Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού - νομικού
Στη Φυσική, ο όρος εντροπία (από το εντός και τρέπω) εκφράζει το μέτρο της αδυναμίας να μετατραπεί η εσωτερική ενέργεια ενός συστήματος σε ωφέλιμο έργο, καθώς και την αδυναμία ενός συστήματος να υποστεί μόνο του, αυτόματα, κάποια μετατροπή. Στην πολιτική ο όρος εντροπία δηλώνει την αδυναμία ενός κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν ανταλλάσσει αγαθά, υπηρεσίες, ανθρώπινο δυναμικό, τεχνογνωσία και ιδέες με το περιβάλλον του να αυτοβελτιωθεί και που είναι καταδικασμένο σε αύξηση της εντροπίας του. Δηλαδή σε υποβάθμιση της ζωτικότητάς του, στον εκφυλισμό και στην κατάρρευση.
Έχω την εντύπωση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι η Ελλάδα σήμερα πάσχει από μια αυξημένη πολιτική εντροπία. Τα συμπτώματα είναι πολλά. Έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να συμπεριφέρεται εκτός ορίων χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεών του. Και αυτή η συμπεριφορά έχει υιοθετηθεί σχεδόν από όλους μας, από τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια μέχρι τον καθένα μας. Η καταστροφή και η λεηλασία Σχολείων, Πανεπιστημίων και άλλων δημόσιων ιδρυμάτων θεωρείται αγωνιστική γυμναστική και προοδευτικότητα. Οι καταλήψεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Οι αρμόδιες να διαφυλάξουν τα ιδρύματα αυτά αρχές αδιαφορούν ή εφαρμόζουν τη μέθοδο του Καραγκιόζη: Άφησέ τους, θα λερώσουν, θα βρομίσουν, θα σπάσουν, θα καταστρέψουν, θα κλέψουν, θα κουραστούν, θα ιδρώσουν, θα κρυώσουν, θα αρρωστήσουν...
Αυτή η μανία της καταστροφής δεν περιορίζεται, δυστυχώς, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, εξαπλώνεται και στον ευρύτερο χώρο. Αυτές οι μουντζούρες που τις λένε γκράφιτι δεν έχουν αφήσει τοίχο για τοίχο να μην τον λερώσουν. Αγάλματα ηρώων και άλλων διακεκριμένων ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών όπως και πολιτικών, τα βάφουν, τα μαυρίζουν και πολλές φορές τα σπάζουν. Τέτοιος βανδαλισμός. Μια πλατιά απλωμένη πεποίθηση είναι ότι είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου και γι' αυτό δεν μας χωνεύουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να μας μειώσουν. Το 30% των Ελλήνων πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν για να μας αποβλακώσουν. Για τις διάφορες επενδύσεις τις οποίες τόσο πολύ χρειάζεται η Ελλάδα, η μεγάλη πλειονότητα είναι αρνητική. Πότε επειδή καταστρέφουν το περιβάλλον, πότε γιατί μας εκμεταλλεύονται τον πλούτο μας και πότε για κάποιον άλλο λόγο.
Η ανάπτυξη και η ανάκαμψη ακούγονται σαν όνειρα θερινής νύχτας. Κανένας δεν θέλει να βάλει πλάτη, να εργασθεί, να προσπαθήσει. Ο καθένας πιστεύει ότι μπορεί να κινείται εκτός ορίων, να κάνει ό,τι θέλει και να μην λογαριάζει τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεών του. Στη νοοτροπία αυτή έχουμε εισχωρήσει σχεδόν όλοι μας, από τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια μέχρι τον καθένα μας. Η συντριπτική πλειονότητα όσων μας κυβερνούν θέλουν τις ιδεοληψίες τους πάνω από τη λύση των προβλημάτων, παρακάμπτοντας την τρέχουσα πραγματικότητα. Για ό,τι άσχημο γίνεται φταίνε οι ξένοι και ντόπιοι υπηρέτες τους που θέλουν να λεηλατήσουν τη χώρα και τους πολίτες της. Ο καθένας τους υπόσχεται, σαν άλλος Μωυσής, να μας οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας όταν δεν έχει να πληρώσει... τους μισθούς και τις συντάξεις και θέλει διακαώς να γίνει πρωθυπουργός, αν κυβερνάει, να κάθεται, να τρώει και να πίνει.
Όλα αυτά είναι φυσικό να συνθέτουν μια ατμόσφαιρα αταξίας, διαφθοράς, φοροδιαφυγής, κομπίνας, λαμογιάς, καπατσοσύνης και κουτοπονηριάς. Ο φθόνος προς τον άριστο και προς την αριστεία, που θεωρείται ρετσινιά κατά τον υπουργό Παιδείας, η ανυπαρξία της ευγενικής άμιλλας, η έλλειψη σοβαρότητας λειτουργούν πάντα σε βάρος της κοινωνίας. Η έλλειψη συντονισμού και η ανοχή για την αυθαιρεσία δεν οδηγούν μόνο σε οικονομικά αδιέξοδα, οδηγούν και σε κοινωνική δυστυχία. Όταν δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει νομιμότητα και δικαιοσύνη, χωρίς ισονομία δεν υπάρχει ελευθερία, χωρίς αξιοκρατία δεν υπάρχει δημοκρατία και πρόοδος. Μέχρι τώρα είχαμε σαν αποκούμπι τον διεθνή δανεισμό. Δανειζόμασταν συνέχεια χωρίς να σκεπτόμαστε καμιά συνέπεια και χωρίς να θυμόμαστε όσα τόνιζαν οι πρόγονοί μας: τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί...
Αυτή, λοιπόν, είναι η πολιτική εντροπία στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα και από την οποία δεν είναι εύκολο να ξεφύγει η ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια. Ας ευχηθούμε ότι θα τα καταφέρουμε.
