Του Κώστα Γιαννούλα
Η κυβέρνηση Παπανδρέου εδώ και λίγο καιρό αποτελεί παρελθόν. Ωστόσο, είτε γιατί ατυχείς επιλογές και αποφάσεις της συνεχίζουν να ταλανίζουν σύμπασα την ελληνική κοινωνία, είτε γιατί οι περισσότεροι υπουργοί της συνεχίζουν απ’ τα ίδια πόστα να προσφέρουν υπηρεσίες στην κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε γιατί ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δείχνει με τη συμπεριφορά του και τις δηλώσεις του αμετανόητος για την πολιτική του, πάρα πολλοί Έλληνες συνεχίζουν να είναι οργισμένοι μαζί του για τα ασυγχώρητα λάθη του.
Υπενθυμίζω ότι πριν γίνει πρωθυπουργός, παρότι γνώριζε, όπως αποδείχθηκε, την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ακολουθώντας στείρα αντιπολιτευτική τακτική, υπερτονίζοντας για ευνόητους λόγους ότι η οικονομική κρίση ήταν αποκλειστικά και μόνο ελληνική υπόθεση και όχι ευρωπαϊκή και παγκόσμια, και δημιουργώντας προσδοκίες στον ελληνικό λαό, κατάφερε να πλήξει αποτελεσματικά τον Καραμανλή και το κόμμα του αλλά και να εναποθέσει σ’ αυτόν η πλειοψηφία του λαού τις ελπίδες της για το αύριο.
Με το που ανέλαβε, όμως, καθήκοντα πρωθυπουργού αντί να τολμήσει να πει εξαρχής στον ελληνικό λαό ένα ακόμη ψέμα, ότι τάχα πέσαμε έξω στους υπολογισμούς μας και βρήκαμε πολύ χειρότερη την κατάσταση απ’ ό,τι φανταζόμασταν, και με αφορμή αυτή τη διαπίστωση να πάρει αμέσως τα ενδεδειγμένα μέτρα και να προλάβει το κακό, επανέλαβε το λάθος Καραμανλή.
Αυτός χάριν της ομαλής και πετυχημένης διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 έριξε όλο το βάρος σ’ αυτούς και αφού έχασε ένα οκτάμηνο περίπου πολύτιμου χρόνου, θυμήθηκε κατόπιν να ασχοληθεί με την οικονομία και να κάνει απογραφή, αλλά τότε ήταν πλέον αργά, αφού ούτε πιστευτός γινόταν ούτε διέθετε, πλέον, η κυβέρνησή του την αρχική φρεσκάδα και αποφασιστικότητά της.
Ο κ. Παπανδρέου απ’ την άλλη, καθώς ήταν δέσμιος των προεκλογικών θέσεων και υποσχέσεων προσποιούμενος στην αρχή τον ανήξερο για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, χάριν της αξιοπιστίας του και για να κερδίσει πολιτικό χρόνο κάποιων μηνών, μέχρις ότου ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ετοιμάσει το έδαφος για αλλαγή πλεύσης και για τα βάσανα, που περίμεναν τον λαό, άφησε και αυτός να χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Κι όμως, στο ξεκίνημά του είχε όλες τις προϋποθέσεις ευνοϊκές με το μέρος του. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορούσε εξαιτίας της συντριβής και των εσωτερικών προβλημάτων της να αρθρώσει πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο και εναλλακτική πρόταση. Τα πυρά της άλλης αντιπολίτευσης ήταν, ακόμη, άσφαιρα. Η τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού απέδιδε καρπούς με το να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είτε γιατί αντιλαμβανόταν το μέγεθος των προβλημάτων είτε πέφτοντας θύμα εκβιαστικών διλημμάτων έδειχνε κατανόηση και ανοχή μέχρι παρεξηγήσεως για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλα αυτά έμειναν ανεκμετάλλευτα στην αρχή.
Αλλά και όταν ο κ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να δράσει, αντί, καθυστερημένα έστω, να αψηφήσει το πολιτικό κόστος και να συγκρουστεί με τα οργανωμένα συμφέροντα, που, χρόνια τώρα, λυμαίνονται τον τόπο, και με τις βολεμένες και φίλα προσκείμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες προτίμησε, λόγω αντιδράσεων, άλλα να λέει και άλλα να κάνει, να ψηφίζει μέτρα καθ’ υπαγόρευση των δανειστών και να γίνεται κακός και την ίδια ώρα να διστάζει και να αναβάλλει την εφαρμογή πολλών απ’ αυτά και να σηκώνουν τα βάρη των μνημονίων κυρίως τα μόνιμα υποζύγια, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Και το χειρότερο όλων! Για να διευκολύνει και να δικαιολογήσει τη δρομολογημένη από καιρό, όπως απεδείχθη, προσφυγή του στους τροϊκανούς και την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας στους δανειστές της, εγκατέλειψε την ενεργειακή πολιτική Καραμανλή, που ήταν προσανατολισμένη προς τη Ρωσία, παρομοίασε την οικονομία μας με τον Τιτανικό, φούσκωσε το έλλειμμα, δεν δίστασε, χάριν σκοπιμότητας, να εκθέσει τους Έλληνες στο εξωτερικό δηλώνοντας ότι κυβερνά μια χώρα διεφθαρμένων και παραδόθηκε στους δανειστές μας άνευ όρων, χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς ενημέρωση της Βουλής και του λαού, δίνοντας έτσι την αίσθηση ότι τελούσε σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Έτσι βρέθηκε σιγά-σιγά σε πλήρη δυσαρμονία με το περί δικαίου αίσθημα του λαού και κατέληξε εδώ που κατέληξε. Σήμερα, δικαιολογημένα ο ίδιος εισπράττει το τίμημα της αδιέξοδης και αλλοπρόσαλλης πολιτικής του όντας πρόωρα εκτός πρωθυπουργικού θώκου και βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του κόμματός του να βυθίζονται. Δυστυχώς, όμως, άφησε πίσω του και ένα λαό απελπισμένο και γεμάτο αδιέξοδα, ενώ ήταν στο χέρι του, αν μη τι άλλο να βάλει ένα λιθαράκι και να του χαρίσει ελπίδα, και θα πρέπει να όψεται γι’ αυτό.
Πρέπει, όμως, να όψονται μαζί του και όσοι απ’ τους υπουργούς του, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν πολιτικά, του επιτίθενται δημοσίως το τελευταίο διάστημα για παραλείψεις και λάθη του, λες και είναι άμοιροι ευθυνών, όσοι, ενώ έβλεπαν το κακό να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, χάριν της καρέκλας είτε συναποφάσιζαν είτε σιωπούσαν. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, πώς να μην είναι κανείς σφόδρα οργισμένος με τον κ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του;
