* Της Κατερίνας Ζαχείλα, προέδρου κοινωνικής οργάνωσης «Δράση για τη Θεσσαλία»
Μέσα στην πρωτοφανή κρίση που πλήττει σήμερα τη xώρα μας, την καταβαράθρωση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, τον κίνδυνο για απώλεια σημαντικών κοινωνικών κεκτημένων, τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και το θλιβερό φαινόμενο της μετανάστευσης νέων επιστημόνων, γίνεται σαφές ότι δεν απειλείται από χρεοκοπία μόνο η οικονομία μας, αλλά και το ίδιο το μοντέλο κοινωνικής μας πολιτικής.
Η στήριξη των ευπαθών ομάδων –ηλικιωμένων, ανέργων, πολυτέκνων, αστέγων, νεόπτωχων, ΑΜΕΑ, η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης με τη συμμετοχή κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελούν αυτονόητη και ελάχιστη συνεισφορά της Πολιτείας στην αντιμετώπιση των κοινωνικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης.
Μακροπρόθεσμα η ελληνική κοινωνία θα ορθοποδήσει μόνο με τη διαμόρφωση μιας Εθνικής Κοινωνικής Πολιτικής που θα αξιοποιεί τα διδάγματα του παρελθόντος και θα βασίζεται σε διαφορετικές αξίες, παραδοχές και παραμέτρους. Μια κοινωνική πολιτική με πυρήνα της, αφενός τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, αφετέρου την κατοχύρωση ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τον Έλληνα εργαζόμενο, ελεύθερο επαγγελματία και συνταξιούχο.
Γιατί η πραγματική ουσία ενός κοινωνικού κράτους, δεν είναι να λειτουργεί βραχυπρόθεσμα, παροχολογικά και αποσπασματικά, αλλά να επεμβαίνει προληπτικά και κυρίως να παρέχει τη δυνατότητα στην ίδια την Κοινωνία να ευημερεί με τις δικές της δυνάμεις. Μοναδική μέθοδος για την υλοποίησή μιας τέτοιας πολιτικής είναι η σύνδεση της με την προσπάθεια για Εθνική Ανάπτυξη.
Μια προσπάθεια που θα στοχεύει στη δημιουργία εξωστρεφών θέσεων εργασίας, που θα δίνει έμφαση στην τόνωση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας για να κρατηθούν στη χώρα οι νέοι επιστήμονες, που θα αξιοποιεί το παραγωγικό δυναμικό και τις δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών ώστε να τονωθούν τα εισοδήματά τους, που θα παρέχει κίνητρα και θα αίρει τα εμπόδια στον ιδιωτικό τομέα να δημιουργήσει και να αναδιανείμει πλούτο στην κοινωνία, που θα ενισχύει την προσπάθεια των νέων επιχειρηματιών και θα δίνει ευκαιρίες ουσιαστικής επανεκπαίδευσης και απασχόλησης.
Η υλοποίηση ενός τέτοιου αναπτυξιακού μοντέλου και η σύνδεσή του με την κοινωνική πολιτική προϋποθέτουν βαθιές πολιτικές παρεμβάσεις και γενναίες αποφάσεις που θα σημάνουν ρήξεις με πεποιθήσεις, νοοτροπίες και αγκυλώσεις δεκαετιών.
Δεν είναι όμως ανέφικτη, εφόσον το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνειδητοποιήσει τις ευθύνες και τα λάθη του παρελθόντος, αντιληφθεί την αποστολή του και την εκπληρώσει με αφοσίωση και πάθος.
Γιατί αν η κρίση μας έδωσε κάτι θετικό, αυτό δεν είναι άλλο παρά η δυνατότητα να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και να εντοπίσουμε και αξιολογήσουμε τα λάθη και τις ελλείψεις του παρελθόντος. Και το βασικό έλλειμμα της χώρας σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το έλλειμμα ουσιαστικής πολιτικής, πολιτικής με γνώμονα την ανάταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Ένα έλλειμμα που δεν αντιμετωπίζεται με την ισοπέδωση των πάντων, αλλά ούτε φυσικά με επιβράβευση λογικών, που οδήγησαν στο να επιλέξουμε ως λύση για τη διόρθωση των δημοσιονομικών της πατρίδας μας τα οριζόντια χαράτσια, την υπερφορολόγηση και την περικοπή του ίδιου του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων που επέφερε ασφυξία στις επιχειρήσεις.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις αλλά παράλληλα έχει και ουσιαστικές δυνατότητες για μια φυγή προς τα μπρος που θα σημάνει ταυτόχρονα και μια νέα σελίδα.
Αν μάλιστα, όπως διαφαίνεται, εξευρεθεί οριστική λύση για το Εθνικό Χρέος, τότε το βάρος για την έξοδο από την κρίση πέφτει σε εμάς τους ίδιους και αφορά τη δημιουργία ενός αξιόπιστου κράτους που θα βασίζεται σε υγιείς αξίες και δομές, θα μπορεί να χρηματοδοτήσει την πολιτική κοινωνικής πρόνοιας του από την ανάπτυξη της οικονομίας και να προλαμβάνει τα κοινωνικά προβλήματα μέσα από την τόνωση της παραγωγικότητας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Και για να δημιουργηθεί ένα κράτος με αυτή τη φιλοσοφία, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από νέους ανθρώπους που θα πλαισιώσουν αυτή την προσπάθεια, αλλά και από έμπειρους πολιτικούς που έχουν να παρουσιάσουν κατά τη διάρκεια της κρίσης παραγωγικές προσπάθειες και νηφάλιο λόγο και όχι άνευ ουσίας βερμπαλισμούς, ικανότητα περισσότερο στην επίλυση προβλημάτων και όχι στις δημόσιες σχέσεις, διάθεση να προβούν σε ειλικρινή αυτοκριτική, αποδεδειγμένο έργο στον τομέα της ανάπτυξης και σαφή και ρεαλιστική τοποθέτηση για το μέλλον της χώρας μας.
