Από την Ελένη Σεμερτζίδου
Τη Ζωή αξίζει, άραγε, να τη ζούμε; Μήπως για να εξαλείψουμε κάθε αμφιβολία περί Ζωής, Ελευθερίας, Πάθους... και τα συναφή... θα πρέπει να δώσουμε «νόημα» στο μη νόημα της ζωής; Αν η ζωή είχε «νόημα», η αυτοκτονία θα ήταν τότε άγνωστη έννοια. Όμως, απ’ τη στιγμή που υπάρχει ο «εκούσιος θάνατος», αυτό σημαίνει αυτομάτως την απουσία κάθε σοβαρού λόγου για ζωή, με πρώτες αιτίες τη σύγχυση της καθημερινότητας και το ανώφελο της οδύνης... Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την παραδοχή, αυτή την «παράλογη συνθήκη» - θα έλεγε κανείς – καταλήγουμε μάλλον εύκολα στο συμπέρασμα ότι το «νόημα» της ζωής κρύβεται στο μη νόημά της.
Για σκεφτείτε, για μια στιγμή, τον μηχανικό χαρακτήρα της ύπαρξής μας: πρωινό ξύπνημα, δουλειά, επιστροφή στο σπίτι, φαγητό – στην καλύτερη περίπτωση και απογευματινός ύπνος – ξανά δουλειά, φαγητό, ύπνος... Και μια μέρα υψώνεται ένα «γιατί», επιχρισμένο με κόπωση και αποκάρδιωση. Μήπως, εν τέλει, αυτός ο κόσμος είναι εχθρικός απέναντί μας; Μήπως, επιπλέον, οι προσπάθειές μας εκμηδενίζονται, αφού εξαρτώνται αυστηρά από ένα αύριο, το οποίο, μάλιστα, θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, και σε ένα βέβαιο θάνατο; Καμιά προσπάθεια, τότε, και καμιά ηθική δεν δικαιολογείται μπροστά σ’ αυτή την αυστηρή μαθηματική παραδοχή ενός «αυτονόητου θανάτου». Μήπως πρέπει να συμφιλιωθούμε, λοιπόν, με το «παράδοξο», το «λοξό», το «γκροτέσκο», το «παράλογο» του βίου μας;
Κι αν ο κόσμος είναι... «παράλογος» από εξαρχής... είναι και ο Άνθρωπος κάτι ανάλογο; .. Ένας φωτεινός, ευσεβής πόθος που αντηχεί ως τα εσώτατα της ανθρώπινης ψυχής υποδηλώνει, ωστόσο, ότι αν και ο θάνατος καραδοκεί, αν και η ζωή δεν διαφέρει ενίοτε από ένα μαγκανοπήγαδο, κάτι γεννιέται μέσα από αυτή την αντινομία. Μια ανθρώπινη νοσταλγία, μια αθωότητα, μια πρόκληση... Μια αιωνιότητα, ένα δράμα...Το να αποδέχεσαι ένα πεπρωμένο που δεν μπορείς, πάντα, να «νικήσεις», αλλά μπορείς, ωστόσο, να υπερβείς .. Δίνει, οπωσδήποτε, ένα Νόημα!
Να βρίσκεται, άραγε, σ’ αυτό που μόλις ελέχθη το «νόημα» μιας άνευ νοήματος ζωής;
Προβληματιστείτε έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Η σπουδαιότερη Επανάσταση είναι η Ελευθερία του Πνεύματος και το Πάθος... δίχως επαύριον...
* H Ελένη Σεμερτζίδου είναι Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
