Του Κων. Παπακωνσταντίνου
«Τας φακάς εσθίων
κατίσχυσεν της κολακίας»
Είναι πολλά τα χαρακτηριστικά, που συνθέτουν τη διαφθορά των πολιτικών μας. Όμως εκείνο, που με εξοργίζει, είναι η κολακεία τους, προς τον αρχηγό τους, έστω κι αν αυτός είναι δεδηλωμένης ανικανότητας ή εμφανώς έλλειψης στοιχειώδους ηγετικής αξίας. Μηδενίζουν αρχές, σπιλώνουν τη συνείδησή τους, τραυματίζουν την αξιοπρέπειά τους, αθετούν το ρόλο, που τους έλαχε ο Θεός να παίζουν και καταντούν κοινοί κεκράκτες και ευτελείς κλακαδόροι. Η λανθασμένη όμως αυτή τους τάση μπορεί ν’ αποσκοπεί στην εύνοια του αρχηγού ή σε ενδεχόμενα αξιώματα, προσφέρει όμως σ’ αυτόν, κακής ποιότητας υπηρεσία. Του ανοίγει το δρόμο της ασυδοσίας ή της εμπράγματης εγκληματικής του ανεπάρκειας. Ένας αρχηγός ανεπαρκής, χρησιμοποιεί την επικρότηση των κολάκων σαν επιβράβευση ή αποδοχή, των όσων ανοήτως πράττει.
Μιλάμε βέβαια για έναν αρχηγό ολίγιστο. Γιατί ο ικανός και χαρισματικός ηγέτης, όχι μόνον δεν επηρεάζεται από τους κόλακες, αλλά τους απεχθάνεται. Οι Εθνάρχες λ.χ. Ελευθ. Βενιζέλος και Κων. Καραμανλής, δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους.
Σήμερα ο τύπος του αυλοκόλακα μας εκπλήσσει. Θυμηθείτε την Ντόρα, που τώρα μαίνεται κατά της Ν.Δ. σαν πρωτοκλασάτο μέλος της τόσα χρόνια χειροκροτούσε τον ράθυμο Καραμανλή μετά περισσής ευπειθείας και δουλικότητας. Το ίδιο ο Κιλτίδης και πολλοί άλλοι. Εκείνο όμως, που μου προκαλεί αηδία, είναι η συμπεριφορά επίλεκτων στελεχών του Π.Α.Σ.Ο.Κ.
Ακούω τις διεργασίες, που άρχισαν, για την ανάδειξη αρχηγού και φρίττω. Χθεσινοί κόλακες, σημερινοί κατήγοροι. Χθεσινοί επευφημούντες και χειροκροτούντες, σημερινοί αποδομούντες του έργου του Παπανδρέου. Χθεσινοί θαυμαστές, σημερινοί αναθερματιστές. Γλοιώδεις και αναίσχυντοι κολάκευαν τον ούτως ή άλλως εγνωσμένης απαξίας πολιτικόν, ενώ γνώριζαν καλά την ανεπάρκεια και κενότητα του ολιγίστου ΓΑΠ. Αρκεί ν’ αποσπάσουν από τον αρχηγό τους εύνοια και οφίτσια. Ενεργούσαν σαν οσφυοκάμπτες και γυμνοσάλιαγκες, αγνοώντας τον ολισθηρό δρόμο, που έπαιρναν χέρι, χέρι μαζί του. Τώρα τον έχουν στο στόχαστρο. «Δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται». Όχι πως ο ΓΑΠ ήταν δρύς. Κάθε άλλο. Κουφόξυλο ήταν, άχρηστον διά πάσαν χρήση, κούφιο και σαθρό. Τα έβλεπαν λοιπόν όλα και σιωπούσαν. Ήξεραν πως ο ΓΑΠ ανέβαινε όλο και πιο ψηλά, κληρονομικώ δικαιώματι, που μόνον σε κατ’ επίφαση Δημοκρατία γίνεται αυτό. Έβλεπαν το χαστικό μυαλό του, τη μια μετά την άλλη γκάφα, τις Εθνικές λαβωματιές, τις τραυματικές εμπειρίες του λαού, εξαιτίας της ανεπάρκειάς του κι αυτοί καμάρωναν, χειροκροτούσαν το είδωλο σε κάθε του εμφάνιση. Υποτελείς παρατρεχάμενοι, πίσω από μια εγνωσμένη μηδαμινότητα. Εκμηδένιζαν την προσωπικότητά τους, την αξιοπρέπεια και τις αρχές τους, για να φανούν αρεστοί, ευνοούμενοι, υμέτεροι. Μηδένιζαν τον αυτοσεβασμό τους. Χαμερπή ανθρωπάκια. Όρθιοι μπροστά στα έδρανα της Βουλής, με χαμόγελα και επευφημίες να χειροκροτούν. Ποιον; Αυτόν, που εκστόμιζε φούμαρα, με προκλητικούς και απαράδεκτους σολοικισμούς και βαρβαρισμούς. Να τον βλέπουν να πάει τη χώρα κατά κρημνόν κι αυτοί να του κάνουν τεμενάδες. Να βλέπουν τον αδαή καπετάνιο, να ρίχνει το καράβι στα βράχια κι εκείνοι να του πετούν ροδοπέταλα.
Θα σας πω τώρα μια ιστορία, βγαλμένη από την αστείρευτη δεξαμενή της σοφής των Αρχαίων μας γραμματολογίας: Ο Διογένης (413 π.Χ.) Κυνικός φιλόσοφος, είρων, καυστικός και σκωπτικός, δεν άφηνε ασχολίαστο κάθε παράπτωμα, ακόμα και του Αρχηγού της πόλης. Εκείνος για τους καυστικούς του λόγους τον είχε σε δυσμένεια. Ο Διογένης ήταν τόσο φτωχός, που ζούσε μέσα σ’ ένα πυθάρι και έτρωγε συνέχεια φακές. Δεν υπήρχε τότε στην Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από τις φακές. Δηλ. ο Αθηναίος που έτρωγε φακές, ήταν σε κατάσταση απόλυτης ανάγκης. Φακές, αλλά με αξιοπρέπεια. Μια μέρα τον επισκέφθηκε ένας απεσταλμένος του Άρχοντα και του είπε: «Αχ, καημένε Διογένη, αν μάθαινες να κολακεύεις λίγο τον Άρχοντα, να μην είσαι δηκτικός εναντίον του και να πας με τα νερά του, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές». Ο Διογένης άφησε κάτω το πιάτο με τις φακές, κοίταξε στα μάτια τον Αυλικό (τον κόλακα) και του είπε:
«Αχ, φουκαρά. Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, θα ήσουν αξιοπρεπής και δεν θα σε βασάνιζε το άγος, που σε κατάντησε γλοιώδη κόλακα ενός άχρηστου ηγέτη». Οι φακές εδώ συμβολίζουν μεταφορικά το σθένος να κρατά κανείς την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Φακές λοιπόν να δώσουμε στους πολιτικούς μας. Αλλά πώς να τις φάνε, που έμαθαν στα φιλέτα και στα ψαρονέφρια;
