* Από τον Δημήτριο Σκρέτα
Τα Ιερά Προσκυνήματα στα Ιεροσόλυμα ως της σήμερον υπό του Μοναχικού Τάγματος «Σπουδαίων της του Χριστού Αναστάσεως», Ελλήνων Μοναχών φυλάσσονται, τα οποία οι ακρίτες «φύλακες» φυλάττουν αυτά ως «πνευματικάς» θερμοπύλας, έχοντες στο νουν τους τη ρήση του Ιησού: «πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίον μισθόν λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήση» (Ματθ. 19,29).
Μετά την ανύψωση της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων σε Πατριαρχείο από την Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο (451), ο Αρχηγός του Μοναχικού Τάγματος ονομάσθη Πατριάρχης και η Εκκλησία των Ιεροσολύμων είναι το τέταρτο στη σειρά Πατριαρχείο.
Το σύστημα διακυβερνήσεως της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων έτυχε σεβασμού, αναγνωρίσεως και προστασίας από τους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου και επικυρώθηκε από τους κατά καιρούς κατακτητές με επίσημα έγγραφα και φιρμάνια. Ένα τέτοιο φιρμάνι είναι και το δοθέν στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρόνιο Α` (634-638) από το Χαλίφη Ομάρ Ίμπιν Χατάπ το έτος 636. Αυτή τη συνθήκη (Αχτιναμέ) επικύρωσαν με νεώτερες αποφάσεις διάδοχοι του προμνημονευθέντος Χαλίφη, Σουλτάνοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι και το σημερινό Κράτος του Ισραήλ.
Πολλές φορές όμως οι Έλληνες Μοναχοί «φύλακες Τάφου» (Φ) = Φ.Τ. έπεσαν θύματα των αλλοδόξων, Λατίνων και Αρμενίων με αποτέλεσμα να έχουμε πλήθος μαρτύρων και έτσι μέχρι σήμερα να ανήκουν τα Πανάγια Προσκυνήματα στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Αυτό το Ιερό Προσκύνημα του Παναγίου Τάφου περικλείεται από το Ιερό Κουβούκλιο. Κάθε Μεγάλο Σάββατο περί τη δεκάτη τρίτη (13η) μεσημβρινή [κανονική ώρα-όχι θερινή (νέα)], σημειώνεται δε πως τα Ιεροσόλυμα και η Ελλάδα έχουν την ίδια ώρα, από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού εξέρχεται (ανάβει) το Άγιο Φως.
Αναφέρουμε το τελετουργικό του θαύματος του Αγίου Φωτός:
Περί τη δωδεκάτη (12η) μεσημβρινή ο Έλληνας Πατριάρχης Ιεροσολύμων κατέρχεται μετά των υπολοίπων Κληρικών του Πατριαρχείου δια της εσωτερικής κλίμακος (σκάλας) του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στο Καθολικό του ναού της Αναστάσεως, ενώ οι Καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα. Αμέσως εκπρόσωποι των ετεροδόξων Αρμενίων, Συριάνων και των Κοπτών εισέρχονται στο Ιερό Βήμα και ασπάζονται τη δεξιά του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, για να μετάσχουν της τελετής του Αγίου Φωτός, σύμφωνα με τους φυλασσόμενους ορισμούς του Σουλτάνου (επί Τουρκοκρατίας) που μαρτυρούνε την ιδιοκτησιακή κυριαρχία του Ελληνικού Έθνους επί του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως και του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου.
Σημειώνεται δε ότι ο Πανάγιος Τάφος το Ιερό Κουβούκλιο εξετάζεται καλά με αντικειμενικά κριτήρια, εσωτερικά και εξωτερικά και πιστοποιείται η εξ ολοκλήρου έλλειψη φωτός ή πηγή φωτός και σφραγίζεται εξωτερικά η πόρτα (δύο ξύλινα «φύλλα») με ιδιαίτερη σφραγίδα (από κερί) των «Καβάσιδων» φυλάκων του Αγίου Τάφου, παρουσία επισήμων, εκπροσώπων: της Κυβερνήσεως του Ισραήλ της Κοινότητας των Παλαιστινίων κλπ. Ο Έλληνας Πατριάρχης, φορώντας την Μεγάλη Στολή, εξέρχεται από το Ιερό Βήμα, ενώ προπορεύονται Βυζαντινά λάβαρα, μπροστά απ` όλα ο Σταυρός, κατόπιν ακολουθούνε οι Κληρικοί και ο Λαός. Οι ψάλτες ψάλλουν «Την Ανάστασίν Σου Χριστέ Σωτήρ, Άγγελοι υμνούσιν εν Ουρανοίς και ημάς του επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε δοξάζειν». Ακολουθεί περιφορά τρεις γύρους πέριξ του Ιερού Κουβουκλίου (εντός ευρίσκεται ο τάφος του Χριστού). Μετά το τέλος της Λιτανείας και αφού ψαλλεί ο Επιλύχνιος Ύμνος, «φως ιλαρόν κλπ.», ο Έλληνας Πατριάρχης εκδύεται των εξωτερικών αμφίων του, ιστάμενος έμπροσθεν του Ιερού Κουβουκλίου και κατόπιν εισέρχεται ασκεπής εντός του Τάφου του Χριστού, συνοδευόμενος υπό του Αρμενίου Πατριάρχου (ετεροδόξου – Μονοφυσίτου), κρατώντας ανά χείρας (33) κεριά.
Ενώ ο Έλληνας Πατριάρχης προσεύχεται γονατιστός επί του Παναγίου Τάφου, παρακολουθούμενος υπό του Αρμενίου Πατριάρχου, εντός πέντε- δέκα λεπτών, αφού η προσευχή του Έλληνα Πατριάρχη ευρίσκεται προς το τέλος («Τη αφάτω Σου ευσπλαχνία εαυτόν κενώσαντα και τω φωτί της εαυτού επιγνώσεως τα εν σκότει διαπορευόμενα Έθνη καταλάμψαντα δια της εν Άδου Καθόδου κλπ.), την νεκρική σιγή διαδέχεται βοή συμμιγής, «Το Άγιο Φως, Το Άγιο Φως…», ενώ ταυτόχρονα εξέρχεται ο Έλληνας Πατριάρχης βαστάζων ανά χείρας τα αναμμένα (33) κεριά και κατευθύνεται, θριαμβευτικά, εις το Ναό της Αναστάσεως δια να τελέσει τη Θεία Λειτουργία (Μ. Βασιλείου) του Μ. Σαββάτου, ενώ οι χοροί των ψαλτών ψάλλουν: «Ανάστα Θεός κρίνων την γην, ότι Συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι».
Το βράδυ του Μ. Σαββάτου, τη 12η ώρα κανονική, όχι θερινή, ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη» έμπροσθεν του Παναγίου Τάφου και τελείται η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως.
Αυτό το θαυμάσιο γεγονός (η Αφή του Αγίου Φωτός), καταδεικνύει την αληθινή πίστη ημών και γεμίζουν με εθνική υπερηφάνεια τους απανταχού Έλληνες, αλλά και ευθύνη στους κρατούντες να διαφυλάξουν την Ορθόδοξη Πίστη και ταυτόχρονα να στηρίζουν το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εις τον Πνευματικό του αγώνα έναντι των ετεροδόξων, εις δόξαν Χριστού και Ελληνισμού και επαληθεύοντας την προφητική ρήση του Ιησού Χριστού προς τους Έλληνας: «ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξαστή ο Υιός του Ανθρώπου» (Ιωάν. ιβ`, 23)
* Ο Δημήτριος Σκρέτας είναι διδάκτωρ Θεολογίας, σχολικός σύμβουλος Π.Ε. 70
