Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
…Και τελικά, όπως όλα δείχνουν και, όπως όλο και περισσότεροι λέγουν, φθάνουμε και στο προκείμενο!
Το οποίο «προκείμενο» ποιο είναι; Το δημοψήφισμα βεβαίως-βεβαίως!
Κάτι που από την αρχή είχαμε επισημάνει ότι αποτελούσε προοπτική. Και το οποίο, ως φαίνεται, αποτελούσε εξ υπαρχής το «σχέδιο Β» της Κυβέρνησης, αν δεχθούμε ότι υπήρχε ένα συγκροτημένο «σχέδιο Α». Γιατί καταπώς φαίνεται, από την εξέλιξη των πραγμάτων και τις διαρκείς παλινωδίες και το «σχέδιο Α» αν υπήρξε, ήταν ημιτελές σαν τη συμφωνία του Σούμπερτ και βασιζόταν στην αγαπημένη στρατηγική Βαρουφάκη: τη «θεωρία των παιγνίων». Στην οποία θεωρία, λέγεται ότι είναι αυθεντία. Ένα από τα μοντέλα εφαρμογής της θεωρίας αυτής είναι «το παιγνίδι του δειλού». Δύο αυτοκίνητα κινούνται το ένα απέναντι στον άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αυτός που θα… δειλιάσει πρώτος και θα στρίψει το τιμόνι για να αποφύγει τη σύγκρουση χάνει και ο άλλος αναδεικνύεται νικητής. Τώρα τι «χάνει» και τι «κερδίζει» κανείς σε ένα παιγνίδι που εκ προοιμίου είναι ανόητο και ριψοκίνδυνο είναι μία άλλη ιστορία. Και τι γίνεται στην περίπτωση που δεν κάνει κανείς πίσω και εν τέλει συγκρουστούν μετωπικά είναι επίσης μία άλλη ιστορία, θλιβερή από χέρι σε κάθε περίπτωση.
Από ότι δείχνουν τα πράγματα εκεί ακριβώς βρισκόμαστε: η Ελλάδα από τη μία οι δανειστές από την άλλη έχουμε πιάσει την ευθεία στην Εθνική και πατάμε τέρμα το γκάζι. Και...
…Και όπου να ‘ναι ή που θα στρίψει ο ένας από τους δύο ή που θα οδηγηθούμε σε μετωπική σύγκρουση. Και μαντέψτε ποιος από τους δύο θα πάει σούμπιτος και ημιθανής στα επείγοντα …αν φθάσει!
Οι δανειστές πλέον λένε ότι η Ελλάδα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να βγει από το ευρώ. Τα δημοσιεύματα περί πτώχευσης εντός ευρωζώνης πληθαίνουν (δηλαδή τυπικό είναι το θέμα διότι στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν την λες και… πλούσια) καθώς και η υπενθύμιση πολλών σχολιαστών ότι η πτώχευση εντός ευρωζώνης αποτελεί επίσης μία «αγαπημένη θεωρία» του υπουργού Οικονομικών.
Και ενώ το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται, λεφτά δεν υπάρχουν και δεν υπάρχει βέβαια κανένα κλίμα εμπιστοσύνης εκατέρωθεν και φυσικά όλοι παραδέχονται ότι δεν θα υπάρξει και «φως» στις 24 Απριλίου.
Και καλά, να μην υπάρξει «φως». Μην βρεθούμε στο σκότος είναι το πρόβλημα, διότι έτσι στο ημίφως της οικονομικής ανεπάρκειας που βρισκόμαστε τουλάχιστον μπορούμε και… κουτουλάμε δεξιά κι αριστερά. Κάτι είναι και αυτό.
Στα διάφορα που λέγονται, που εκτιμώνται, που γράφονται που διαρρέονται σχετικά με την κρισιμότητα της κατάστασης, βεβαίως την… κορωνίδα του χάους, αποτελεί η δήλωση Σόιμπλε, ότι οι αγορές έχουν ήδη αποτιμήσει όλες τις πιθανές συνέπειες από μία πιθανή… εκτροπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη και δεν δείχνουν να ανησυχούν. «Δεν υπάρχει μετάδοση» της κρίσης στις αγορές εκτίμησε ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, σημειώνοντας ότι «οι αγορές έχουν ήδη κοστολογήσει κάθε δυνατή έκβαση» και «δεν υπάρχει περίπτωση μόλυνσης» ενώ συμπλήρωσε ότι « η νέα Κυβέρνηση έχει καταστρέψει την Οικονομία».
Μέσα σε αυτό ασφυκτικό περιβάλλον με τη χρεοκοπία να επικρέμεται ως «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από τα κεφάλια μας επανακάμπτει ευσχήμως το «δημοψήφισμα».
Και λέμε «επανακάμπτει», διότι έχει λεχθεί εδώ και καιρό από τον Βαρουφάκη, και όχι μόνον, ότι είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο τελικά να πάμε σε δημοψήφισμα, ενώ το έχουν πει και άλλα στελέχη κατά καιρούς. Το επανέλαβε τώρα ο Φλαμπουράρης αλλά και σε συνέντευξή του στην υπογράφουσα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Μανώλης Γλέζος, ανέφερε το περασμένο Σάββατο ότι: εφόσον οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο και πρέπει να ληφθούν «σκληρές αποφάσεις», τότε «τον τελευταίο λόγο πρέπει να το έχει ο λαός, είτε με δημοψήφισμα, είτε με εκλογές».
Είναι σαφές ότι το κλίμα είτε για το ένα είτε για το άλλο υπάρχει-παρά τις διαψεύσεις- η εν πάση περιπτώσει «καλλιεργείται» με έναν τρόπο-έτσι ώστε να..σερβιριστεί την κατάλληλη στιγμή.
Όπως είναι σαφές ότι η προοπτική ενός δημοψηφίσματος (τουλάχιστον), για να μην πούμε και εκλογών, υπήρχε από την αρχή στον σχεδιαστικό ορίζοντα της νέας Κυβέρνησης. Η οποία, αποφασισμένη να ακολουθήσει τον δικό της διαπραγματευτικό δρόμο πολύ γρήγορα διαπίστωσε-και γι’ αυτό αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πολλές από τις θέσεις της πολύ νωρίς- ότι διαφορετικές είναι οι «ασκήσεις επί χάρτου» και τελείως διαφορετική η πραγματικότητα.
Και επειδή τα πράγματα έχουν πλέον οδηγηθεί στα άκρα, με προμετωπίδα εκ μέρους της Κυβέρνησης τον ισχυρισμό ότι πρέπει να τιμήσει τη λαϊκή εντολή που πήρε στις εκλογές, έρχεται η ώρα να περάσουμε στο επόμενο στάδιο.
Η «λαϊκή εντολή» των τελευταίων εκλογών δεν μιλούσε για «ρήξη».
Προκειμένου λοιπόν η Κυβέρνηση να άρει το αδιέξοδο που έχει περιέλθει και στο εσωτερικό-είτε αυτό αφορά στο στενά κομματικό της ακροατήριο, είτε στο ευρύτερο που πίστεψε και ψήφισε-αλλά και στο εξωτερικό, θα επιστρατεύσει το δημοψήφισμα. Δηλαδή , μία νέα «λαϊκή εντολή» η οποία θα της παράσχει και το αντίστοιχο πολιτικό «άλλοθι» για να προχωρήσει παραπέρα.
Με δύο λόγια διά του δημοψηφίσματος να καταστήσει τον λαό συνυπεύθυνο για ό,τι μέλει γενέσθαι.
Ποιο θα μπορούσε να είναι το ακριβές ερώτημα ενός δημοψηφίσματος;
Στην πραγματικότητα λίγη σημασία έχει. Διότι η ουσία είναι άλλη: αν ο λαός θέλει να μείνει στο ευρώ τότε θα έχει με τα χεράκια του (κυριολεκτικά) υπογράψει τα νέα επώδυνα μέτρα που έρχονται, τα οποία θα είναι… επονείδιστα, λόγω του σημείου που έχουν φθάσει τα πράγματα. Αν πάλι όχι, τότε ως άλλοι Τρικούπηδες θα αναφωνήσουμε όλοι μαζί «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και για τους κατοίκους της. Αλλά πάντως η ευθύνη είτε για το ένα είτε για το άλλο θα είναι συλλογική και όχι πολιτική ή τέλος πάντων συλλογικά πολιτική, με την έννοια της συμμετοχής των πολιτών.
Με την ταχύτητα βεβαίως που πάμε προς «μετωπική» είναι να αναρωτιέται κανείς: υπάρχει ο χρόνος ακόμη και για δημοψήφισμα ή θα τρακάρουμε προηγουμένως;
