Του Μιχαήλ Γκρίλλα
Για να επέλθει οποιοσδήποτε εκσυγχρονισμός της χώρας, μεγάλης, ή μικρής κλίμακας, θα πρέπει να προηγηθεί πρώτα, αναθεώρηση του Συντάγματος, το οποίο ως πρωθυπουργικό που είναι καθιστά πανίσχυρο και παντοδύναμο τον Πρωθυπουργό, εις βάρος της νομοθετικής εξουσίας δηλαδή της Βουλής και της συλλογικής προσπάθειας, που πρέπει να διέπει τη λειτουργία μιας Δημοκρατικής Εκλεγμένης Κυβέρνησης.
Δεν εννοείται σε περίπτωση αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή (Άρθρο 32 του Συντάγματος), τη στιγμή μάλιστα, που αυτός δεν έχει καθόλου ουσιαστικές αρμοδιότητες, να οδηγείται η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Απαιτείται συνεπώς αναθεώρηση και επαναδιατύπωση του άρθρου τούτου, ώστε να μπορεί να εκλέγεται ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκείνος ο οποίος συγκεντρώνει στην τρίτη ψηφοφορία την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών ή τη σχετική πλειοψηφία στην τέταρτη ψηφοφορία.
Να θεσμοθετεί με άρθρο στο ισχύον Σύνταγμα, διάταξη που να επιτρέπει στον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να συγκαλεί υπό την Προεδρία του, το σημερινό άτυπο συμβούλιο Αρχηγών, των πολιτικών κομμάτων της Βουλής, διευρυμένο με τη συμμετοχή όλων των πρώην Πρωθυπουργών, που έχουν ηγηθεί Κοινοβουλευτικών Κυβερνήσεων.
Να αναθεωρηθεί και επαναδιατυπωθεί το άρθρο 51 ώστε ο αριθμός των Βουλευτών να είναι συγκεκριμένος 151, που είναι αρκετός για τις ανάγκες και τα μεγέθη της Χώρας. Έτσι θα αντιστοιχούν 66.000 κάτοικοι ανά Βουλευτή, έναντι 33.000 για 300 Βουλευτές σήμερα. Το ισχύον σήμερα ταυτόσημο άρθρο αναφέρει, ότι ο αριθμός των Βουλευτών, ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε περισσότερος από τριακόσιους. Δηλαδή πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Οι Βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη (Άρθρο 53). Και όμως από το 1950 μέχρι σήμερα έχουν γίνει με εξαίρεση τη Δικτατορία (1967 – 1974) εικοσιμία (21) φορές εκλογές (Μέσος Όρος ζωής της Βουλής 26 μήνες αντί 48) και η Βουλή έχει εξαντλήσει όλη τη Βουλευτική περίοδο, μόνο τρεις (3) φορές (1977 – ‘81 – 1985 – ‘89 και 2000 – 2004). Όλες τις άλλες φορές δεκαοκτώ (18), έγιναν πρόωρες εκλογές. Εδώ συνεπώς θα πρέπει η αρμοδιότητα αυτή του άρθρου 41, να μετακινηθεί από την Κυβέρνηση στη Βουλή. Στη Βουλή να εισέρχονται τα κόμματα, που θα συγκεντρώσουν τουλάχιστον άνω του 4% του εκλογικού σώματος (άρθρο 54). Απαιτείται εξορθολογισμός των Άρθρων 61 και 62 ως προς την ασυλία και το ακαταδίωκτο των Βουλευτών. Αυτό να ισχύει στις περιπτώσεις, που έχουν, σχέση αποκλειστικά και μόνον, πάνω στην άσκηση των καθηκόντων τους. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, όπως διάπραξη αυτοφώρων αδικημάτων, τροχαίων συμβάντων κ.λπ. να ακολουθείται η ίδια διαδικασία, που ισχύει και για τους λοιπούς πολίτες.
Στα Άρθρα 81 και 82, που αφορούν στη συγκρότηση και αποστολή της Κυβέρνησης, να προστεθεί ειδική διάταξη, που να ορίζει ότι, ο αριθμός των Υπουργείων δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος των 15 και των Υπουργών και Υφυπουργών μεγαλύτερος των 25. Έτσι θα σταματήσει, μια για πάντα το «Ράβε ξήλωνε» και με μια μονοκονδυλιά του εκάστοτε Πρωθυπουργού, να έρχονται τα πάνω κάτω και τανάπαλιν στη λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Χρειάζεται ριζική αναθεώρηση και επαναδιατύπωση του Άρθρου 86 ώστε να εκλείψει παντελώς η ατιμωρησία και το ακαταδίωκτο των μελών της Κυβέρνησης, όταν η Βουλή μπορεί σήμερα να ασκήσει τη δίωξη αυτών μόνον μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου, που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. Αυτή είναι μια μοναδική Ελληνική πατέντα, παγκοσμίου κλίμακας, που καθιερώνει το ακαταδίωκτο κα την ατιμωρησία συλλήβδην κάθε κυβερνητικού οργάνου, που έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα, πάνω στην άσκηση των καθηκόντων του.
Δεν πρέπει στο Σύνταγμα της Χώρας να γίνεται Πρόνοια για τις αποδοχές καμιάς τάξης, όπως γίνεται στο άρθρο 88 για τους Δικαστικούς Λειτουργούς, γιατί τούτο αντίκειται, με το αντίστοιχο 4, που αναφέρεται στην ισότητα των Ελλήνων. Επίσης δεν πρέπει να υπάρχει Συνταγματική Πρόνοια, για την επίλυση των διαφορών επί των αποδοχών και των συντάξεων των Δικαστικών Λειτουργών (Άρθρο 88 και 99 Μισθοδικείο), γιατί και τούτο αντίκειται στο Άρθρο 4.
Με την απόφαση της Βουλής (Συνεδρίαση ΚΔ της 22-12-1964) η Βουλευτική αποζημίωση, αναπροσαρμόζεται, στο σύνολο των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Η απόφαση αυτή διατηρήθηκε με το Ζ΄ ψήφισμα της Ε΄ αναθεωρητικής Βουλής και σύμφωνα με το άρθρο 111, του Συντάγματος, ισχύει μέχρι σήμερα. Με το άρθρο όμως 63 του Συντάγματος οι Βουλευτές με την άσκηση του λειτουργήματός τους, δικαιούνται από το Δημόσιο αποζημίωση και δαπάνες που καθορίζονται, με απόφαση της ολομέλειας της Βουλής. Συνεπώς αυτή η αντίφαση πρέπει να εκλείψει αμέσως και να καταργηθεί εδώ και τώρα όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές το προκλητικό αυτό Ζ΄ ψήφισμα, που διατηρείται γιατί αυτό βόλευε και εξακολουθεί να βολεύει ακόμα, τους Βουλευτές και τους περί αυτών.
Θα πρέπει πιστεύω να προστεθεί ειδική διάταξη στο Σύνταγμα, που να καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο, θα λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα της Χώρας, η χρηματοδότηση αυτών, η διαφάνεια των οικονομικών τους και ό,τι έχει να κάνει με την οργάνωσή τους, ως συστατικά του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Αυτές πιστεύω είναι οι προτάσεις ενός απλού ανθρώπου, που στοχεύουν στη βελτίωση του ισχύοντος Συντάγματος και ένεκα τούτου, στον εκσυγχρονισμό της Χώρας και του Κράτους, πάνω στην οργάνωσή του και την εν γένει λειτουργία του.
Εάν απ’ αυτήν την κρίση και το τσουνάμι, που έχει χτυπήσει και σαρώνει απ’ άκρου εις άκρον τη Χώρα μας, δεν συνέλθουμε όλοι μας, για τη σωστή οργάνωση και λειτουργία ενός Κράτους Δικαίου σε όλους τους τομείς και δεν βγει απ’ αυτό, μια Χώρα καινούργια, με υψηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και της κακομοιριάς μας. Δεν θα μας φταίνε οι ξένοι και οι δανειστές μας, αλλά αποκλειστικά και μόνον εμείς οι ίδιοι, που κατοικούμε σε αυτό το πανέμορφο σταυροδρόμι της Μεσογείου και των Βαλκανίων.
