Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Τρομάζει το ευρωπαϊκό ιερατείο, το ΔΝΤ και η εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ, από τη σοβαρή (δημοσκοπική) άνοδο των δυνάμεων της (διασπασμένης) Αριστεράς (στα κόμματα της οποίας φαίνεται ότι «προσβλέπουν» ψηφοφόροι από το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, αλλά και από την ΝΔ, ιδιαίτερα μετά το «μνημονιακό» προσανατολισμό της ηγεσίας της), άνοδος η οποία συνδέεται με τα διαλυτικά φαινόμενα στους δύο εταίρους του μεταπολιτευτικού δικομματισμού (εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής τους) και φυσικά με το αντιμνημονιακό αίσθημα της κοινωνίας, η οποία «βλέπει» μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα να κατακρημνίζονται συνεχώς στον Καιάδα του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτός ο τρόμος εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, την αλλαγή στάσεως των δανειστών της Ελλάδος, οι οποίοι αρχικώς «απαγόρευαν» την προσφυγή στις κάλπες (ο πολύς Β. Σόιμπλε το έλεγε ευθέως και μάλιστα σε πρόσφατη συνεδρίαση του Eurogroup φέρεται ειπών στον Ευ. Βενιζέλο: «πώς μπορείς να μιλάς και να δεσμεύεσαι για την πιστή τήρηση των υπεσχημένων, όταν το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις έχει ποσοστά περί το 8%, την ίδια ώρα που η Αριστερά συγκεντρώνει πολύ μεγάλα ποσοστά») αλλά φαίνεται πως τώρα άλλαξαν «ρότα», επειδή φοβούνται πως θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη, η οποία μπορεί να προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στη χώρα, αλλά κυρίως να δώσει το «κακό παράδειγμα» και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που βιώνουν (και θα βιώσουν) την πολιτική της βάρβαρης λιτότητος.
Στην αλλαγή στάσεως των δανειστών στο θέμα των εκλογών φαίνεται πως σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν η ψήφιση της νέας δανειακής συμβάσεως από τη Βουλή των Ελλήνων (με τα γνωστά επακόλουθα ως προς τη σταθερότητα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ) αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος «διαβεβαίωσε» τους Ευρωπαίους εταίρους ότι το κόμμα του, είναι το σταθερό αστικό κόμμα, το οποίο εγγυάται τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, ταυτόχρονα δε επετέθη (ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια για ηγέτη αστικού κόμματος) κατά της Αριστεράς (προσώρας με ιδεολογική λογική και αφετηρία) και προέβαλε το «πειστικό» επιχείρημα της αναγκαιότητας «να εκτονωθεί», διά των εκλογών, η λαϊκή οργή.
«ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ» ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ
Τόσο το ευρωπαϊκό ιερατείο, όσο και το ΔΝΤ, αφού θεωρούν πως έχουν, κατ’ αρχήν, πετύχει τους στόχους τους στο «πειραματόζωο Ελλάδα», αντιλαμβάνονται, πια, τον κίνδυνο κοινωνικής εκρήξεως, προς τούτο δε προσπαθούν να εντάξουν στο «λεξιλόγιό» τους (αλλά όχι στις πολιτικές τους) την ξεχασμένη (και από αυτούς) έννοια της αναπτύξεως, δηλαδή άρχισαν να καλλιεργούν την προσδοκία, στην πενόμενη και λιμοκτονούσα ελληνική κοινωνία, ότι θα ανοίξουν οι κρουνοί των επενδύσεων και θα «λυθούν» προβλήματα, όπως η φτώχεια και η κλιμακούμενη ανεργία.
Ταυτόχρονα η ηγεσία του ΕΛΚ, η καγκελάριος Α. Μέρκελ και άλλοι παράγοντες της Τρόικας, «αναγνώρισαν» τον αρχηγό της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά και τον κεντρικό ρόλο, τον οποίο θα διαδραματίσει μετεκλογικά, ενώ μέχρι πρόσφατα τον είχαν «στο ψυγείο» και τούτο διότι, εκτός της αυξήσεως των ποσοστών της Αριστεράς, τους τρομάζουν και άλλοι μη ελεγχόμενοι παράγοντες, οι οποίοι απειλούν το πολιτικό σκηνικό, που θέλουν οι «εταίροι» να «στήσουν», ώστε να έχουν τον πλήρη έλεγχο της χώρας και να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματα που, με τοκογλυφικά επιτόκια, έχουν δώσει στην Ελλάδα.
Κι οι παράγοντες αυτοί είναι οι διασπαστικές τάσεις και στα δυο (πρώην) μεγάλα κόμματα, τάσεις που οδήγησαν σε διαγραφές και σε κινήσεις συγκροτήσεως νέων σχημάτων (όπως της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη από το ΠΑΣΟΚ, ή του Πάνου Καμμένου από τη ΝΔ), τάσεις που (σε συνδυασμό με την δημοσκοπική υποχώρηση της «μνημονιακής» Ντόρας Μπακογιάννη και του ΛΑΟΣ) ενισχύουν την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού και αδυνατίζουν τον (άλλοτε κραταιό) δικομματισμό, φυσικά δε και πάνω από όλα υπάρχει η προαναφερθείσα ογκούμενη λαϊκή οργή και ο τρόμος για μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Δεν θεωρείται, ως εκ των ανωτέρω, τυχαίο το γεγονός ότι οι «εταίροι» αποδέχθηκαν να διεξαχθούν οι εκλογές στις 29 Απριλίου ή (το πιθανότερο) στις 6 Μαΐου, ενώ δια του επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έδωσαν και ένα άλλο «πράσινο φως», αυτό για να ξεκινήσουν και να κλιμακωθούν οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς, απειλώντας μάλιστα με διακοπή της δανειοδοτήσεως.
Εξήντα χρόνια μετά τον αλήστου μνήμης Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα Τζον Πιουριφόι, ο οποίος το 1952 είχε απειλήσει πως αν δεν διεξήγοντο τότε οι εκλογές με το πλειοψηφικό σύστημα (ώστε να κερδίσει άνετα ο ηγέτης της Δεξιάς, στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος) τότε η αμερικανή «βοήθεια» προς τη χώρα «ίσως μειωθεί δραστικά) ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ήταν εξίσου απειλητικός.
«Αν, όμως, ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό, που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να μην μπορούν να σχηματίσουν έναν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό και κληθούν να κυβερνήσουν πολιτικοί, οι οποίοι θα αποχωρήσουν από το πρόγραμμα βοήθειας, τότε θα αποχωρήσουμε και εμείς», τόνισε ο επικεφαλής του Eurogroup, απηχών τις απόψεις των «σκληρών» του ευρωπαϊκού ιερατείου.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ
Είναι γεγονός ότι η αντιμνημονιακή στάση της Αριστεράς, συνεπής και συνεχής από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, έστω με «αστερίσκους» από τη «Δημοκρατική Αριστερά» του Φώτη Κουβέλη, της έχει «δώσει» άνοδο των δημοσκοπικών της ποσοστών και την έχει καταστήσει ελκυστική, ακόμα και σε μάζες συντηρητικών ψηφοφόρων (μετά τη μνημονιακή στροφή του Α. Σαμαρά) και όλες οι έρευνες καταγράφουν μεγάλες διαρροές προς τα κόμματα της Αριστεράς, από απογοητευμένους και οργισμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ενώ φαίνεται να υπάρχει διαρροή ακόμα και από ψηφοφόρους της ΝΔ, κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλές δημοσκοπήσεις «δείχνουν» το ΠΑΣΟΚ τρίτο ή τέταρτο κόμμα, πίσω από το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, ή το ΚΚΕ ή και το ΣΥΡΙΖΑ, οι δε «δημοσκόποι» εκτιμούν (και αυτό το γνωρίζουν τα κομματικά επιτελεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) ότι τα ποσοστά των συνιστωσών της Αριστεράς θα ανεβαίνουν, καθώς οι παρενέργειες του νέου Μνημονίου θα γίνονται περισσότερο αισθητές στην καθημερινότητα του πολίτη και θα αυξάνουν τη φτώχεια, την ανεργία και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Υπό το πρίσμα αυτό, οι δανειστές «επέτρεψαν» τις εκλογές ώστε να ανακοπεί η άνοδος της Αριστεράς, να μην καταστεί ανεξέλεγκτη η λαϊκή οργή και αγανάκτηση, αλλά να εκτονωθεί, να προληφθούν τυχόν ενωτικές κινήσεις και διεργασίες στον αριστερό χώρο, οι οποίες σήμερα δεν υπάρχουν - και το κάθε κόμμα θα κατέλθει στις εκλογές μόνο ή περιοριζόμενο σε συμμαχίες, που δεν θα σηματοδοτούν, ωστόσο, μια «μεγάλη και ενωμένη Αριστερά».
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιδιώκει (απηχών τις σχετικές προσδοκίες της κοινωνίας, κάνοντας μάλιστα κινήσεις και προτάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να εκληφθούν ακόμη και ως ιδεολογικά ανοίγματα προς το ΚΚΕ) να υπάρξει ένα αριστερό αντιμνημονιακό μέτωπο, το μεν ΚΚΕ παραμένει περιχαρακωμένο στη δική του λογική (και προβάλλει το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί με τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, που θέλουν την παραμονή στη «λυκοσυμμαχία» της Ε.Ε. και όχι την έξοδο από αυτήν) ο δε Φώτης Κουβέλης εμφανίζεται απρόθυμος να συνεργαστεί με τους συντρόφους του κόμματος, από το οποίο αποχώρησε, ενώ στελέχη του «φλερτάρουν» (σε αντίθεση με τις περί του αντιθέτου δημόσιες δηλώσεις του αρχηγού τους) με την ιδέα μιας μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ.
ΛΑΒΡΟΣ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Το ίδιο άγχος και τον ίδιο φόβο για την άνοδο της Αριστεράς, παρά την ασυνεννοησία των κομμάτων της, έχουν πέραν των δανειστών και οι εκφραστές της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ελίτ (και κυρίως μεγάλα ΜΜΕ) με αποτέλεσμα να έχουν ανοίξει μέτωπα εναντίον κομμάτων και στελεχών της Αριστεράς.
Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής, τόσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όσο και ο Αντώνης Σαμαράς εξαπέλυσαν επίθεση κατά της Αριστεράς και έχει καταστεί προφανές (και από σχετική αρθρογραφία σε μεγάλα ΜΜΕ) ότι αυτό το κλίμα και αυτή η στρατηγική, θα συνεχιστούν και θα εντείνονται όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα «παίξουν» με την πόλωση ενάντια στην Αριστερά, με διλήμματα του τύπου «υπευθυνότητα ή χρεοκοπία», σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τη συσπείρωσή τους και να ανακόψουν, στο μέτρο του εφικτού, την άνοδο της Αριστεράς.
Οι κ. Αλέξης Τσίπρας και Ευ. Βενιζέλος φαίνεται πως έχουν ξεκινήσει μια βεντέτα, με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να χαρακτηρίζει τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως ως «φυσικό αυτουργό της ελληνικής τραγωδίας» και τον επίδοξο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζει ότι οι κριτικές των κομμάτων της Αριστεράς, συγκλίνουν συνειδητά στην προοπτική της ασύντακτης χρεοκοπίας: «Άδεια ράφια, αδυναμία προμήθειας τροφίμων, υγρών καυσίμων και φαρμάκων. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε τι σημαίνει αυτό. Η Ελλάδα θα γυρίσει στη δεκαετία το '50, επειδή κάποιοι στήνουν έναν χορό συμφερόντων. Η σκέψη τους είναι πως αν η Ελλάδα οδηγηθεί στη συντριβή και τη φτώχεια, οι Έλληνες θα ριζοσπαστικοποιηθούν τόσο πολύ, ώστε να έχουμε μια ριζικά διαφορετική πολιτική κατάσταση. Αυτή είναι η πολιτική στρατηγική του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα ίδια αποτελέσματα καταλήγει και η πιο ευγενική στρατηγική της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη - ναι είμαστε με το ευρώ αλλά όχι θυσίες».
Ο Ευ. Βενιζέλος σε άλλη παρέμβασή του στη Βουλή ήταν «σαφέστερος» (!): «Η Δημοκρατία θα επιβληθεί και η χώρα δεν θα περάσει στη δική σας αντίληψη του ΚΚΕ και των άλλων κομμάτων, που οδηγείτε τη χώρα στην καταστροφή. Υπερήφανη χώρα δεν σημαίνει καταστροφή στο όνομα του πιο ακραίου λαϊκισμού», ενώ σε τηλεοπτική του εμφάνιση ο επίδοξος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «εξουθενωτική πολυφωνία».
Εξάλλου, την παρελθούσα Κυριακή, ο έτερος αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Θόδωρος Πάγκαλος, εκτίμησε ότι τα τρία κόμματα της Αριστεράς, «δεν είναι Αριστερά, αλλά είναι κομμουνιστογενή» (μορφώματα) προερχόμενα «από την αποσύνθεση του κομμουνιστικού χώρου, ο οποίος δυστυχώς στη χώρα μας, και λέω δυστυχώς γιατί θα πρέπει να απελευθερωθούν οι ζωντανές δυνάμεις που εγκλωβίζονται εκεί μέσα, συνεχίζει να επιβιώνει».
Ο κ. Πάγκαλος τράβηξε και άλλο το σκοινί της αντιπαραθέσεως και της αντιαριστερής ρητορείας, φθάνοντας στο σημείο να ισχυρισθεί ότι η Α. Παπαρήγα και ο Α. Τσίπρας «καταδικάζουν τον κοινοβουλευτισμό» και τους κατηγόρησε για τους νεκρούς της Marfin: «Με ενοχλεί η ανομία, οι βίαιες πράξεις οπαδών καθοδηγούμενων από αυτούς τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίοι απαγορεύουν την άσκηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων συμπολιτών τους, καταστρέφουν και πυρπολούν περιουσίες και σε μερικές περιπτώσεις, όπως εκείνη της Marfin, οδηγούν σε αποτρόπαιο θάνατο αθώους εργαζομένους».
(Η συνέχεια του άρθρου στην Επιφυλλίδα της Δευτέρας)
