Της Κατερίνας Ζαχείλα, προέδρου οργάνωσης «Δράση για Τη Θεσσαλία»
Με αφορμή τις λιποθυμίες μαθητών από ασιτία, οι οποίες έλαβαν σε σχολικούς χώρους και χώρα που μέχρι χθες για το υπουργείο δεν υπήρχαν ποτέ, μού δόθηκε η ευκαιρία να γράψω αυτό το άρθρο.
«Μικρογεύματα» και όχι «συσσίτια» θέλει το υπουργείο να ονομάζει τη βοήθεια που φιλοδοξεί να προσφέρει σε μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές που έπεσαν θύματα της...
κρίσης και εν έτει 2011 βρέθηκαν να συστήνονται με την ασιτία. Τη δική τους ασιτία.
Μπορεί τα περιστατικά λιποθυμίας λόγω ανεπαρκούς σίτισης που έχουν καταγγελθεί, με πιο κραυγαλέα ίσως την πρόσφατη περίπτωση ενός μαθητή από το Ηράκλειο της Κρήτης, να μην είναι ο κανόνας στα σχολεία, είναι όμως η κορυφή του παγόβουνου.
Η ΑΣΙΤΙΤΙΑ ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Η απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου που πλήττει χιλιάδες νοικοκυριά ελέω κρίσης και μνημονιακής πολιτικής (απολύσεις, καλπάζουσα ανεργία, φόροι, ακραίες περικοπές εισοδημάτων), έρχεται στο φως και μέσω των παιδιών τα οποία μεταφέρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την κατάσταση που βιώνουν στον σχολικό τους χώρο. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο το βάρος της απόγνωσης των γονιών τους που κουβαλούν, αλλά και δικό τους πρόβλημα. Το οποίο πλέον αναγνωρίζεται από το υπουργείο ως υπαρκτό, ίσως όχι βέβαια στις πραγματικές του διαστάσεις.
Ως εκ τούτου, αναγκάζεται να κινητοποιηθεί, αν και προς το παρόν υπάρχει μόνο η διαβεβαίωση ότι είναι σε επαγρύπνηση και ότι βρίσκεται στη φάση της επεξεργασίας σχεδίου για τη διανομή γευμάτων σε ορισμένα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών. Για την ακρίβεια, η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου μιλάει για συσσίτια με τη μορφή κουπονιών για μικρογεύματα των 2 και 3 ευρώ, τόνισε πως το όποιο πρόγραμμα υπάρξει, θα εντάσσεται αποκλειστικά και μόνο στις Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, θα αφορά δηλαδή μόνο 300 σχολεία.
Η ΕΝΟΧΛΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ
Η κ. Διαμαντοπούλου ενοχλημένη με τον όρο «συσσίτια» που χρησιμοποιούσε κάποιο δημοσίευμα, σε δηλώσεις της σημείωσε ότι «όλα αυτά που ακούστηκαν περί συσσιτίων δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα». Πρόσθεσε όμως ότι «υπάρχουν προβλήματα» – τα οποία απέδωσε αόριστα (και αναμενόμενα) στην «οικονομική κατάσταση της χώρας» (και όχι στην πολιτική «εξυγίανσης») – και ανέφερε ως ενδεικτική την «πολύ μεγάλη μείωση στην κίνηση των κυλικείων». Διέψευσε πάντως την ύπαρξη περιστατικών λιποθυμίας.
Να θυμίσουμε ότι η πρώτη αναφορά για λιποθυμία μαθητή στις αρχές Οκτωβρίου αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και άρνηση από το ΥΠΔΒΜΘ. Μετά τα δημοσιεύματα που είχε προκαλέσει η καταγγελία του Α’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αθηνών Π.Ε. για κρούσμα λιποθυμίας σε σχολείο της Αττικής, το υπουργείο απαντούσε με ανακοίνωση που κατέληγε ότι «κάποιοι καταφεύγουν μέσω των ΜΜΕ και στο έσχατο μέσο της λαϊκίστικης προπαγάνδας, χωρίς να διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και τους ίδιους τους μαθητές» (13.10.2011).
Το ερώτημα είναι, αν το υπουργείο σε συνεργασία με άλλους φορείς μπει σε μια λογική συσσιτίων, για πόσο καιρό θα έχει τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται όσο το πρόβλημα θα διογκώνεται, κάτι που φαίνεται περισσότερο από σίγουρο...
ΑΝΑΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΥΛΙΚΕΙΑ
Η εικόνα που προκύπτει από καταγγελίες και αναφορές που πληθαίνουν, είναι ότι χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο τους πεινασμένα και βιώνουν ήδη συνθήκες μεταπολεμικές.
Η βασική καταγραφή του προβλήματος γίνεται πράγματι στα κυλικεία, όπως ανέφερε και η Διαμαντοπούλου. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ κ. Παπαχρήστο, στα κυλικεία παρατηρείται φέτος πτώση των αγορών από τους μαθητές κατά 30%-40%, ειδικά στις δυτικές συνοικίες της πρωτεύουσας. Οι κυλικειάρχες από τη μία αντιμετωπίζουν την απόγνωση των παιδιών που ζητούν κάτι να φάνε ενώ δεν έχουν χρήματα και από την άλλη το ενδεχόμενο να κλείσουν αφού σε ορισμένες περιπτώσεις «δεν τα βγάζουν πέρα».
ΖΗΤΟΥΝ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΦΑΓΗΤΟ
Σημαντικότατη είναι επίσης η επίσημη μαρτυρία της προέδρου του Βρεφοκομείου Αθηνών ότι το Βρεφοκομείο δέχεται αιτήματα από διευθυντές ολοήμερων της Αθήνας που ζητούν μερίδες φαγητού για παιδιά που συστηματικά δεν έχουν κάτι να φάνε την ώρα του φαγητού. Η ίδια ανέφερε ότι μέχρι στιγμής το Βρεφοκομείο καλύπτει γύρω στα 70 παιδιά, αλλά, αν τα αιτήματα αυξηθούν, δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει.
Στην Κρήτη οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων ορισμένων σχολείων και νηπιαγωγείων, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, δημιουργούν τράπεζα τροφίμων για μαθητές που δεν έχουν λεφτά ούτε για κουλούρι.
Στο μεταξύ, το πρόβλημα γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό στα δημοτικά και στις περιπτώσεις μικρών σε ηλικία μαθητών που εκμυστηρεύονται πιο εύκολα την... πείνα τους απ’ ό,τι στα γυμνάσια - λύκεια, όπου οι μεγαλύτεροι μαθητές δεν εκδηλώνονται.
Οι δάσκαλοι είναι καθημερινά μάρτυρες της απότομης εξαθλίωσης παιδιών λόγω της ξαφνικής ανεργίας του ενός ή και των δυο γονιών τους. Δασκάλα από δημοτικό σχολείο της Ηλιούπολης, μιας μεσαίας κοινωνικά και οικονομικά περιοχής, σημειώνει ότι πλέον 3 με 4 παιδιά σε κάθε τάξη έχουν πρόβλημα. Κάποια εξ αυτών δηλώνουν στους δασκάλους τους ότι πεινούν. Οι εκπαιδευτικοί τα βοηθούν όσο μπορούν, με διακριτικό πάντα τρόπο, ενώ δέχονται από τους γονείς αιτήματα, όπως να μη ζητούνται από τα παιδιά υλικά για τα διάφορα μαθήματα (τετράδια, κόλλες, ψαλίδια, χαρτιά κ.λπ.), ή ακόμη γονείς αρνούνται να στείλουν το παιδί τους σε εκδρομές κ.λπ.
Σε αυτό το σημείο ταιριάζει να πούμε το εξής- Άννα, μην κλαις... Θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη...
