* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phili.zaharis@gmail.com)
Δεν δείχνουν και τόσο εύκολα τα πράγματα για την κυβέρνηση Παπαδήμου αν κρίνει κανείς από τις απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στην εβδομάδα. Μπορεί ο πρωθυπουργός να απέσπασε μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης στην Ελλάδα αλλά και ενθάρρυνσης των μεταρρυθμίσεων από τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκίντο Βεστερβέλε, όμως οι πολίτες δεν φαίνεται να συμμερίζονται την αισιοδοξία του και για το λόγο αυτό αντιδρούν εκ νέου με απεργίες ή στάσεις εργασίας.
Το διάστημα αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο για την προσωρινή αυτή κυβέρνηση που καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο πρωθυπουργός, προς τους Ευρωπαίους εταίρους. Το έργο της κυβέρνησης δυσχεραίνεται και από τη δυσκαμψία των υπουργείων, που δείχνουν ανίκανα να λάβουν καταλυτικές αποφάσεις στους επιμέρους τομείς. Πραγματικά, αισθάνεται κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση δεν κινείται, λόγω κυρίως της περιορισμένης δυνατότητας που έχει εις ό,τι αφορά στη λήψη αποφάσεων.
Την ίδια στιγμή, οι πολίτες τα έχουν και αυτοί χαμένα καθώς όχι μόνο συνταρακτική αλλαγή δεν βλέπουν, αλλά τουναντίον συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, με τη μετάθεση των ευθυνών στην εκλεγμένη κυβέρνηση των επόμενων μηνών και τη διευθέτηση των εκκρεμοτήτων από τα νέα εκλεγμένα πρόσωπα.
Το crash test λοιπόν με την τωρινή κυβέρνηση επίκειται τις επόμενες ημέρες που η χώρα θα βρεθεί σε απεργιακό κλοιό. Θα είναι όμως παρατεταμένο; Σκέπτομαι λοιπόν τι έχουν κερδίσει πραγματικά οι πολίτες το τελευταίο διάστημα. Απάντηση: απολύτως τίποτα. Διαβεβαιώσεις μόνο ότι όλα θα πάνε καλά κάποια στιγμή, μια στιγμή που αναβάλλεται συνεχώς στο απώτερο μέλλον. Και η ανασφάλεια συνεχίζει ακατάπαυστα, το ίδιο όπως και η ανυπομονησία για την επόμενη μέρα. Με μια αγορά νεκρωμένη, με πτώση του τζίρου που φτάνει μέχρι και το 50% στις επιχειρήσεις, αλλά και με μισθούς πείνας να αποτελούν κάτι σαν στάτους, η όλη ιστορία δείχνει να δραματοποιείται από τη μια στιγμή στην άλλη και δη απροειδοποίητα.
Η ΓΣΕΕ τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι η δραματική αύξηση της ανεργίας και τα πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τα οποία καταγράφουν τον αριθμό των ανέργων τον Οκτώβριο του 2011 στο 18,2% του εργατικού δυναμικού, αποκαλύπτουν τα τραγικά αποτελέσματα των πολιτικών του μνημονίου και ότι τα μέτρα και οι πολιτικές της κυβέρνησης και οι φαεινές ιδέες των δανειστών, οι οποίες περιορίζονται στη μείωση του μισθολογικού κόστους και στην εξαθλίωση των εργαζομένων, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ύφεσης και της ανεργίας αντιθέτως οδηγούν όλο και περισσοτέρους στην πόρτα του ΟΑΕΔ.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΑΔΕΔΥ υπογραμμίζει ότι οι απολύσεις, η ανεργία και η φτώχεια αποτελούν τη βασική πολιτική της μνημονιακής συγκυβέρνησης, που με πρόσχημα την κρίση χρέους, καταστρέφει την κοινωνία και τη χώρα. Επισημαίνει δε ότι «μετά τις απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, μέσω της ένταξής τους σε προσυνταξιοδοτικό καθεστώς, η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια - καταστροφική για το Δημόσιο - πολιτική, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη παραδεχτεί, διά στόματος του αρμόδιου υπουργού ότι πρόκειται για ένα μέτρο, το οποίο αφενός δεν είναι αποτελεσματικό, αφετέρου αγγίζει τα όρια του παραλόγου και του γελοίου».
Όπως βλέπουμε λοιπόν, οι αντιδράσεις είναι σφοδρές και γι΄ αυτή την κυβέρνηση, που κινδυνεύει να χρεωθεί νέες καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες αναφορικά με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την ανάπτυξη. Με λίγα λόγια, η νέα κυβέρνηση, με το να συνεχίζει ουσιαστικά την κυβερνητική πρακτική Παπανδρέου, με τη στήριξη αυτή τη φορά από Σαμαρά και Καρατζαφέρη, διαιωνίζει την κατάσταση σε μια χώρα που συνεχίζει να κρέμεται από μια κλωστή. Τα ποσοστά, όπως είδαμε, της ανεργίας είναι ιδιαίτερα υψηλά, και το εργασιακό αδιέξοδο μεγιστοποιεί το πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα στην Ελλάδα η υπόθεση εργασία θεωρείται ως κάτι το εξωπραγματικό. Αδήλωτη και μαύρη εργασία κηλιδώνουν την παραμικρή προσπάθεια καταπολέμησης του προβλήματος, την ίδια στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι συντηρούνται με μισθούς που τους οδηγούν κατευθείαν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Οι αναπτυξιακές προοπτικές, από την άλλη, αναβάλλονται συνεχώς, παρά το γεγονός ότι η «ανάπτυξη» είναι η τελευταία λέξη της μόδας. Γιατί και από ποιον δεν ακούτε πια για την περιβόητη ανάπτυξη; Από ποιον δεν έχετε μπουχτίσει με φραστικές ρήσεις του τύπου «μελλοντική προοπτική» ή από υποσχέσεις περί «επιχειρησιακής ανταγωνιστικότητας»; Ένα είναι σίγουρο, κανείς πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα ασφαλέστερο μέλλον κάτω από τις υφιστάμενες συνθήκες.
Επομένως, ούτε οι δηλώσεις – βάλσαμο των Ευρωπαίων εταίρων, που γίνονται αφού προηγηθούν οι απειλές περί «μη συμμόρφωσης», μπορούν να δώσουν πνοή στην ελληνική καταρρέουσα οικονομία. Πολύ δε περισσότερο δεν βοηθούν ούτε οι ανεξιχνίαστες προθέσεις των κομματικών επιτελείων, που βρίσκονται και πάλι σε οργασμό λόγω των επικείμενων εκλογών. Τα μηνύματα αλληλεγγύης των εταίρων, μόνο υποψίες προκαλούν και απορίες περί της επιλογής του χρόνου έκφρασής τους. Η θητεία της προσωρινής κυβέρνησης που, όπως όλα δείχνουν, θα παραταθεί μέχρι τον Απρίλιο, αναμένεται να παραδώσει μια χώρα βουτηγμένη στα χρέη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, πέρα από το να συνεχίσει το στοχευμένο έργο της Παπανδρεϊκής οδικής χάραξης; Κοντός ψαλμός αλληλούια. Οι εκλογές πλησιάζουν. Και οι δημοσκοπήσεις παίρνουν φωτιά. Οι Ευρωπαίοι εταίροι έρχονται και ξανάρχονται και οι δηλώσεις στήριξης συνοδεύουν τα νέα μέτρα και τις περικοπές.
Και η κυβέρνηση Παπαδήμου περνά στην ιστορία ως μια ακόμη κυβέρνηση που δεν τάραξε τα νερά. Γιατί το crash test ήταν σύντομο και ουσιαστικά χωρίς ενδιαφέρον. Μια συναινετική κυβερνητική δοκιμή, που δεν διευκόλυνε παρά μόνο το δανειακό έργο των Ευρωπαίων εταίρων.
