* Της Ηρούς Διώτη, βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ
Τι σημαδεύει άραγε τη φυσιογνωμία μιας πόλης; Πιστεύω πως την σημαδεύουν οι άνθρωποί της και οι κοινωνικοί αγώνες κάθε εποχής για ένα καλύτερο κόσμο. Τέτοια θα διαβάσουμε όλοι και όλες αν ψάξουμε προς τα πίσω την ιστορία της Λάρισας και κάθε πόλης. Βεβαίως στην ιστορία απέναντι σε αυτούς τους αγώνες υπήρχε πάντα και η άλλη πλευρά, η πλευρά της εξουσίας που με καταστολή απαντούσε σε αυτές τις διεκδικήσεις του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο. Ποτέ όσοι είχαν προνόμια και εξουσία, δεν παραχώρησαν χωρίς μεγάλους αγώνες κομμάτι των προνομίων τους στους αποκάτω.
Από την εποχή που στη Θεσσαλία ο Μαρίνος Αντύπας ξεσήκωνε τους κολίγους για μια καλύτερη ζωή, μέχρι και σήμερα, η προσπάθεια να κατασταλεί κάθε ριζοσπαστική φωνή που απειλεί την καθεστηκυία τάξη είναι πάντα παρούσα. Και ας μην ξεχνάμε ότι για το θάνατό του δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη και καλύφθηκε πλήρως ο δολοφόνος, που αθωώθηκε πανηγυρικά στη δίκη.
Και ερχόμαστε λοιπόν σε αυτή την επίμαχη λέξη που λέγεται δικαιοσύνη και μας κυνηγάει από τότε, και μυστηριωδώς πως, δεν είναι καθόλου τυφλή όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά τις περισσότερες φορές κοιτάζει προς την πλευρά των ισχυρών και της εξουσίας. Εννοώ τη θεσμική δικαιοσύνη η οποία στις μέρες μας στη Λάρισα, μαζί με την αστυνομία και τους τοπικούς άρχοντες, μάλλον θεωρούν πως η καταστολή κάθε ριζοσπαστικής κίνησης διαμαρτυρίας που ξεφεύγει από το δικό τους πλαίσιο, είναι καθήκον.
Κατά τη γνώμη τους κάθε κίνηση που αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία, την κυβέρνηση, τα μνημόνια, πρέπει να δικάζεται και να τιμωρείται προς παραδειγματισμό, στέλνοντας το μήνυμα, ότι τίποτα δεν θα κινείται έξω από αυτά τα πλαίσια. Έτσι γινόμαστε πανελλαδικό παράδειγμα προς αποφυγή, όταν σέρνονται στα δικαστήρια ανήλικοι μαθητές που κατηγορούνται με βάση τον τρομονόμο (!) διότι οι αρχές του τόπου θέλουν μια υπάκουη και στα μέτρα τους νεολαία. Και η πατέντα αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν τραγωδία ή σαν φάρσα και γίνονται πάντα συλλήψεις στο σωρό, αποδίδεται συλλογική ευθύνη και είναι μια σαφής προσπάθεια κατατρομοκράτησης των ανθρώπων που αντιστέκονται ή που προσπαθούν να εκφράσουν την επιθυμία τους για έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο.
Ειδικά στις μέρες του μνημονίου οι άνθρωποι πολλές φορές αμήχανοι και πολλές φορές οργισμένοι διαμαρτύρονται και αντιστέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι μαζικές διαμαρτυρίες στις παρελάσεις, και κυρίως την 28η Οκτωβρίου με έναν αυθόρμητο τρόπο, ανησύχησαν πολύ το πολιτικό σύστημα που προχώρησε σε στρατιωτικού τύπου μέτρα κυρίως στις μεγάλες πόλεις για να περιφρουρήσει (από ποιον άραγε;) τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου. Και φυσικά στη Λάρισα το μάτι του νόμου ήταν άγρυπνο και το μάτι της δικαιοσύνης πάνω στον κόσμο σαν τον μεγάλο αδερφό, έτοιμο να καταβροχθίσει, ό,τι κινείται και τολμάει να διεκδικήσει το δίκιο του και να αμφισβητήσει τις κακόγουστες φιέστες που στήνονται, όχι για να τιμήσουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του 1821, αλλά την κυβερνητική εξουσία του σήμερα που θέλει να ανέβει στο βάθρο της παρέλασης.
Ε, όχι αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης! Δεν δικαιούστε, από τη στιγμή που υπογράψατε την καταδίκη της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια για να πλουτίσουν λίγοι και εκλεκτοί ντόπιοι και ξένοι. Η αστυνομία όμως και η δικαιοσύνη, ειδικά στη Λάρισα, δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Για άλλη μια φορά λοιπόν γίναμε μάρτυρες μιας αποτρόπαιας συμπεριφοράς που κατέληξε να σέρνονται στα δικαστήρια όποιοι βρέθηκαν μπροστά τους και να καταδικάζονται! εργαζόμενοι άνθρωποι για αντίσταση κατά της αρχής, διότι δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις που τους έλεγαν να «βγάλουν το σκασμό» και να κλειστούν σπίτι τους. Και όλο αυτό για να τρομοκρατήσουν και να φιμώσουν τον κόσμο και να βγουν λάδι οι κάθε λογής εξουσίες ενόψει μάλιστα εκλογών.
Και επειδή τελευταία πολλοί επικαλούνται τους νόμους που πρέπει να τηρούνται να θυμίσουμε, πως για να τηρούνται πρέπει να είναι δίκαιοι, ή να μην θίγουν τέλος πάντων το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Διαφορετικά οι νόμοι δεν τηρούνται όση πλειοψηφία και αν έχουν στη Βουλή. Και τελευταία δεν υπάρχει κανένας νόμος που να έχει κοινωνική αποδοχή. Αυτό το αίσθημα της αδικίας που πνίγει τον κόσμο, η ανησυχία που έχει για το αύριο και για το μέλλον των παιδιών του, και η αντίσταση που εκφράζει σε αυτά τα σχέδια που εκπονούνται, δεν μπορεί να φυλακιστεί.
Στη Λάρισα ο αυταρχισμός, η καταστολή, οι άδικες ετυμηγορίες δικαστηρίων είναι κανόνας απέναντι στις αντιστάσεις του κόσμου και της νεολαίας. Οι δημοκρατικοί άνθρωποι λοιπόν, τα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις πρέπει να ακουστούν λίγο πιο δυνατά στη Λάρισα και να μην επιτρέπουν τέτοια φαινόμενα εκτροπής να γίνονται κανόνας και να μην τρέχει τίποτα. Το σύνθημα που φωνάζαμε για την Παλαιστίνη, «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» είναι πολύ σοφό και ας κάτσουν όλοι να σκεφτούν πως αυτή η πόλη έχει ιστορία αγώνων και δεν είναι για να την ευτελίζουν οι τοπικές μικροεξουσίες με τέτοιες συμπεριφορές επιβολής. Να μην ξαναεπιτρέψουμε την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων.
