Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντιπρόεδρος και υπουργός των Οικονομικών της κυβερνήσεως Παπαδήμου και από σήμερα νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, είναι ένας ευφυής άνθρωπος και χειμαρρώδης ομιλητής.
Με την ευφυΐα του, προφανώς δε και με τις ικανότητές του, θα προσπαθήσει να ανασυγκροτήσει το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που έχει «βαρέσει διάλυση» και με τη ρητορική του δεινότητα, φυσικά δε και με επικοινωνιακή λογική (όσο κι αν διατείνεται ότι δεν καταφεύγει σε τέτοια τεχνάσματα) θα προσπαθήσει, σε όλη την προεκλογική περίοδο, να αντιστρέψει τη στυγνή πραγματικότητα.
Την πραγματικότητα των Μνημονίων, των πετσοκομμένων μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, την πραγματικότητα της ανεργίας, της φτώχειας και της δυστυχίας, που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες και η ελληνική κοινωνία, μια πραγματικότητα, η οποία θα αποτελέσει τον «οδηγό» και για άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Όμως, τα προσόντα του Ευ. Βενιζέλου και ο βερμπαλισμός του, δεν μπορούν να αποκρύψουν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, όπως δεν μπορούν να αποκρύψουν, ούτε την προσπάθειά του να καλλιεργήσει φοβικά σύνδρομα στην κοινωνία, ούτε φυσικά τις αντιφάσεις του.
Στην συνέντευξη που παραχώρησε, προ της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την παρελθούσα Πέμπτη, ο Ευ. Βενιζέλος είπε πως «δεν υπάρχουν καλοί και κακοί», εκ των οποίων οι μεν πρώτοι δεν θέλουν, ενώ οι δεύτεροι θέλουν, να μειώνουν τους μισθούς (και αυτό είναι κατ’ αρχήν σωστό, αφού ομιλούμε για πολιτικούς) αλλά ταυτόχρονα έκανε αυτόν το διαχωρισμό, μεταξύ των «καλών μνημονιακών» και των «κακών αντιμνημονιακών».
Και το έκανε με θεολογικούς όρους:
«Εγώ ειμί η οδός της αληθείας», είπε ουσιαστικά ο Ευ. Βενιζέλος, για δε τους «άλλους», τους «κακούς» ισχύει, για τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, το, επίσης, θεολογικό «ουαί ημίν υποκριταί και φαρισαίοι».
Ο Ευ. Βενιζέλος «παίζει» συνεχώς με τις λέξεις «αλήθεια», «ρεαλισμός», «αποτελεσματικότητα» και «πρακτικότητα».
Υποστήριξε, λοιπόν, ότι ο ίδιος λέει πάντα την αλήθεια, πλην, όμως, όλοι οι άλλοι, οι «ψευδόμενοι», οι «υποκριτές», έχουν συμπήξει ένα «ετερόκλητο ιδεολογικά και πολιτικά, υποκριτικό και λαϊκίστικο μέτωπο».
Και με αυτό το «άλλο μέτωπο», των «κακών αντιμνημονιακών», ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μας είπε ότι θα αντιπαρατάξει, στις εκλογές, το δικό του μέτωπο, το «μέτωπο της αληθείας».
Ωστόσο, επειδή «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα», όπως έλεγε ο Λένιν, η αλήθεια του Ευ. Βενιζέλου, έχει μεταφυσικό περιεχόμενο, καθώς συγκρούεται με την «αλήθεια» που βιώνουμε, ως πολίτες ατομικά και ως κοινωνία συλλογικά.
Με βάση αυτόν το διαχωρισμό, ο Ευ. Βενιζέλος, ως ρεαλιστής και πρακτικός πολιτικός, όπως δηλώνει ότι είναι (ενίοτε και κυνικός) προτείνει μια νεφελώδη πολιτική πλατφόρμα, δηλαδή μια «υπεύθυνη πολιτική», μια προοδευτική, όπως είπε, λύση, που «κρατά τη χώρα όρθια, μειώνει τις απώλειες και τις αδικίες και σε τελική ανάλυση θα καταστήσει τη χώρα αυτοδύναμη (!)», μια πολιτική, όμως, «εναρμονισμένη με τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί».
Δηλαδή, επί της ουσίας, ο κ. Βενιζέλος υπόσχεται συνέχιση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής, αλλά με κάποιες εμβαλωματικές λύσεις.
Οι δε «φίλοι μας της ΝΔ» (χωρίς συγκεκριμένη προσωπική αναφορά στον Αντώνη Σαμαρά) είναι «υποκριτές», όταν μιλούν για τη «φενάκη της επαναδιαπραγμάτευσης» ή όταν ζητούν – και αυτό «είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη της κοινωνίας» - μόνο να επανέλθουν τα πολυτεκνικά επιδόματα, ή όταν «συμπολιτεύονται αντιπολιτευόμενοι» τη σημερινή κυβέρνηση.
Υπάρχουν, όμως, για τον Ευ. Βενιζέλο και αυτοί που τους εντάσσει στο «μέτωπο της υποκρισίας», δηλαδή η Αριστερά, η Ακροδεξιά και στελέχη από την «ευρύτερη δημοκρατική παράταξη», που «χαϊδεύουν αυτιά» και είναι επικίνδυνοι για τον τόπο. «Δεν είναι αριστερό το να πάμε στη δραχμή και στην ανασφάλεια» (σ.σ. προφανώς τώρα είμαστε ασφαλείς…) ενώ είναι «ορατός ο εκφασισμός της κοινωνίας», η δε Αριστερά «με έμμεσο τρόπο ενθαρρύνει φασίζουσες νοοτροπίες» (όπως οι αποδοκιμασίες και οι προπηλακισμοί πολιτικών).
Ο (και καθηγητής) Ευάγγελος Βενιζέλος προσπάθησε να παίξει νεφελωδώς και με τα λεγόμενα περί «συγκλίσεως των άκρων», στο πλαίσιο της αναθεωρητικής ιστορικής λογικής, που θέλει να ταυτίζονται οι έννοιες κομμουνισμός και φασισμός.
Και, ως εκ τούτου, είπε ότι δεν μπορεί να συμπράξει ούτε με το δεξιό και ακροδεξιό τυχοδιωκτισμό, ούτε με τον αριστερό τυχοδιωκτισμό, προφανώς δε ούτε και με τη «συμπαθή Αριστερά» (του Φ. Κουβέλη).
Επειδή δε απευθύνεται και στο νεόκοπο κόμμα της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη, το οποίο «αναφέρεται» στο παλαιό ΠΑΣΟΚ (και το οποίο εμπεριέχει αντιμνημονιακά στελέχη της «ευρύτερης δημοκρατικής παρατάξεως») ο Ευ. Βενιζέλος δεν θέλησε να ξεκινήσει ανοικτό πόλεμο με αυτούς και δεν απάντησε στη διατυπωθείσα, από τους πρώην συντρόφους του, υπαρκτή αιτίαση ότι το δικό του ΠΑΣΟΚ δεν (θα) έχει σχέση με το σοσιαλισμό (σ.σ. ενώ αυτοί θα έχουν !).
Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ επιλέγει να απευθύνεται στην «Κεντροαριστερά», στη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» και ζητεί «να λέμε αλήθειες», τονίζει δε την ανάγκη «να αναδειχθεί ο λαϊκός, ανανεωτικός και πατριωτικός του χαρακτήρας» του ΠΑΣΟΚ.
Στη δε προσπάθειά του να αποτρέψει τους αντιμνημονιακούς «πράσινους» ψηφοφόρους να οδεύσουν στην κ. Κατσέλη και (κυρίως) στον Φώτη Κουβέλη, τόνισε πως ξέρει την αλγεινή πραγματικότητα, που βιώνουμε οι Έλληνες, πως συμπάσχει με την κοινωνία, πλην, όμως, με τη σκληρή διαπραγμάτευση, που έκανε, μας «έσωσε», ο δε ίδιος έχει λαϊκή καταγωγή, δεν προέρχεται από κανένα πολιτικό τζάκι και, εν πάση περιπτώσει, επέλεξε «να πάει στο πλάι του Ανδρέα Παπανδρέου όταν ήθελαν να τον εξοντώσουν και να εξοντώσουν τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη».
Εξάλλου, επειδή γνωρίζει ότι ένας Παπανδρέου, είναι πάντα ένας Παπανδρέου, εμφανίσθηκε διακριτικός έναντι του Γιώργου Α. Παπανδρέου, ο οποίος ναι μεν «έκανε λάθη και παραλείψεις, αλλά ήταν δυσμενής ο εξωτερικός συσχετισμός δυνάμεων» και φυσικά «είναι πάντα μαζί μας, πολύτιμο στοιχείο της ιστορίας και της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, φίλος και σύντροφος» και γι’ αυτό, άλλωστε, θα πολιτευθεί στις εκλογές, με τις λίστες του ΠΑΣΟΚ.
Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν ηθελημένα αόριστος (για προφανείς λόγους - να μην καλλιεργήσει ηττοπάθεια και να προσπαθήσει, όσο είναι εφικτό, να συμμαζέψει το «μαγαζί» ) στο θέμα των μετεκλογικών κυβερνητικών συνεργασιών: «Θέλουμε την νίκη και την πρωτιά», αλλά ο λαός «θα δώσει την απάντηση για το πώς θέλει να κυβερνηθεί», δηλαδή, αν θέλει συνεργατικές κυβερνήσεις.
Δεν είναι, ως εκ τούτου, τυχαίο πως η κριτική του στη ΝΔ ήταν αναμενόμενη (και κινήθηκε στο πλαίσιο της θεσμικής συνυπάρξεώς των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση Παπαδήμου) αλλά ήταν ιδιαίτερα αυστηρός έναντι του «ακροδεξιού και του αριστερού τυχοδιωκτισμού».
Αξιοσημείωτο είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι ο Ευ. Βενιζέλος έχει αποφύγει προσώρας το one man show και προς τούτο ομιλεί συνεχώς για παράταξη και όχι απλώς για το ΠΑΣΟΚ, κάνει λόγο για «ομαδικότητα και συλλογικότητα», τονίζει ότι «δεν περισσεύει κανείς», ενώ επειδή γνωρίζει το δικό του μερίδιο ευθυνών στο σημερινό κατάντημα της χώρας, ζητεί να κριθεί, από τον ελληνικό λαό, με κριτήριο το μέλλον. Το ιστορικό μέλλον και με τη λογική του ιστορικού του μέλλοντος.
«Στις εκλογές θα έχουμε ιστορικού χαρακτήρα αξιολόγηση», είπε και τέλος δεν είναι τυχαίο ότι, χωρίς να έχει ως φόντο τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο τη λέξη «αρχίζουμε», επιδιώκει να εμφανίσει το κόμμα, αλλά και τον εαυτό του, ως προερχομένους από παρθενογένεση και άρα ως έχοντες μηδενίσει το κοντέρ.
