Του Κων. Διαμάντου
Ως Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down, η 21η Μαρτίου κάθε χρόνο, επιλέχθηκε με βάση τα αριθμητικά δεδομένα που συνθέτουν το σύνδρομο (3ο χρωμόσωμα στο 21ο ζεύγος = 3. 21.
Καθιερώθηκε το 2006, με πρωτοβουλία του Έλληνα γιατρού Στυλιανού Αντωναράκη, καθηγητή Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει τη διεθνή κοινότητα για το σύνδρομο Down.
Ας δούμε δύο «αληθινές ιστορίες», μία ισπανική και μία ελληνική:
*Η ισπανική, αναφέρεται στον πρώτο Ευρωπαίο δάσκαλο με σύνδρομο Down. Από τη συνέντευξη του (Πηγή: Welt on Line) του 34χρονου Ισπανού Πάμπλο Πινέδα (να σημειωθεί ότι, στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο) ας ξεχωρίσουμε κάποιες απαντήσεις, μεταξύ άλλων.
-Welt οn Line: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο ντάουν;
-Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε :”Όχι.” «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;» Απάντησε : «Κανένα πρόβλημα». Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.
-Welt οn Line: Στην Αυστρία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του ναζισμού δολοφονήθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων με σύνδρομο ντάουν. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το ουσιαστικό κατά την ανατροφή παιδιών με σύνδρομο ντάουν;
-Πινέδα: Η Αυστρία, η Ελβετία και η Γερμανία πολιτισμικά διαφέρουν από την Ισπανία. Ίσως εκεί (Ισπανία) με καταλαβαίνουν περισσότερο. 1ον: Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε, να το μορφώσετε. Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ . Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί, τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;
*Η δεύτερη ιστορία, η ελληνική, έχει ως «πρωταγωνιστή», τον «κύριο Θανάση». Έναν άνθρωπο του καθημερινού μόχθου, έναν ταξιτζή. Ο οποίος, και προφανώς, μπορεί να δίνει «μαθήματα» επαγγελματισμού και ανθρωπισμού, τόσο στους συναδέλφους του όσο, και κύρια, στους υπηρετούντες τη δημόσια εξουσία και τη δημόσια διοίκηση.
Ο κύριος Θανάσης, λοιπόν, μέσα στην καθημερινή του αγωνία για το βιοπορισμό, ανέλαβε τη μεταφορά ορισμένων μαθητών, μετρημένων στα δάχτυλα ενός χεριού. Παιδιών που, «είναι διαφορετικά αλλά, είναι ίσα» με όλα τα παιδιά του κόσμου. Παιδιών με σύνδρομο down. Έτσι, το «κίτρινο σχολικό ταξί» (!) - πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομασθεί στα παιδιά ένα ΕΙΧ που τους μετέφερε, και όχι το γνωστό σχολικό λεωφορείο;- ανέλαβε «υπηρεσία» στην αρχή της χρονιάς. Φυσικά, η «συνέντευξη» του κυρίου Θανάση για σχετικές πληροφορίες «απαραίτητη», λόγω έγνοιας, από τον γονιό καθώς και, καθημερινή παρακολούθηση.
Ο κύριος Θανάσης, καθημερινά, με μία συμπεριφορά λες και είναι το δικό του παιδί, από το πρώτο λεπτό μέχρι την παράδοση των παιδιών στη δασκάλα, χωρίς να κοιτάει «ρολόι» και «ταξίμετρο» που γράφει χρόνο αντίστροφα γι’ αυτόν, πρόσεχε, μιλούσε σαν πατέρας, αγκάλιαζε τα παιδιά.
Ακόμα, και όταν, ένα παιδί δεν συνέχισε το «δρομολόγιο», κάθε πρωί που βρισκόταν στην αυλή του σχολείου, ο «μικρός άγγελος» από μακριά τον καλημέριζε και, ο κύριος Θανάσης ανταποκρινόταν πάντα με ζεστασιά.
Σε μία πολιτεία που «ψάχνεται» με αριθμούς, σε μία κοινωνία που αναζητά τη «διάσωσή της», ο ελληνικός αξιακός κώδικας του κυρίου Θανάση, η Παιδεία, η Καλλιέργεια, η Ανθρωπιά και η Αλληλεγγύη είναι αυτά που θα πρέπει να αποτελέσουν την προμετωπίδα για την ανάκαμψη της χώρας μας.
