Του Γεωργίου Ντόβα
Παρακολουθώντας τα πολιτικά γεγονότα επί σειρά ετών αδυνατώ να καταλάβω με ποια λογική σκέπτονται και λειτουργούν λαός και πολιτική ηγεσία και πού τελικά οδηγούν τη χώρα. Η δημοκρατία, η ελευθερία, ο πατριωτισμός, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους και έχουν γίνει φαιδρά λογοπαίγνια. Οι πολιτικοί προσποιούνται ότι υπηρετούν πιστά αυτές τις αξίες και ο λαός προσποιείται ότι τις σέβεται. Αν δεν σταματήσει αυτή η κατάσταση κι αν δεν αλλάξουμε γρήγορα μυαλά το μέλλον προοιωνίζεται ζοφερό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους είναι κυρίως πολιτικό, με την έννοια ότι είμαστε πολιτικά όντα κι όλες οι σκέψεις και πράξεις μας έχουν πολιτική χροιά. Στις μέρες μας απλά έχει οξυνθεί σε βαθμό επικίνδυνο διότι ο τρόπος που λειτούργησε το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά οδήγησε σε πολλά και ποικίλα αδιέξοδα (χρέος, δημοσιονομικά ελλείμματα, ανεργία, εξάρτηση, διαφθορά, χλιδή, ιδιοτέλεια κ.ά.).
Η ρίζα του κακού βρίσκεται στην οργάνωση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων τα οποία αποτελούν τους βασικούς θεσμούς της δημοκρατίας. Τα κόμματα είναι οργανισμοί με συγκεκριμένους στόχους με προγράμματα και ιδεολογίες που ευαγγελίζονται τη δημοκρατία, την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη και την ευημερία όλων των πολιτών κ.ά. Η λειτουργία τους στηρίζεται στην αξιοκρατία και τη δημοκρατία. Στην πράξη δυστυχώς συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα, επομένως δεν μιλάμε πλέον για κόμματα αλλά για φατρίες που η κάθε μία επιδιώκει τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς.
Στις μέρες μας αυτή η θλιβερή πραγματικότητα είναι απτή σε όλους εκείνους που δεν συμβιβάζονται με αυτή την απαράδεκτη κατάσταση και προσπαθούν, μάταια ίσως, κάτι ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο. Η άρνηση αυτής της νοσηρής πολιτικής νοοτροπίας έχει μεγάλη σημασία διότι σίγουρα αργά ή γρήγορα θα βρει πολλούς μιμητές. Θα αναφέρω δύο μόνο πρόσφατα γεγονότα που αποδεικνύουν περίτρανα τον πολιτικό φατριασμό και αφορούν το ένα στη συμμετοχή του Γ. Σιμπιλίδη στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, ο οποίος το 1993 έριξε την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη και το άλλο στον αποκλεισμό από το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπατόλια, ο οποίος με δηλώσεις του κατήγγειλε ανοιχτά και με παρρησία το φατριασμό της παράταξής του.
Θα ήταν παράλειψη και άδικο να μην αναφερθώ και στις φατρίες της αριστεράς οι οποίες λόγω ιδεολογικών καταβολών και τακτικών ξεκινούν από τις φράξιες. Φράξια και φραξιονιστές είναι μια ομάδα και τα μέλη της τα οποία συσκέπτονται και δρουν στο σκοτάδι προκειμένου να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις αλλοιώνοντας την καθαρότητα της ιδεολογίας του κόμματος. Όταν γίνουν αντιληπτοί από την επίσημη ηγεσία καταγγέλλονται, λοιδορούνται και αποβάλλονται για να αποτελέσουν νέο κόμμα «φατρία». Έτσι παρατηρούμε μια κατακερματισμένη αριστερά που όχι μόνο δεν δίνει καμία ελπίδα ανόδου της στην εξουσία αλλά παραπλανά και εξαθλιώνει με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της τους εργαζόμενους για τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζεται.
Κατ΄ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών φατριών αναπτύχθηκαν και οι συνδικαλιστικές φατρίες οι οποίες φέρουν τεράστιες ευθύνες για τα σημερινά αδιέξοδα. Με τις δραστηριότητές τους κατέστρεψαν αφ’ ενός τις ΔΕΚΟ και στέρησαν τους εργαζόμενους από θέσεις εργασίας με το ξεπούλημά τους σε ιδιώτες, και αφ’ ετέρου τα εργοστάσια με το κλείσιμό τους ή την αποχώρησή τους από την Ελλάδα. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει με τις φατρίες στον δημόσιο τομέα! Χάος αμέτρητο.
Στις προσεχείς εκλογές ο λαός πρέπει να βροντοφωνάξει τους στίχους του ποιητή: Τους πήραμε είδηση πως είναι μια φατρία/ που ξεπουλήσαν φως και ήλιο και πατρίδα. Αν δεν το κάνει θα είναι άξιος της μοίρας του και δεν θα δικαιούται να κλαψουρίζει γι’ αυτά που έπαθε κι όσα χειρότερα θα πάθει.
