπώνεται ειδικά στα τηλεοπτικά πάνελ. Δεν ξέρω αν αυτή η σύγκρουση χαράσσει ή προδιαγράφει και το μέλλον της Αριστεράς - με δεδομένη της αποστασιοποίηση του Κ.Κ.Ε. – γεγονός όμως είναι ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα σαφές ρήγμα στις σχέσεις ΔΗΜ.ΑΡ.-ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που θα μπορούσε μόνο με ένθεν και ένθεν μείωση της έντασης να απαλειφθεί στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται μετά τις εκλογές. Οι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απορούν συνεχώς και λένε ότι πιέζονται από τη ΔΗΜ.ΑΡ. να συρθούν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.), και εξακολουθούν να διακηρύττουν σε όλους τους τόνους ότι το μνημόνιο πρέπει να καταγγελθεί ή στη χειρότερη περίπτωση να αναπροσαρμοστεί.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν άφησε κάποιο παράθυρο ανοιχτό για τη δημιουργία κυβέρνησης προσωπικοτήτων, καθώς αυτό μάλλον θα ήταν ανακόλουθο με την πολιτική του και η συμμετοχή του σε αυτή θα πρόδιδε τη λαϊκή ψήφο. Αλλά και η δημιουργία της κυβέρνησης αυτής δεν συζητήθηκε περαιτέρω. Μήπως όμως βιάστηκαν πολύ στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα έλεγα εγώ, αναφορικά με την άποψή τους περί του ρόλου της ΔΗΜ.ΑΡ.; Πριν από λίγες ημέρες από το γραφείο τύπου του κόμματος ανακοινώθηκαν τα εξής: «Από τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου κατά τη σημερινή συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, έγινε σαφές πως υπάρχει προγραμματική συμφωνία ανάμεσα στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Εκτιμούμε πως πρόκειται για μία προσπάθεια συνέχισης της μνημονιακής πολιτικής. Είναι όμως αδιανόητο και πρωτάκουστο να θέτουν ως προϋπόθεση για τη συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης, τη συμμετοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ως γνωστόν αντιμάχεται την άδικη και καταστροφική πολιτική του μνημονίου και κατέθεσε με σαφήνεια πριν και μετά τις εκλογές τη δική του εναλλακτική προγραμματική πρόταση». Με λίγα λόγια ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βάζει στο ίδιο τσουβάλι ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΔΗ.ΜΑΡ. Δεν αποδείχθηκε όμως λίγο βιαστική αυτή η διαπίστωση, με δεδομένο ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν προέβη τελικά σε καμία παραχώρηση ή συναίνεση σε κυβερνητικό σχήμα, από τη στιγμή που δεν συμμετείχε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Τα γεγονότα δείχνουν πως η ΔΗΜ.ΑΡ. θεωρεί απαραίτητη την συμμετοχή του ενώ ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν την θέλει. Με δεδομένο όμως ότι ο όρος αυτός ήταν απαράβατος για τον αρχηγό της ΔΗΜ.ΑΡ., κάθε προσπάθεια από τους υπόλοιπους για τον σχηματισμό κυβέρνησης απέβη άκαρπη. Η μετριοπαθής στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν σημαίνει βέβαια και απόκλιση από τις θέσεις του κόμματος για την απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Οι διαφορά έγκειται στον δρόμο που επιλέγεται αναφορικά με την άσκηση αντιμνημονιακής πολιτικής. Από τα παραπάνω συνάγεται αυτό που είχα από μέρες πει, ότι αργά ή γρήγορα θα βαδίζαμε ούτως ή άλλως προς εκλογές. Δεν απομένει παρά να δούμε αν επιβεβαιωθούν και στην πράξη τα δημοσκοπικά σενάρια περί αύξησης του ποσοστού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και κατάκτηση ακόμη και της πρώτης θέσης στις εκλογές αυτές. Γιατί τότε, τα δεδομένα θα αλλάξουν άρδην και τα δύο κόμματα του μνημονίου θα ψάχνουν απεγνωσμένα για λύσεις. Λέτε για τον λόγο αυτό να έσπευσαν για κυβέρνηση εθνικής ενότητας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λένε πως ναι. Γεγονός είναι ένα: τα ποσοστά του εν λόγω κόμματος δεν θα μείνουν στάσιμα και θα έχουμε μάλλον, όπως φαίνεται, την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Αυτό το σταθμίζουν ήδη στην Κουμουνδούρου. Δεν σημαίνει όμως με αυτό ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έπραξε σωστά από πολιτικής άποψης στη δεδομένη χρονική στιγμή. Μάλλον σκέφθηκε πως μπορεί να αυξήσει την δύναμή του και τίποτε περισσότερο. Στην Ιπποκράτους και τη Συγγρού, από την άλλη, το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα. Δεν απομένει παρά ένας σχεδόν μήνας μέχρι τις εκλογές. Αυτό που δεν θα ήθελε κανείς σε καμία περίπτωση, θα ήταν μια νέα ακυβερνησία. Γιατί η κάλπη κρύβει πάντα εκπλήξεις και η κυβερνώσα Αριστερά ενδέχεται και πάλι να παραμείνει μακρινό όνειρο.
