Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο των διαπραγματεύσεων για την πορεία του ελληνικού χρέους, το οποίο υποτίθεται ότι θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό μέλλον του τόπου μας. Αυτό όμως που πραγματικά προκαλεί εντύπωση αν το σκεφτεί κανείς είναι, χωρίς περιστροφές, το γεγονός ότι μας κάνουν ό,τι θέλουν.
Αν κοιτάξει κάποιος τα γεγονότα από απόσταση σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξει. Έχουμε συνηθίσει να κρίνεται η μοίρα μας στα τηλεοπτικά κανάλια και να κρεμόμαστε από την πένα οποιουδήποτε αρθογράφου στο διαδίκτυο ή σε κάποιο έντυπο.
Είναι γνώριμη εικόνα να βλέπουμε εκπροσώπους της τρόικας να μπαίνουν στα υπουργεία για να επιθεωρήσουν, να κρίνουν και να «πράξουν αναλόγως».
Το θέμα που θίγουμε, δεν είναι άλλο από αυτό της βούλησης. Φαίνεται πως το σύστημα έχει τον τρόπο του να περνάει ακριβώς αυτό που θέλει. Κι επειδή δεν μας αρέσουν καθόλου οι θεωρίες συνωμοσίας, δεν θεωρούμε ότι κάποιος είχε ένα τόσο τέλεια οργανωμένο σχέδιο εδώ και πολλά χρόνια για την οικονομική καταστροφή της χώρας.
Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μας κάνουν ό,τι θέλουν. Μετά από περιόδους έντονης αντίδρασης και διαμάχης επιστρέφουμε πάλι στους ίδιους ρυθμούς. Αρκεί απλά να συγκρίνουμε το σήμερα με τον περασμένο Ιούλιο. Έχουμε αλλάξει κυβέρνηση, έχουν προταθεί νέα μέτρα, νέες μεταρρυθμίσεις (με τη μορφή εντολών μάλιστα από την τρόικα) και όμως δεν κουνιέται φύλλο σε σχέση με μερικούς μήνες πριν.
Γι΄ αυτό φταίει το γεγονός ότι γίναμε δέσμιοι αυτού του τερατουργήματος που λέγεται «παγκόσμια οικονομία», που υπήρχε από πριν, απλά τώρα το νιώσαμε για τα καλά και στη ζωή μας.
Όμως και πριν την κρίση δεν κάναμε αυτό που θέλαμε. Πάλι ακολουθούσαμε τις επιταγές που μας επέβαλαν η επιβίωσή μας καθώς και οι φιλοδοξίες σε συνδυασμό με την προσωπική μας ικανοποίηση. Θαρρεί κανείς πως προχωρούσαμε στα τυφλά και ακολουθούσαμε και πάλι τις οδηγίες κάποιου αόρατου γίγαντα. Αυτός ο γίγαντας όμως δεν ονομάζεται ούτε σύστημα, ούτε κόμματα, ούτε τίποτα. Ονομάζεται «απουσία βούλησης».
Σήμερα, εδώ που φτάσαμε είναι φυσιολογικό να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Χωρίς διαπραγματευτικά όπλα σε πολιτικό επίπεδο και χωρίς σύμπνοια απόψεων σε κοινωνικό επίπεδο τα χέρια μας είναι δεμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε για λίγο και μετά να επιστρέφουμε στην καθημερινότητα της δουλειάς μας, περιμένοντας τις ειδήσεις να μας πουν τι θα απογίνουμε, αν θα ζήσουμε ή αν θα πεθάνουμε, περιμένουμε να δούμε τις ουρές στο Σύνταγμα για να μονολογήσουμε «κοίτα να δεις πού φτάσαμε» και ως εκεί. Ως εκεί, δηλαδή ακριβώς πάνω στο σημείο όπου έχουμε σφιχταγκαλιάσει το δέντρο και έχουμε στηρίξει πάνω του όλες μας τις ελπίδες για αυτοεπιβεβαίωση ενώ το δάσος γύρω μας μεγαλώνει επικίνδυνα χωρίς εμείς να παίρνουμε χαμπάρι.
Γυρνώντας στην επικαιρότητα, χωρίς να γνωρίζουμε καλά τα οικονομικά κόλπα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού (έτσι ακούγεται τουλάχιστον). Το μόνο που κρατήσαμε από τη δημοκρατία είναι να αποφασίζουν άλλοι για εμάς και μάλιστα αυτό το χαρακτηριστικό το διατηρήσαμε στην πιο εκφυλισμένη μορφή που θα μπορούσε ποτέ να πάρει.
Τι έμεινε λοιπόν εφόσον είμαστε στο χείλος του γκρεμού; Να πέσουμε. Αλλά με τρόπο, με στυλ. Να πέσουμε με τη δύναμη της βούλησής μας, έχοντας επίγνωση της πραγματικότητας και θάρρος να τη δεχτούμε. Γιατί, αν θέλετε να το φιλοσοφήσουμε και λίγο, όπως έλεγαν σε απλά ελληνικά τα διδάγματα του Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε «ο μόνος τρόπος για να φτάσει ο άνθρωπος στην ευτυχία είναι οι ενέργειές του να διέπονται από τη βούλησή του και από τίποτα άλλο». Ας πέσουμε λοιπόν επειδή το θέλουμε και όχι επειδή μας έσπρωξε κάποιο αόρατο χέρι. Ας πέσουμε και μετά ας χτίσουμε στον γκρεμό. Γίνεται να χτίσει κανείς στο γκρεμό; Γίνεται αν το θέλει...
Ν.Ρ.
