Του Αθανάσιου Φώτου, επί τιμή δικηγόρου
Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την κόντρα που εδώ και καιρό έχει ξεσπάσει μεταξύ των πρυτανικών αρχών της χώρας και του Υπουργείου Παιδείας, με αποκορύφωμα την άρνηση των πρώτων να εφαρμόσουν τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο για την ανωτάτη παιδεία.
Αυτή η ανυπακοή, η ανταρσία, η άρνηση και γενικά η υπονόμευση του νόμου από τους πανεπιστημιακούς, ξεσήκωσε την κοινωνία μας και έχει προκαλέσει μία βαθιά κρίση και χάσματα αντιπαλότητας μεταξύ των δύο πλευρών.
Είναι αλήθεια, ότι η απόφαση αυτή των πανεπιστημιακών αρχών της χώρας, δεν βρήκε καμία απήχηση στο λαό. Απεναντίας απετέλεσε κραυγή διαμαρτυρίας και αγανάκτησης τούτου προς τους αρνητές του νόμου. Όταν οι ηγέτες, που τάσσονται να προστατεύουν, να περιφρουρούν, να σέβονται και να εφαρμόζουν τους νόμους που η πολιτεία ψηφίζει, αυτοί τους αγνοούν και τους περιφρονούν εξυπηρετώντας έτσι προσωπικές τους επιδιώξεις, τότε ανοίγουν τον δρόμο για να εισορμήσουν η βία, η αναρχία και ο σκοταδισμός.
Δεν γεννάται καμία αμφιβολία, ότι μία μεγάλη μερίδα πανεπιστημιακών, με πείσμα αντιμάχεται και παλεύει μανιασμένα με κάθε τρόπο να πλήξει την εφαρμογή του νόμου. Δουλεύουν την υπονόμευσή του. Επεξεργάζονται σχέδια ατονίας του, σοφίζονται και ανακαλύπτουν τρόπους μη εφαρμογής του. Τον αμφισβητούν, τον αντιστρατεύονται, ευθέως με τη φορτισμένη διαλεκτική τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις οδυνηρές συνέπειες και τις ανοιχτές πληγές, που αφήνουν πίσω τους. Η κοινωνία όμως απεχθάνεται και δεν υιοθετεί τέτοιου είδους πράξεις, ενέργειες και πρακτικές και είναι αποφασισμένη όχι μόνο να αντισταθεί σ’ αυτές, αλλά επιπλέον να υπερασπισθεί με το δικό της τρόπο την εφαρμογή του.
Δεν γνωρίζω στο παρελθόν, αν έχει δεχθεί τέτοια άδικη και αμετροεπή επίθεση κάποιος άλλος νόμος. Κάποιοι ορκισμένοι πανεπιστημιακοί φθάνουν μέχρι το σημείο να κομπάζουν για τον πόλεμο φθοράς, που διεξάγουν εναντίον του, προχωρούν αδίστακτα στο ανόσιο και ζημιογόνο για την παιδεία έργο τους, ισχυριζόμενοι, ότι δήθεν ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, ανεφάρμοστος στην πράξη και καταστροφικός για την παιδεία.
Θέσεις που διχάζουν, φαρμακώνουν τις καρδιές και γενικά δυσχεραίνουν τη γόνιμη επίλυση του προβλήματος.
Χρόνια τώρα οι πανεπιστημιακοί, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, ήταν σιωπηλοί, μαζεμένοι στο καβούκι τους, χωρίς λόγο, χωρίς φωνή, χωρίς παρεμβάσεις στα πολλαπλά κοινωνικά προβλήματα του τόπου μας. Τίποτα δεν εκπορευόταν από τα χείλη τους και δεν εκπεμπόταν δυναμικά και δραστικά στο κοινωνικό σύνολο, που τους ανέμενε να είναι μπροστάρηδες, σημαιοφόροι, πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες των προβλημάτων, που μαστίζουν και καταπονούν τον λαό μας. Ήταν πάντα απόντες. Σιωπηλοί, άφωνοι, άτολμοι. Μάταια ο λαός περίμενε το δικό τους δυναμικό και διδακτικό λόγο. Τη φωτισμένη άποψή τους. Ποτέ δεν αφουγκράστηκαν τον παλμό της κοινωνίας, πολύ δε περισσότερο την εκρηκτική κατάσταση στην οποία σήμερα βρίσκεται η χώρα μας λόγω της οικονομικής κρίσης, που διέρχεται.
Στέκομαι με νηφαλιότητα και ουδετερότητα και διερωτώμαι γιατί αυτή η λυσσαλέα επιθετικότητα κατά του νόμου και η αμφισβήτησή του από τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας; Η απορία μου απλή. Πλην όμως ουσιώδης. Υπάρχει θέμα εξουσίας. Οι μαχητές του νόμου, που καυχώνται για την προοδευτικότητά τους, βλέπουν ένα μέρος της εξουσίας τους να χάνεται. Αυτό τους πονάει πολύ. Δεν μπορούν να ανεχθούν ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας να περνάει στα χέρια άλλων. Και μπροστά στην κατάσταση αυτή προσπαθούν να ανατρέψουν το νόμο. Βλέπετε μέχρι σήμερα οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι βολεμένοι σε δύο και περισσότερες δουλειές και ροκανίζουν τον κρατικό κορβανά. Και οι άλλοι, οι από έξω, καραδοκούν να τακτοποιηθούν και αυτοί. Εξ ου και η αφωνία τους και η απουσία τους από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του τόπου. Θέλουν να τα έχουν καλά πάντα με το εκάστοτε κατεστημένο. Δεν θέλουν να συγκρουσθούν μαζί του.
Δεν τους ενδιαφέρει, ότι η κατάταξη των πανεπιστημίων μας είναι πιο κάτω κι εκείνης των Αφρικανικών χωρών, ότι μία μερίδα απ’ αυτούς είναι βουτηγμένοι σε οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα, ότι οι εξωτερικοί χώροι των πανεπιστημίων είναι γεμάτοι από ρυπαρογραφήματα και ότι οι ίδιοι απώλεσαν κάθε επαινετικό λόγο από την κοινωνία.
Είναι καιρός οι πανεπιστημιακοί να αφήσουν για λίγο τα σαλόνια του Κολωνακίου και τις κοινωνικές κοσμικές συνάξεις και να κατεβούν στο πεζοδρόμιο, κοντά στον ταλαιπωρημένο και πονεμένο λαό. Έχουν πολλά να διδαχθούν.
Ο νόμος κύριοι, δεν είναι ούτε Αγία γραφή, ούτε Ιερό Ευαγγέλιο. Μπορεί πολλές φορές να είναι σκληρός και άδικος για ορισμένους. Δεν παύει όμως να είναι νόμος. Ας θυμηθούμε τους νόμους του Δράκοντος και εκείνους των Ρωμαίων «dura lex sed lex». Κανείς όμως δεν διανοήθηκε ποτέ να μην τους εφαρμόσει.
«Η υπακοή στους νόμους της δημοκρατίας είναι καθήκον κάθε πολίτη αυτής της χώρας και κατεξοχήν των πανεπιστημιακών δασκάλων» υπογραμμίζει ο πρωθυπουργός της χώρας μας σε απαντητική του επιστολή προς τους πανεπιστημιακούς. Ας ελπίσουμε, ότι οι τελευταίοι θα συναισθανθούν το βάρος της ευθύνης των έστω και την τελευταία στιγμή και θα συμβάλουν στην εκτόνωση της αναταραχής, που οι ίδιοι δημιούργησαν, για το καλό της χώρας, η οποία διέρχεται κρίσιμες στιγμές.
