* Του Γιάννη Μήτσιου
Φυσικού – Νομικού
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες τα δύο κόμματα εξουσίας κυβέρνησαν την Ελλάδα με τις μεθόδους της κομματοκρατίας, της ρουσφετολογίας και της μέχρις εξηλιθέωσης δημαγωγίας και λαϊκισμού. Το κόστος αυτής της πολιτικής ήταν τεράστιο. Οι αθρόοι διορισμοί στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, οι μίζες στις κρατικές προμήθειες, οι πλασματικές επιδοτήσεις, οι συντάξεις μαϊμούδες κ.λπ. έπρεπε να πληρωθούν. Το πορτοφόλι για όλες αυτές τις δαπάνες ήταν, τι άλλο, ο κρατικός κορβανάς. Ένας κορβανάς που δεν επαρκούσε να καλύψει, παρ’ όλα τα «πακέτα», τα έξοδα. Η λύση, πάντως, για την κάλυψη αυτών των συνεχών ελλειμμάτων ήταν απλή και εύκολη: Ήταν ο αλόγιστος δανεισμός πολλών δισ. ευρώ.
Όλη αυτή η πολιτική πρακτική ήταν επόμενο να μολύνει το εκλογικό σώμα. Τα μικρόβια της φοροδιαφυγής, της αρπαχτής, της κομπίνας και της διαφθοράς προκάλεσαν στο σώμα αυτό σοβαρότατες βλάβες με νοσηρές εκδηλώσεις. Δικαιούμαστε πολλοί να αρνηθούμε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε». Όταν, όμως, τα δύο μεγάλα κόμματα ψηφίζονται κατ’ εξακολούθηση από το 80% αθροιστικά του εκλογικού σώματος, δικαιούται κάποιος να υποστηρίξει «μαζί τους ψηφίσαμε». Και τους ξαναψηφίσαμε. Και τους ματαξαναψηφίσαμε...
Όμως, όπως όλα στη ζωή, έτσι και το πλαδαρό, το αδηφάγο και διεφθαρμένο κράτος φτάνει κάποτε στο τέλος. Η κομματοκρατία και η κλεπτοκρατία το οδήγησαν στη χρεοκοπία. Οι δανειστές ζητούν πίσω τα δανεικά και θέτουν όρους και προϋποθέσεις για την αποπληρωμή τους. Το πολιτικό προσωπικό, κατώτερο των περιστάσεων στην πλειονότητά του, μπροστά στο χείλος του γκρεμού, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα πίσω. Τρία κόμματα συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας με εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό.
Ο νέος πρωθυπουργός διαθέτει «βαρύ» βιογραφικό, γνώση και πείρα των διεθνών οικονομικών θεμάτων και διεθνή αναγνώριση και αποδοχή. Το πολιτικό του κεφάλαιο είναι η έγκρισή του από ένα μετρήσιμο μέγεθος της ελληνικής κοινωνίας ώριμο, ενημερωμένο, ευαισθητοποιημένο, υπεύθυνο και παραγωγικό, το οποίο κατά τις δημοσκοπήσεις ξεπερνάει κατά πολύ το 50%. Αλλά και από ένα επίσης μετρήσιμο μέγεθος πολιτικών, οι οποίοι κινούμενοι ίσως από το ένστικτο της αποσυντήρησης εγκρίνουν.
Ο κ. Παπαδήμος καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Να σώσει, έστω και την ύστατη στιγμή, την «παρτίδα» και την πατρίδα. Να σώσει την Ελλάδα από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Στο πρόσωπό του ο ελληνικός λαός έχει επενδύσει πολλές ελπίδες και προσδοκίες. Η αποτελεσματικότητά του θα κριθεί στην πράξη. Από σύμβουλος καλείται να γίνει εφαρμοστής. Ο Θαλής ο Μιλήσιος έλεγε ότι το ευκολότερο πράγμα στη ζωή είναι να δίνεις συμβουλές και το δυσκολότερο να τις εφαρμόζεις.
Ο Εμ. Ροΐδης, πάλι, έγραφε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν ακόμη νόμο : Τον νόμο «περί εφαρμογής των νόμων». Σήμερα, ο Ροΐδης είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος: Οι νόμοι για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για την εργασιακή εφεδρεία, για τις αποκρατικοποιήσεις και για άλλες διαρθρωτικές αλλαγές έχουν ψηφιστεί. Απομένει να εφαρμοστούν. Και εδώ ανακύπτουν οι δυσκολίες. Επειδή έρχονται σε αντίθεση με κατεστημένα συμφέροντα, με οργανωμένες και αδίστακτες συντεχνίες, με κομματικές επιδιώξεις και προσωπικές ιδιοτέλειες.
Δεν απομένει παρά να ευχηθεί ο καθένας δύναμη, αντοχή και επιτυχία στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει ο νέος Πρωθυπουργός, να πρυτανεύσει η λογική, να επικρατήσει η κοινωνική συνοχή και να υπάρχει συμπαράσταση απ’ όλους εκείνους τους πολίτες που δέχτηκαν με ανακούφιση την επιλογή του. Επιτέλους, ας επικρατήσει κάποτε το αλτρουιστικό γονίδιο στην πάλη του με το εγωιστικό.
