Όλοι θυμόμαστε την αλήστου μνήμης Βασιλειάδου, στο ρόλο της καφετζούς.
Φρόντιζε να εκταμιεύει πληροφορίες γύρω από τη ζωή του «θύματος» και κατόπιν τις σερβίριζε ως ενδείξεις του φλιτζανιού, πάντα εξωραϊσμένες προς το αίσιον.
Έτσι, το μεν μπαξίσι ήταν γενναιόδωρο, η δε διαφήμισή της ξεπερνούσε τις δυνατότητες ακόμη και της T.V.
Πολλές καπάτσες έβγαζαν το ψωμί τους εκμεταλλευόμενες την αφέλεια και την αμάθεια του κοσμάκη.
Σήμερα δεν γίνονται τέτοια πράγματα, όχι γιατί δεν υπάρχει γόνιμο έδαφος, αλλά γιατί οι καφετζούδες εκτοπίστηκαν από μοντέρνα συστήματα.
Σήμερα έχουμε τα «αδιάβλητα» και «αξιόπιστα» γκάλοπ. Σε σταματάει στο δρόμο ο γκαλοπίστας, σου κάνει εξειδικευμένες ερωτήσεις, που ούτε και ο ίδιος δεν τις κατανοεί πλήρως, ύστερα σου «χώνει» το μαρκούτσι στο στόμα για να απαντήσεις.
Άλλοτε σου «ντριν-άρει» το τηλέφωνο στις πιο ακατάλληλες ώρες, καθώς κάνουν και οι ντίλερς.
Στο τέλος, παραδίδουν το υλικό στα «οργανωμένα» «χημικά εργαστήρια», όπου τα επεξεργάζονται κάνοντας το... μαύρο άσπρο και προκειμένου για πολιτικά θέματα, κάνουν το «γαλάζιο» «πράσινο» και το «πράσινο» «γαλάζιο», ανάλογα με το «μετεωρολογικό δελτίο»...
Στο κόκκινο δεν «βάζουν χέρι», γιατί είναι χρώμα «αμετάβλητο». Ούτε και στο ροζ. Το ροζ προκύπτει μόνο όταν τα «όνειρα», κόκκινα και άσπρα, πλένονται μαζί...
Αυτά τα προϊόντα μας τα παρουσιάζουν με εντυπωσιακές γραφικές παραστάσεις, ως γνήσια σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Οπότε, οι μη συνειδητοποιημένοι πολιτικά ψηφοφόροι (που είναι και οι περισσότεροι) προκαταλαμβάνονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και οδηγούνται στην κάλπη ως πρόβατα επί σφαγή...
Ναι, τα γκάλοπ «βιάζουν» την Δημοκρατία. Η κάλπη γεννάει νόθα!
Αποτέλεσμα: Πολιτεία, κοινωνία, όλα μας να είναι νοθευμένα.
Το μόνο που παραμένει ανόθευτο είναι ο ραγιδισμός μας.
Σπύρος Χαλικιάς
