*Του Αστερίου Ροντούλη
Ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαρραγεί. Τα χαμηλά και μεσαία στρώματα του ελληνικού λαού πλήττονται, κατά τρόπο οδυνηρό, από τη φτώχεια, την ανεργία και την ουσιαστική ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους. Η εξαθλίωση εξαπλώνεται και μόνον οι οικογενειακοί δεσμοί συνέχουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, την τραυματισμένη και καταρρέουσα ελληνική κοινωνία.
Όμως, παρόλο το νοσηρό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, ο λαός μας ακόμη διαθέτει τα πνευματικά όπλα της Ορθοδοξίας και την επίγνωση των εθνικών του ιδιαιτεροτήτων, που του επιτρέπουν να στέκεται όρθιος και να αντέχει τις παντοειδείς κακουχίες.
Ένας λαός με ιστορικό βάθος χιλιετιών, που μπορούσε να επιζήσει και να μεγαλουργήσει μετά από αλλεπάλληλους πολέμους και σκλαβιές, είναι βέβαιο ότι διαθέτει ισχυρά γονίδια επιβίωσης και υπέρβασης των όποιων δυσχερειών, με προεξάρχον εκείνο της συμπόνιας και της αλληλεγγύης.
Άλλωστε, οι δυο αυτές αξίες διαποτίζουν την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία και, συνεπώς, έχουν εμφιλοχωρήσει στα εσώψυχα του ελληνικού λαού, που αμέσως έρχονται στην επιφάνεια, όταν οι καταστάσεις το υπαγορεύουν.
Και, πράγματι, τώρα έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να σημάνουν τα κοινωνικά σήμαντρα την ώρα της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και της συμπόνιας. Τώρα έχει φτάσει η ώρα, για να στηριχτεί ο πλησίον, για να χορτάσει, έστω πρόσκαιρα ο πεινασμένος, για να ανακουφιστεί, έστω παροδικά ο άρρωστος, για να εκφραστεί, ανυπόκριτα και ανιδιοτελώς, η ανθρωπιστική πτυχή της ελληνικής ψυχής.
Ιδιαιτέρως, μάλιστα, τώρα, που πλησιάζει η θυσία του Θεανθρώπου. Αυτός που σταυρώθηκε και αναστήθηκε μπορεί να μας οδηγήσει στους δρόμους της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο, για να απολαύσουμε την εσωτερική πληρότητα και να επανεύρουμε τη ζεστή ανθρώπινη καρδιά, που απωλέσαμε λόγω του άφρονος υπερκαταναλωτισμού και της δανειακής ευζωίας των παρελθόντων ετών.
Ενόψει της Πασχαλιάς, κανένας συνάνθρωπος δεν πρέπει να νιώσει μόνος και εγκαταλελειμμένος. Κανένα παιδί δεν πρέπει να σταθεί μπροστά σε ένα άδειο πασχαλινό τραπέζι. Καμιά μάνα δεν πρέπει να νιώσει ανήμπορη και αβοήθητη στον αγώνα που κάνει, για να αναστήσει τους βλαστούς της.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τα χιλιάδες συσσίτια και το μεγαλειώδες φιλανθρωπικό έργο, σηματοδοτεί την ώρα της κοινωνικής ευθύνης του κάθε χριστιανού, χωρίς τυμπανοκρουσίες και επικοινωνιακούς βερμπαλισμούς. Η διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, άλλωστε, συνιστά βασική επιδίωξη και θεμελιώδη όρο ύπαρξης του ορθόδοξου χριστιανικού λόγου, διότι άνευ αυτής το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού καθίσταται κενού περιεχομένου.
Εμείς, λοιπόν, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε πρόθυμοι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Εκκλησίας μας; Εάν όχι, το πασχαλινό μας τραπέζι, όσο πλούσιο κι αν είναι, δεν θα μας χορτάσει. Εάν, ναι, είναι σίγουρο ότι θα χορτάσουμε, όσο φτωχικά κι αν είναι τα πασχαλινά εδέσματα που θα μας αξιώσει ο Κύριος να γευτούμε. Καλή Ανάσταση και Εθνική Αφύπνιση.
