Από τον Παναγιώτη Σπήλιο
Κοντεύουν 3 μήνες από την έναρξη της απεργίας των Χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο. Η απεργία αυτή ξεφεύγει απ’ τα όρια μιας κινητοποίησης σ’ ένα συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Στα πρόσωπα των απεργών χαλυβουργών εκφράζεται ο αγώνας όλης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα επιχείρησης και κλάδου. Είναι μια σκληρή ταξική μάχη που έχει πάρει πανελλαδικά χαρακτηριστικά, σηματοδοτεί και δείχνει τον δρόμο που αντικειμενικά και αναγκαστικά πρέπει να προχωρήσει το εργατικό ταξικό κίνημα το επόμενο διάστημα.
Η αποφασιστικότητα και μαχητικότητα των χαλυβουργών αναδεικνύει την τεράστια δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι εργάτες και που όταν εκφραστεί συλλογικά και οργανωμένα μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κάθε Μάνεση, τον κάθε καπιταλιστή που τους ρουφά το αίμα και τον ιδρώτα. Δείχνουν το δρόμο να ξεπερνιέται η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές, οι εκβιασμοί και οι απολύσεις, οι φωνές για συμβιβασμό και υποταγή των εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστών που έχουν ταχθεί ανοιχτά με τα συμφέροντα των εργοδοτών και της κυβέρνησης.
Η ακαμψία, η σθεναρή και ανυποχώρητη στάση των χαλυβουργών εξόργισε τους βιομήχανους και γενικότερα την αστική τάξη. Τρέμουν στην ιδέα ότι οι εργάτες του Ασπρόπυργου αποτελούν τη σπίθα που μπορεί να εμπνεύσει και να ανάψει μεγάλη φωτιά και σε άλλους χώρους εργασίας, να αφυπνίσει μαζικά εργατικές συνειδήσεις, να σπρώξει σε γρήγορες διαδικασίες την ανασύνταξη του εργατικού ταξικού κινήματος σε όλη τη χώρα.
Στην απεργία στις 17 Γενάρη στο Βόλο δόθηκε μια σημαντική μάχη έξω απ’ τις πύλες των εργοστασίων του Μάνεση. Αποτέλεσε κορύφωση της σύγκρουσης που διεξάγεται όλο το προηγούμενο διάστημα ανάμεσα στην εργατική τάξη που στηρίζει τον αγώνα των χαλυβουργών και στην αστική τάξη που απ’ τη μεριά της θέλει να τσακίσει κάθε εργατική κινητοποίηση, την παραμικρή έκφραση αντίστασης. Η σύγκρουση αυτή προσφέρεται για εξαγωγή βαθιών και χρήσιμων συμπερασμάτων πρωτίστως για την εργατική τάξη. Για να ξεπεραστούν αυταπάτες και συγχύσεις σχετικά με το περιεχόμενο, τις μορφές του αγώνα αλλά και για τις δυσκολίες του. Τι αναδείχτηκε;
Έξω απ’ τις πύλες των εργοστασίων της Χαλυβουργίας του Μάνεση σε Βόλο και Βελεστίνο αναμετρήθηκαν δυο τάξεις, δυο κόσμοι. Απ’ τη μία η αστική τάξη με αιχμή του δόρατος, καθοδηγητή και οργανωτή του χτυπήματος της απεργίας το σύνδεσμο βιομηχάνων και απ’ την άλλη η εργατική τάξη με ταξικό κλαδικό συνδικάτο μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» και το ΠΑΜΕ. Διαφαίνεται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλη φορά ότι η αστική τάξη παίρνει η ίδια την κατάσταση στα χέρια της αφήνοντας σε δεύτερο υποστηρικτικό αλλά εξίσου ενεργό ρόλο τον πολιτικό και εργατικό-εργοδοτικό μηχανισμό της. Ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων ηγήθηκε της επίθεσης, ως όφειλε σαν όργανο της τάξης που οσφρύζεται τον κίνδυνο αμφισβήτησης της εξουσίας και κυριαρχίας της. Έθεσε ξεκάθαρα με ωμό και εκβιαστικό τρόπο τα συμφέροντά της και την απαίτηση όλοι να υποταχθούν σ’ αυτά. Και ξεδίπλωσε όλο το ιδεολογικό και σιχαμερό αντεργατικό και αντικομμουνιστικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιό του. Μίλησε για τους εργάτες και τους απεργιακούς αγώνες τους ότι ευθύνονται για το κλείσιμο των εργοστασίων. Φωτογράφισε με πανό και ανακοινώσεις το ΠΑΜΕ σαν φασίστες που ευθύνονται για την ανεργία, τις απολύσεις, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση των εργατών και του λαού γενικότερα. Στην υπεράσπιση του Μάνεση εκφράστηκε η υπεράσπιση της τάξης συνολικά, δείχνοντας ότι απέναντι στους εργάτες είναι ενωμένοι και ξεπερνούν τους ανταγωνισμούς που έχουν μεταξύ τους στην επιχειρηματική αγορά για τη διασφάλιση των μεριδίων και του κέρδους. Η διοίκηση του Μάνεση επιστράτευσε κάθε μέσο για να εκβιάσει τους εργάτες να γίνουν απεργοσπάστες, να σταθούν στις πύλες των εργοστασίων ενάντια στους συναδέλφους τους, να γίνουν οι ίδιοι από υπερασπιστές αυτόχειρες και νεκροθάφτες των δικαιωμάτων τους. Πενιχρά τα αποτελέσματά τους. Μειοψηφία οι εργάτες που κατάφερε να εξαναγκάσει και κυρίως τους πέρα για πέρα ξεπουλημένους ανθρώπους της διοίκησης του εργοδοτικού επιχειρησιακού σωματείου και ορισμένους άλλους πληρωμένους εργαζόμενους-τραμπούκους.
Στην άλλη πλευρά ήταν το συνδικάτο «Μήτσος Παπαρήγας» και το ΠΑΜΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα που δε φοβάται να αντιπαρατεθεί στα μονοπώλια και τους ιδιοκτήτες του. Που δεν εκβιάζεται και δεν εξαγοράζεται, δεν προδίδει τα συμφέροντα της τάξης, δεν αποδέχεται την εκμετάλλευση που τους σπρώχνει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Που έχει καθαρό ότι «χωρίς τον εργάτη γρανάζι δε γυρνά», ότι ο εργάτης είναι ο παραγωγός του πλούτου και δική του υπόθεση πρέπει να είναι η παραγωγή και διανομή του. Που προχώρησε την έκφραση αλληλεγγύης σε ανώτερες έμπρακτες μορφές, να σταθούν απέναντι στην αστυνομία και τα ΜΑΤ, που λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι του Μάνεση.
Η μάχη αυτή έδειξε ξεκάθαρα τι σημαίνει ταξική πάλη, ότι τα μονοπώλια δεν είναι διατεθειμένα να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση απ’ την ολομέτωπη επίθεση σε όλα τα δικαιώματα των εργατών, μέσα και έξω απ’ τους χώρους δουλειάς. Όλο το προηγούμενο διάστημα προσπάθησαν να κερδίσουν κόσμο με το μέρος τους. Έβαλαν ανοιχτά στο παιχνίδι το πολιτικό τους προσωπικό και κυρίως τους βουλευτές και τα κόμματα του «μαύρου μετώπου» της κυβέρνησης, όπως τον Καρτάλη, τον Νάκο και άλλους, που αναπαρήγαγαν τις ανακοινώσεις του συνδέσμου βιομηχάνων. Ανάγκασαν τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές του επιχειρησιακού σωματείου αλλά κυρίως του εργατικού κέντρου να ξεμπροστιαστούν και να αποκαλυφθούν παίρνοντας μαχητικά θέση στο πλευρό του Μάνεση και των άλλων μονοπωλίων της Μαγνησίας, ενάντια σε εργατικές κινητοποιήσεις. Επιστράτευσαν κανάλια και εφημερίδες πριν και μετά την απεργία, που αφιέρωσαν σελίδες και ώρες τηλεοπτικού χρόνου στη συκοφάντηση του ΠΑΜΕ, του εργατικού κινήματος, της απεργίας. Ξεμπροστιάστηκαν όλοι αυτοί που εκθείαζαν τον εαυτό τους ως αντικειμενική και ανεξάρτητη δημοσιογραφία και ενημέρωση, αναλαμβάνοντας το ρόλο της προώθησης της προπαγάνδας των μονοπωλίων. Στην ουρά τους και η διοίκηση, αλλά μόνο η διοίκηση, του σωματείου των φορτηγατζήδων, χωρίς να καταφέρουν να σηκώσουν κίνημα αντιπερισπασμού από φορτηγατζήδες που θα συγκρούονταν έξω απ’ τις πύλες με τους απεργούς εργάτες, στο πλαίσιο του δήθεν «κοινωνικού αυτοματισμού». Κι αυτοί ακόμα που τους έχουν δεμένους με συμβάσεις και συμβόλαια, αρνήθηκαν να γίνουν μοχλός χτυπήματος του αγώνα των χαλυβουργών. Αυτή ήταν η συσπείρωση που πέτυχε η αστική τάξη στη Μαγνησία. Αυτή ήταν η κοινωνική συμμαχία που πέτυχαν.
Στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών ήταν η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που εκφράστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα με πρωτόγνωρη συνεισφορά αλληλεγγύης με ψηφίσματα και αποφάσεις σωματείων, με υπογραφές, με οργάνωση συλλαλητηρίων, με αποστολή τροφίμων και χρημάτων για να αντέξουν και να νικήσουν οι χαλυβουργοί και η εργατική τάξη γενικότερα. Παρά τους εκβιασμούς και το όργιο συκοφάντησης και παραπληροφόρησης, κανείς τους δεν άλλαξε γνώμη, δεν πήρε την υπογραφή του πίσω, δεν μετάνιωσε για τη συμπαράταξή του με τους απεργούς χαλυβουργούς, ανεξάρτητα αν δεν έφτασε στο σημείο να κάνει μεγαλύτερο βήμα, να συμμετάσχει στην απεργιακή φρουρά έξω απ’ τα εργοστάσια του Μάνεση. Είναι απόδειξη ότι οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη Μαγνησία αλλά και στην υπόλοιπη χώρα έχουν συνειδητοποιήσει ποιος κλείνει τα εργοστάσια, ποιος απολύει και ποιος καταδικάζει στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση μαζικά την εργατική τάξη. Το βιώνουν άλλωστε καθημερινά στην ΚΟΝΤΙ, στον Κιολεΐδη και στα άλλα μονοπώλια της Μαγνησίας. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει Μάνεσης, τι σημαίνει μονοπώλιο και καπιταλιστικό κέρδος.
Ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και το προσωπικό τους προχώρησαν σε αντικομμουνιστική επίθεση, κατηγορώντας ότι πίσω απ’ τις κινητοποιήσεις βρίσκεται το ΚΚΕ που δήθεν είναι ενάντια στους εργάτες. Η αλήθεια είναι ότι όπως τα μονοπώλια και ο σύνδεσμος βιομηχάνων έχουν το δικό τους πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, έτσι και οι εργάτες έχουν στο πλευρό τους τη δική τους πολιτική δύναμη, το ΚΚΕ. Δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η ταξική πάλη διεξάγεται και στο πολιτικό επίπεδο και γι’ αυτό οι εργάτες έχουν κι αυτοί το δικό τους κόμμα. Ας μην παραξενεύει η παρουσία βουλευτών και μελών του ΚΚΕ στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών. Τα μονοπώλια δίνουν τις πολιτικές μάχες με τα δικά τους κόμματα, οι εργάτες με το ΚΚΕ.
Απ’ αυτή τη μάχη η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στη Μαγνησία με το κλαδικό συνδικάτο μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας», βγήκε πιο δυνατή, πιο έμπειρη και πιο αποφασισμένη. Ακόμη περισσότερο τώρα να ενισχυθεί ο αγώνας των Χαλυβουργών, γιατί είναι μάχη όλης της τάξης.
* Ο Παν. Σπήλιος είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ
