Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Η μούντζα γίνεται με την παλάμη του χεριού. Ο υβρίζων τείνει το χέρι του, προς τον υβριζόμενο και «δείχνει» σε αυτόν την ανοιχτή του παλάμη, ενώ τα δάχτυλα του χεριού του, είναι τεντωμένα. Ο υβρίζων πρέπει να δίνει την εντύπωση, πως κολλάει το χέρι του, στο πρόσωπο του υβριζόμενου, όσο μακριά και να βρίσκεται. Προκειμένου να δοθεί έμφαση, κάποιες φορές η μούντζα γίνεται και με τα δύο χέρια. Σε αυτή την περίπτωση, οι δύο παλάμες του υβρίζοντος είναι η μία πίσω από την άλλη, ενώ η μπροστινή παλάμη, είναι σταθερή και η άλλη πέφτει πάνω της, από την πίσω μεριά. Η μούντζα περιγράφεται ειρωνικά, ως το «παράσημο της ανοιχτής παλάμης».
Η μούντζα ανάγεται στην εποχή του Βυζαντίου και συγκεκριμένα σε μία ποινή, που εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις ασήμαντων παραπτωμάτων. Ο δικαστής έβαζε το χέρι του, σε στάχτη και λέρωνε (μουντζούρωνε) το πρόσωπο του τιμωρημένου, διαπομπεύοντάς τον με αυτόν τον τρόπον.
Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι η χρήση της μούντζας χρονολογείται, πολύ παλιότερα στην Αρχαία Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή μία χειρονομία αντίστοιχη της μούντζας, χρησιμοποιούνταν αρχικά στα Ελευσίνια μυστήρια και συνοδευόταν από κατάρες, που απευθυνόταν προς τον «εχθρό».
Η μούντζα είναι ευρέως διαδεδομένη στην Ελλάδα, την Κύπρο και γενικά όπου ζουν Έλληνες, ως υβριστική χειρονομία. Είναι επίσης γνωστή και ως «φάσκελα».
Πανελλαδικά η πρώτη μούντζα ως ένδειξη οργής και απαξίωσης, στο πολιτικό μας σύστημα, για την κατάντια και την χρεοκοπία της xώρας μας, συνέβη στην πόλη μας (Λάρισα), κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 1940 το 2011, όταν κάποιος μαθητής, που διερχόμενος, προ των επισήμων, μούντζωσε προκλητικά και επιδεικτικά θα έλεγα συλλήβδην όλη την εξέδρα των επισήμων.
Τότε πιστεύω τόσο η τοπική κοινωνία, αλλά περισσότερο η εκπαιδευτική κοινότητα, δεν θέλησε να ασχοληθεί σοβαρά με ένα τόσο καυτό υπαρκτό θέμα, να το αναλύσει σε όλη του την έκταση, να εντοπίσει τα πραγματικά αίτια, που οδήγησαν τον νεαρό μαθητή, να προβεί στην όποια διαμαρτυρία του και οργή του, με αυτόν τον υβριστικό τρόπο. Απεναντίας η ασυνήθιστη αυτή πράξη του, καλύφθηκε με ένα πέπλο σιωπής και ανοχής ο νεαρός ηρωποιήθηκε, με αποτέλεσμα να βρει αργότερα και άλλους πολλούς μιμητές στις πρόσφατες παρελάσεις των Ιωαννίνων και Ρόδου.
Πιστεύω γι’ αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο, που τείνει να γίνει μόδα ελεεινής μορφής, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και έχει η εκπαιδευτική μας κοινότητα. Δηλαδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι οποίοι φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε τον εκπαιδευτικό τους ρόλο, πάνω στην ανάγκη της εθνικής διαπαιδαγώγησης των ελληνοπαίδων, όπως για τους διαχρονικούς αγώνες των προγόνων μας, που με τόσες θυσίες και αίμα κατόρθωσαν να δημιουργήσουν και να μας παραδώσουν τη σημερινή ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Συνεπώς οι παρελάσεις γίνονται αποκλειστικά και μόνο, για να τιμήσουμε τους ήρωες, τους αγωνιστές και τους προγόνους μας και κανέναν άλλο. Και επομένως οποιαδήποτε απρεπή χειρονομία, στο πρόσωπο των επισήμων, προσβάλλει κατευθείαν τη μνήμη των αθανάτων ηρώων νεκρών μας.
Το θέαμα, που παρακολουθήσαμε όλοι μας στην πόλη μας, κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 1821 πριν λίγες ημέρες, δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν μας και μάλιστα στους εκπαιδευτικούς μας. Τα παρελαύνοντα τμήματα των μαθητών το πλείστον αριστερά έστρεφαν την κεφαλήν τους και σπανίως δεξιά, δηλαδή προς τους επισήμους και αυτό ήταν εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Οι μαθητές διέρχοντο προ των επισήμων αστοίχιστοι, ασύντακτοι, δίκην αγέλης, χωρίς βηματισμό, βαριεστημένοι, άκεφοι, ανόρεκτοι, με τσίχλα στο στόμα και άλλα πολλά, που έδειχναν ότι δεν είχε γίνει καμία απολύτως προετοιμασία για τον σκοπό αυτό. Τρανό παράδειγμα όταν ένας μαθητής σήκωσε το αριστερό του χέρι και μούντζωσε, προς τους επισήμους, ο γυμναστής, που τον ακολούθησε, αντί να δείξει την παρουσία του και να του κατεβάσει αμέσως το χέρι του, ως όφειλε, τον άφησε ανενόχλητο να συνεχίσει τη θεάρεστη πράξη του...
Πιστεύω απολύτως εάν οι εκπαιδευτικοί μας ενημέρωναν ως όφειλαν, τους μαθητές, για τον σκοπό της επανάστασης της 25ης Μαρτίου του 1821 και για το νόημά της, καθώς και για τις θυσίες των αγωνιστών εκείνης της εποχής, όπως με τόση επιτυχία ανέλυσε στην εμπνευσμένη ομιλία της, για την Εθνική μας επέτειο στο Μητροπολιτικό Ναό της πόλης μας, ανήμερα της 25-03-2012 η καθηγήτρια κ. Καλούση, τότε ένα είναι βέβαιον ότι, όλοι μας θα παρακολουθούσαμε μία παρέλαση αντάξια του αίματος και των θυσιών των αγωνιστών του 1821 και όχι μια απλή διέλευση ατάκτων και βαριεστημένων μαθητών, που έκαναν στην κυριολεξία αγγαρεία και καταναγκαστική εργασία.
Αγαπητοί μου μαθητές η μούντζα είναι όπως ο αυτοτραυματισμός και εάν συνεχισθεί, τότε ένα είναι βέβαιο, ότι στο τέλος οι μισοί Έλληνες θα μουντζώνουν τους άλλους μισούς και έτσι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε όλοι μας, από ακατάσχετη αιμορραγία. Μη συνεχίσετε άλλο αυτή τη μόδα, που μας προσβάλλει και μας εκθέτει ως λαό. Η μούντζα είναι καθαρή αυτοκτονία και πρέπει επιτέλους να σταματήσει και να κοιτάξουμε όλοι μαζί και μονιασμένοι ως μια γροθιά μπροστά, μήπως σώσουμε την παρτίδα και την πατρίδα.
Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι αντίδρασης καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι της μούντζας; Σίγουρα ΝΑΙ. Τότε γιατί αυτοδιαλυόμεθα, αυτοεξευτελιζόμαστε και τελικά αυτοκαταστρεφόμαστε;
