Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Όπως για όλους τους Έλληνες, μέχρι να αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη ισχύει το κριτήριο της αθωότητας, έτσι και για τον προφυλακισθέντα ήδη και παραπεμπόμενο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πρώην υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο, αυτό πρέπει καταρχήν όλοι μας να το σεβασθούμε. Ο Άκης όμως, δεν είναι κάποιο τυχαίο πρόσωπο, αλλά πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και παρά λίγο πρωθυπουργός της χώρας το 1996. Διετέλεσε πέντε χρόνια υπουργός Εθνικής Άμυνας (1996 – 2001) και επί των ημερών του, έγιναν δαπάνες, για αμυντικά εξοπλιστικά προγράμματα ύψους επτά δισ. ευρώ και υπό την έννοια αυτή υπόκειται τουλάχιστον σε αυστηρά και δίκαιη όμως κριτική, όχι μόνον αυτός, αλλά και το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, προϊόν του οποίου δεν μπορεί, παρά να είναι ο κατηγορούμενος πρώην υπουργός και αυτό θα επιχειρήσω να κάνω στο σημερινό μου κείμενο. Ο Άκης πιάστηκε «με τη γίδα στην πλάτη» και επομένως δικαιολογημένα σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, με τεκμηριωμένα, εκτενή και λεπτομερή ρεπορτάζ αναφέρονται, για τις ημέρες και τη ζωή του, μετά το 1981, τόσο για τη θητεία του, στο υπουργείο Άμυνας (1996 – 2001), όσο και για την προσωπική του ζωή και πως κατόρθωσε σε διάστημα μιας μόλις δεκαετίας, να αποκτήσει την τεράστια αυτή περιουσία, σε ακίνητα, για τα οποία ουκ έστιν αριθμός. Ο Δημ. Φράγκος αντιστράτηγος ε.α. έχει γράψει ένα βιβλίο, για τις αμυντικές δαπάνες της χώρας με θέμα, προσέχετε παρακαλώ «Αμύνεσθαι περί πάρτης», που είναι επικεντρωμένο στα τέρατα και σημεία, που συνέβησαν επί των ημερών του, ως υπουργός Άμυνας στο υπουργείο του. Συνεπώς η προφυλάκισή του, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά από πολλού καιρού κάτι το αναμενόμενο και ήλθε μάλιστα, πολύ καθυστερημένα και αργοπορημένα.
Οι δύο εισαγγελείς και μάλιστα γυναίκες, για τις οποίες, πιστεύω αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, καθώς και στο ΣΔΟΕ, έκαναν όσα δεν μπόρεσαν, να κάνουν οι 300 βουλευτές, στην εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή του 2005 υπό την προεδρία του βουλευτή της ΝΔ κ. Τραγάκη, η οποία ως γνωστόν όμως δεν κατελόγησε καμία απολύτως ποινική ευθύνη στον Τσοχατζόπουλο και σήμερα τούτο αποτελεί ένα θετικό στήριγμα, στην υποστηρικτική νομική γραμμή, του κατηγορούμενου πρώην υπουργού.
Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάμπολλες παρόμοιες εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές, χωρίς να υπάρξει κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα, γιατί το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 86), επιτρέπει την ατιμωρησία των πολιτικών, όταν η Βουλή, μπορεί να ασκήσει δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης, μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου, που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος, διαφορετικά επέρχεται παραγραφή των όποιων αδικημάτων έχουν εν τω μεταξύ πραγματοποιήσει. Δηλαδή «πιάσε το αυγό και κούρευτο». Γι’ αυτό και η πλευρά του κατηγορουμένου, επιμένει στην παραγραφή των όποιων αδικημάτων, που φέρεται να έχει διαπράξει και πάνω σε αυτά θα βασίσει, την κύρια νομική του υποστήριξη. Και όμως ακόμα η Πολιτεία επιμένει να έχει σε ισχύ αυτό το άρθρο του Συντάγματος (86), που επιτρέπει την ατιμωρησία συλλήβδην όλων των πολιτικών. Στην προκειμένη περίπτωση δεν αποκλείεται να παραπεμφθούν και τελικά να δικασθούν όλοι οι συνεργάτες και συνένοχοι του πρώην υπουργού και αυτός αν και πρωταγωνιστής να απαλλαγεί λόγω παραγραφής. Δυστυχώς αυτό το Κράτος Δικαίου, έχουμε δημιουργήσει και μετά μας φταίνε, πάντοτε οι ξένοι. Συνεπώς τούτο αντίκειται στο άρθρο 4 του Συντάγματος, που αναφέρει ότι όλοι οι Έλληνες έναντι του Νόμου είναι ίσοι.
Βουλευτής δεν διώκεται, ουδέ συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, ουδέ άλλως περιορίζεται, άνευ αδείας του Σώματος. Η άδεια θεωρείται μη παρασχεθείσα, εάν η Βουλή δεν αποφανθεί εντός τριμήνου από της διαβιβάσεως της αιτήσεως διώξεως του εισαγγελέως, εις τον Πρόεδρο της Βουλής. Άρθρο 62 του Συντάγματος.
Το 1998 βουλευτής της Σάμου, ενεπλάκη σε θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα και αρνήθηκε να υποβληθεί σε αλκοτέστ επικαλούμενος ασυλία. Άλλος βουλευτής κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, πάλι σε τροχαίο ατύχημα στη Λεωφόρου Συγγρού, αλλά ουδέποτε έγινε άρση ασυλίας του, από τη Βουλή καίτοι τούτο εζητήθη. Και ουκ έστιν αριθμός άλλων παρόμοιων περιπτώσεων, όπου η πλειοψηφία της Βουλής αρνήθηκε την άρση της ασυλίας των βουλευτών, από καθαρά κακώς εννοούμενη συναδελφική συντεχνιακή αλληλεγγύη και μόνον.
Από ισχύος του Συντάγματος του 1975 (11-06-1975) έχουν γίνει μέχρι σήμερα τρεις αναθεωρήσεις τούτου (1986 – 2001 – 2008), εντούτοις όμως εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα διατάξεις, όπου η διάπραξη αδικήματος εις βάρος άλλων, αλλά και του δημοσίου συμφέροντος, οι παραβάτες να τυγχάνουν συνειδητά ξεχωριστής μεταχείρισης, από τα αρμόδια για την τήρηση και εφαρμογή των νόμων, θεσμικά όργανα της Πολιτείας, όταν οι κατηγορούμενοι, έχουν κάποια ιδιότητα ή υψηλά αξιώματα, όπως μέλη της Κυβέρνησης ή του Κοινοβουλίου.
Η χώρα μας οδεύει την 06-05-2012 στις πιο κρίσιμες εκλογές από το 1974 και όλα τα κόμματα, έχουν επικεντρώσει τον προεκλογικό τους αγώνα, γύρω από τη δανειακή σύμβαση (Μνημόνιο Νο 2), με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός, στην κυριολεξία να έχει διχασθεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε οπαδούς του ευρώ ή της δραχμής και όμως το κύριο και πρώτο ζητούμενο, σήμερα για την Πατρίδα μας, είναι η οργάνωση και ο εκσυγχρονισμός του Κράτους. Και όμως υπάρχουν στο Σύνταγμά μας τέτοιες αγκυλώσεις (άρθρο 62-86) και άλλες πολλές διατάξεις, που δεν είναι του παρόντος και κανένα απολύτως πολιτικό κόμμα, δεν ασχολείται και δεν προσεγγίζει καθόλου αυτές, και τις αφήνουν στην κυριολεξία τελείως ανέπαφες, τότε σημαίνει το λιγότερο, ότι όλοι οι πολιτικοί μας μηδενός εξαιρουμένου, είναι αδιόρθωτοι, ανόητοι και συγχρόνως αμετανόητοι, όταν συνειδητά πλέον αφήνουν ανέπαφο όλο εκείνο το θεσμικό καθεστώς, που δημιουργεί από μόνο του, τη φαυλότητα, την ασυλία και την ατιμωρησία εκ μέρους όλων αυτών, που είναι ταγμένοι εκ των πραγμάτων να υπηρετούν το καλώς εννοούμενο δημόσιο συμφέρον και όχι την πάρτη τους και σε βάρος επομένως του ταλαιπωρημένου λαού μας, όπως δυστυχώς κατά κόρον συμβαίνει μέχρι σήμερα.
