Του Κώστα Γιαννούλα
Κατά την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, και συγκεκριμένα το 1973, μια ομάδα επί πτυχίω φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων βρεθήκαμε για παιδαγωγικό σκοπό στη Θεσσαλονίκη και καταλύσαμε σε γνωστό ξενοδοχείο της. Την εποχή εκείνη στα φοιτητικά σπίτια ήταν πολύ μοδάτος ο ζεστός νες καφέ αλλά και ο φραπέ γι’ αυτό και τα σέικερς πήγαιναν σύννεφο. Για το ζεστό νες καφέ, όμως, χρειαζόταν μια κούπα, λίγο ζεστό νερό κι ένα κουταλάκι, με το οποίο χτυπιούνταν αρχικά το χαρμάνι των κόκκων καφέ, της ζάχαρης και σταγόνων νερού μέχρι αυτό να πολτοποιηθεί και στη συνέχεια να εμπλουτιστεί με ζεστό νερό, να ανακατευθεί και να γίνει ρόφημα.
* Περισσότερα στην ηλεκτρονική διεύθυνση και στην έντυπη έκδοση της «Ε».
