Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Διδασκαλία οι νεκροί έχουν πλήρη διαύγεια. Ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση. Αν δεν ζούσαν οι νεκροί μας γιατί θα νιώθαμε καθήκον να προσευχόμαστε γι’ αυτούς και να απονέμουμε τιμή και σεβασμό στα σώματά τους; Η προσευχή για τους νεκρούς μας δίνει περισσότερη χαρά από την προσευχή για τους ζώντες.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση δεν καίμε τους νεκρούς, επειδή δεν θεωρούμε το θάνατο πνευματική και φυσική εξαφάνιση. Η επιστήμη επίσης δεν θεωρεί το θάνατο του σώματος εξαφάνιση. Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα βιβλίο της σύγχρονης βιολογίας: «Αυτό το επέκεινα της ζωής συγκεκριμενοποιείται μέσω της ταφής, διότι το ανθρώπινο είδος είναι το μόνο στο οποίο το νεκρό σώμα διατηρεί την αξία του. Το επέκεινα της ζωής που διανοίγεται για το ομιλούν σώμα είναι κάτι για το οποίο ο Σαντ ο ίδιος αποτελεί παράδειγμα. Ο Σαντ ονειρεύτηκε το θάνατο των μορίων. Ονειρεύτηκε έναν εγκληματία που μπορεί πέρα από το άτομο, να σκοτώσει και τα μόρια, αλλά στην πράξη ,όπως ξέρουμε, ζήτησε με τη διαθήκη του να μη χαραχτεί το όνομά του στην ταφόπλακα». (Ζ-Α. Μιλλέρ, Λακανική Βιολογία, Εκδ.Ψυχογιός).
Το παράδειγμα του Μαρκησίου ντε Σαντ θα μπορούσε να προβληματίσει αυτούς που θέλουν να καίνε τα σώματα των νεκρών, αντί να τους αποδίδουν τιμή και σεβασμό σύμφωνα με τη Χριστιανική Διδασκαλία και με τις αρχές του ελληνικού πολιτισμού.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο όν που αντιλαμβάνεται τον κόσμο όχι μόνο με τις αισθήσεις του αλλά και με το πνεύμα του, αν το έχει αναπτύξει. Αυτό που προέχει στον άνθρωπο είναι το πνεύμα του. Απόδειξη τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που για να εξοντώσουν τον άνθρωπο χτυπούν το πνεύμα του. Ντύνουν τα θύματά τους ομοιόμορφα, αντικαθιστούν τα ονόματα με αριθμούς για να τα εξοντώσουν ηθικά. Πρόσφατο παράδειγμα η οικονομική τρομοκρατία στη χώρα μας που επιχειρεί με το φόβο και την αβεβαιότητα, να κάμψει την πνευματική αντίσταση του λαού και να τον μετατρέψει σε πειθήνιο όργανο των εκάστοτε κυβερνώντων.
Το όνομα του ανθρώπου μένει στη μνήμη εκείνων που τον αγαπούν, όπως και η μορφή του. Κανένας δεν μπορεί να θυμάται με αγάπη έναν αριθμό. Όταν μνημονεύουμε το όνομα κάποιου αγαπημένου μας, ο αγαπημένος μας είναι πνευματικά παρών. Αισθανόμαστε την πνευματική του παρουσία. Μετέχουμε σ΄ αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να μετέχει σε κάτι γενικό. Ο αριθμός είναι γενικός. Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον αριθμό. Αγαπάμε αυτό που είναι μοναδικό για μας. Το ότι αγαπάμε τους νεκρούς μας σημαίνει ότι οι νεκροί μας είναι μοναδικοί για μας. Ο θάνατος του σώματος δεν αφαιρεί τη μοναδικότητα των αγαπημένων μας.
Ο νους είναι το όργανο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τους νεκρούς μας που ζουν στον πνευματικό κόσμο, στον οποίο θα μεταβούμε κι εμείς με τη σειρά μας και θα τους συναντήσουμε.
Πολλοί που πιστεύουν ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί τις σκέψεις απορούν, πώς μπορεί να έχουν πνευματική διαύγεια οι νεκροί, αφού ο εγκέφαλός τους καταστρέφεται; Η απορία τους δεν ευσταθεί, γιατί δεν δημιουργεί τις σκέψεις ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει και συγκρατεί σκέψεις.
Οι νεκροί ζουν και έχουν πλήρη διαύγεια γι΄ αυτό και οι ζώντες αντιλαμβανόμαστε πνευματικά την ύπαρξή τους. Γιατί θα είχαμε πνευματική αντίληψη, αν δεν υπήρχαν πνεύματα; Γιατί θα είχαμε μάτια αν δεν υπήρχε φως;
Επειδή οι νεκροί μας ζουν και έχουν πλήρη διαύγεια γι΄ αυτό νιώθουμε καθήκον να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς! Γι΄ αυτό νιώθουμε επίσης την ανάγκη να απονέμουμε τιμή και σεβασμό στα σώματά τους, όσοι από εμάς, εκτός από την αισθητή αντίληψη, έχουμε ανεπτυγμένη και την πνευματική μας αντίληψη.
