Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού – νομικού
Ο Μοντεσκιέ, στο μνημειώδες έργο του «Το πνεύμα των Νόμων» περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Περί διαφθοράς της Δημοκρατίας», όπου εξηγεί όσα συμβαίνουν στη χώρα μας: Η διαφθορά κάθε κυβέρνησης αρχίζει με τη διαφθορά των αρχών της. Αρχή του Δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η πολιτική αρετή, δηλαδή η αγάπη για την πατρίδα και την ισότητα. Η Δημοκρατία διαφθείρεται όχι μόνο όταν χάνει το πνεύμα της ισότητας, αλλά και όταν υιοθετεί το πνεύμα της υπέρμετρης ισότητας (αναρχία). Όταν δηλαδή ο κάθε πολίτης επιδιώκει να είναι ίσος με εκείνους που επέλεξε να τον κυβερνήσουν. Όταν ένας λαός παύσει να ανέχεται την εξουσία που ο ίδιος έχει επιλέξει, θέλει να κάνει τα πάντα ο ίδιος: να διαβουλεύεται αντί της Βουλής, να εκτελεί αντί της κυβέρνησης και να περιορίζει τις εξουσίες της Δικαιοσύνης.
Πολιτική αρετή δεν μπορεί να υπάρχει πλέον στη Δημοκρατία. Ο λαός οδηγείται σ’ αυτή τη δυστυχία όταν αυτοί τους οποίους εμπιστεύθηκε, θέλοντας να αποκρύψουν τη διαφθορά τους, επιζητούν να τον διαφθείρουν. Για να μην αντιλαμβάνεται τη φιλοδοξία τους δεν του μιλούν παρά μόνο για το μεγαλείο του. Για να μην διακρίνει τη φιλοχρηματία τους, καλλιεργούν ασταμάτητα τη δική του. Η διαφθορά αυξάνεται ανάμεσα στους διαφθορείς, αλλά και ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν διαφθείρει.
Ο λαός διαμοιράζεται όλα τα εισοδήματα του κράτους. Η οκνηρία και η συμμετοχή του στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων τον οδηγούν στο να προσπαθεί να διανθίσει τη φτώχεια του με πολυτελή διαβίωση. Αντικείμενο της οκνηρίας και της πολυτέλειας δεν μπορεί παρά να είναι οι πόροι του Δημοσίου. Όμως, δεν είναι δυνατόν να παρέχονται πολλά στον λαό χωρίς να του αφαιρούνται περισσότερα. Αλλά για να του αφαιρεθούν πρέπει πρώτα να καταργηθεί η Δημοκρατία. Όσο ο λαός νομίζει πώς κερδίζει περισσότερα με την ελευθερία που απέκτησε, τόσο πλησιάζει η στιγμή που θα τη χάσει. Αναδύονται πολλοί μικροί δυνάστες που ο καθένας διακατέχεται από τη φαυλότητα ενός και μόνο δικτάτορα.
Σύντομα, ο λαός καταλήγει να απεχθάνεται ό,τι απέμεινε απ’ την ελευθερία του. Τότε εμφανίζεται ένας τύραννος και ο λαός τα χάνει όλα, ακόμη και τα οφέλη που αποκόμισε απ’ τη διαφθορά του. Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που διέφθειραν τις Ελληνικές Δημοκρατίες δεν εξελίχθηκαν σε τυράννους. Επειδή οι περισσότεροι ήταν δημαγωγοί και, επιπλέον, στην καρδιά των Ελλήνων καίει ένα άσβεστο μίσος εναντίον εκείνων που ανατρέπουν μια δημοκρατική κυβέρνηση. Έτσι, η αναρχία αντί να καταλήγει σε τυραννία, εκφυλιζόταν σε παρακμή...
Όλα όσα αναφέρει ο Μοντεσκιέ το 1748 μπορεί κανείς να τα παρατηρήσει στην Ελλάδα τα τελευταία 40 σχεδόν χρόνια. Ένα όργιο διαφθοράς διορισμών, παραγωγών, πλαστών συντάξεων, επιδομάτων και χορηγιών με πλαστά στοιχεία οδηγούν τον καθένα στη σκέψη ότι στην Ελλάδα λειτουργούσε, αν δεν λειτουργεί ακόμη, μία τεράστια και πολύ κερδοφόρα κρατικοδίαιτη εταιρία με την επωνυμία ΔΙΑΦΘΟΡΑ Α.Ε. Οι μεγαλομέτοχοι ήταν παράγοντες του πολιτικού κατεστημένου, συνδικαλιστές και οι κολαούζοι τους. Μικρομέτοχοι ήταν οι θεσηθήρες, οι ρουσφετοθήρες, οι ζητωκραυγαστές, οι χειροκροτητές, οι αφισοκολλητές και άλλα κομματόσκυλα.
Το δυστύχημα είναι ότι όλες αυτές οι φούσκες κάποτε σκάζουν και όλοι αυτοί που περίμεναν το κατιτίς, οι αρχολίπαροι (όσοι εκλιπαρούν τους άρχοντες για κάποιο ρουσφέτι) έμειναν με... το δάχτυλο στο στόμα. Όπως ήταν φυσικό, θύμωσαν, εξοργίστηκαν, αγανάκτησαν και εκδήλωσαν όλη αυτή τη δυσαρέσκειά τους με διάφορους τρόπους. Από τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις μούντζες μέχρι τα γιαουρτώματα.
Τις προάλλες, με την ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών, ο ελληνικός λαός εξέφρασε για άλλη μια φορά τον θυμό, την οργή και την αγανάκτηση. Τα δύο κόμματα, που άσκησαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια παίρνοντας θηριώδη ποσοστά ψήφων, καταποντίστηκαν. Οι ψήφοι διασκορπίστηκαν σε διάφορα μικρά κόμματα, ιδεολογικά ετερόκλητα. Ο ελληνικός λαός έδειξε με την ψήφο του τι δεν θέλει, όχι τι θέλει. Και αυτό δυσκολεύει τη διακυβέρνησή του. Όλα αυτά συνθέτουν μία κατάσταση που εκφράζεται με μια λέξη: παρακμή.
