Μια επιστολή του Μητροπολίτη Λαρίσης Δωροθέου (σ.σ. εποίμανε το διάστημα από το 1935 έως το 1956), προς τους Λαρισαίους με αφορμή την εορτή του πολιούχου Αγίου Αχιλλείου, μας θυμίζει ο συνεργάτης της «Ε» Γ. Ζιαζιάς.
«Η Εκκλησία μας σήμερον εορτάζει με πολλήν μεγαλοπρέπειαν την μνήμην των 318 θεοφόρων Πατέρων, των συνελθόντων εν Νικαία της Βιθυνίας εις την Α’ Οικουμενικήν Σύνοδον τω 325 μ.Χ. επί Μεγάλου Κωνσταντίνου και στηριξάντων την ορθόδοξον διδασκαλίαν και πίστιν εναντίον του δυσεβούς Αρείου. Μεταξύ των Πατέρων τούτων, των σαλπίγγων αυτών του Πνεύματος, των μυριπνοών εκείνων ανθέων του Παραδείσου, ήτο και ο Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης ο σοφός Άγιος Αχίλλειος, όστις ενεργόν έλαβε μέρος κατ’ αυτήν, γενόμενος εκ των πρωταγωνιστών εν τη Συνόδω εκείνη.
Την πόλιν ταύτην της Λαρίσης κέντρον έκτοτε υπάρχουσαν εκκλησιαστικόν άμα και ιστορικόν εποίμανεν ο Άγιος μέχρι της τελευτής Του. Ο βίος Του και το παράδειγμά Του εγένοντο η ωραιοτέρα συμβολή προς μίαν χριστιανικήν ζωήν. Ψυχική ανωτερότης άκαμπτος ηθική πολιτεία, απερίσπαστος πολυσχιδής δράσις είναι ο χαρακτηρισμός του Αγίου, όστις επί πολλά έτη εν τη πόλει ταύτη και εν τη απεράντω Αρχιεπισκοπή Του υπήρξεν ο πυρσός ο διαχέων το φως της αγάπης, της σοφίας, της ζωής προς πάντας. Ήτο ο πνευματικός τροφοδότης των χριστιανών, στηρίζων εν τη πίστει και τη αρετή. Η προσωπικότης Του συνδεδεμένη με την αγιότητα του βίου και την καθαρότητα της ψυχής συνέβαλε αποτελεσματικώς εις την κατά πάντα προαγωγήν της πόλεως και της Αρχιεπισκοπής Του. Απέθανε και ετάφη εν τη πόλει ταύτη και τον θησαυρόν τούτον κατείχεν αύτη μέχρι της εισβολής των Βουλγάρων κατά τον 10ον αιώνα, οίτινες, ως εκ της ιστορίας είναι γνωστόν, αφήρεσαν το Ιερόν Λείψανον μετακομίσαντες αυτό εις Πρέσπαν. Έκτοτε η Λάρισα εστερήθη του τιμιωτάτου αυτού κειμηλίου.
Η ανάληψις των καθηκόντων ημών ευθύς από της πρώτης ημέρας συνεδέθη με εσώτερον διάπυρον πόθον της ανευρέσεως του ιερού τούτου θησαυρού, έστω και τεμαχίου τούτου. Εθεωρήσαμεν ως το πρώτιστον κεφάλαιον της εκκλησιαστικής ημών διακονίας την σύνδεσιν της πόλεώς μας προς τον Πολιούχον Άγιόν της. Και εθωρούμεν τον εαυτόν μας υπόχρεον και εκ καθήκοντος και εκ φιλοτιμίας.
Τα έτη εν τω μεταξύ παρήρχοντο και αι ενέργειαι Ημών απέβαινον άκαρποι, καταλείπουσαι εις Ημάς λύπην άφατον, μέχρι του παρελθόντος Ιουλίου 1945, ότε επεσκέφθη Ημάς ο αείμνηστος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Πολύκαρπος ολίγον προ του θανάτου του. Επειδή δε προ ολίγων ημερών είχομεν πληροφορηθή ότι τεμάχιον του Ιερου Λειψάνου ευρίσκετο εν τινι Ιερά Μονή της Μητροπόλεως Τρίκκης, παρεκαλέσαμεν εις σχετικήν συζήτησιν τον αείμνηστον φίλον Μητροπολίτην όπως χορηγήση Ημίν, αν μη ολόκληρον το τεμάχιον πάντως μέρος αυτού, τούθ’ όπερ υπεσχέθη Ημίν μη δυνηθεί όμως να το πραγματοποιήση καθόσον μετά δεκαήμερον απεβίωσεν.
Τον αποθανόντα τούτον Αδελφόν είδομεν μετά χαράς διαδεχόμενον τον επίσης προσωπικόν και αγαπητόν αδελφόν και φίλον ήδη Μητροπολίτην Τρίκκης και Σταγών Κύριον Χερουβείμ. Προς τούτον λοιπόν εγράψαμεν υπογραμμίσαντες τον πόθον Ημών και την σημασίαν της αποκτήσεως διά την πόλιν και παρακαλέσαντες όπως θελήση να ικανοποιήσει την αδελφικήν Ημών παράκλησιν. Ο Σεβασμιότατος έγραψεν υμών αποδεξάμενος το φιλικόν τούτον αίτημα προσθείς «Το δώρον αυτό έχω την επιθυμίαν να δοθή εκ μέρους της επαρχίας μου προς Υμάς και την πολυβασανισθείσαν όπως πολύ δοκιμασθείσαν πόλιν της Λαρίσης, ίνα του λοιπού το Άγιον Λείψανον του Πολυούχου αυτής ευρίσκεται εις τον Ναόν του Αγίου ως θησαυρός πολύτιμος και κατωτέρω «ούτω η Λάρισα αποκτά ότι εζήτησεν ο Μητροπολίτης της», απαντώς προφρόνως εις την ημετέραν επιστολήν. Ημείς δραττόμεθα της ευκαιρίας ταύτης, όπως και δημοσία εκφράσωμεν τας προσωπικάς Ημών ευχαριστίας προς τον αγαπητόν αδελφόν Σ/τον Τρίκκης επί τούτω.
Η πόλις το δώρον του τμήματος όπερ ως ατίμητον κειμήλιον, διαφυλαττόμενον εν τω φερωνύμω Ιερώ Ναώ θ’ αποτελέση νέον άθραυστον κρίκον του συνδέοντα τους σημερινούς απογόνους των αρχαίων Λαρισαίων προς τον πρώτον Αρχιερέα, τον Άγιον και σοφόν, όστις έθεσε τας βάσεις του χριστιανικού οικοδομήματος και του ιστορικού τμήματος της πόλεως ταύτης. Ούτω η Λάρισα επανέρχεται εις τους υψηλούς εκκλησιαστικούς και ιστορικούς εκείνους χρόνους, οίτινες προσέδωσαν αυτή εκ της αξίας των και την ιδικήν της αξίαν.
Ανακοινούμενοι ταύτα ευχαρίστως προς τον ευσεβή λαόν της πόλεως σημειούμεν την ημετέραν χαράν επί των ιερών αποκτήματι πιστεύοντες και εις ομοίαν τοιαύτην της αγαπητής πόλεως και του φιλοχρήστου αυτής λαού, θα παρακαλέσωμεν όπως μεθ’ ημών των αρχών της πόλεως, των σωματείων κ.λπ. συμμετάσχη εις την πανηγυρικήν υποδοχήν το κομισθησόμενον ιερόν λείψανον, όταν προς τούτο ειδοποιηθή παρ’ ημών».
+ Ο Λαρίσης Δωρόθεος
